سمفوني حذف هاشمي
آفتاب‌‌نیوز : 
اين را اصولگرايان مي‌گويند. همان‌هايي كه مي‌خواهند همه جا را آباد كنند. هاشمي ديروز با هاشمي امروز براي آنها فرق كرده است. ديروز او براي آنها ابزار بود و امروز رقيب. به اين مي‌گويند سياست. البته بعضي‌ها معتقدند سياسي‌كاري ،چه فرقي مي‌كند. مهم نفس عمل است. براي حفظ نظام بايد كارهاي زيادي كرد حتي «زدن اركان نظام».
بعضي اوقات فكر مي‌كنم اصلاح‌طلبان اصلاً سياست نمي‌دانند چيست؟ مقتضيات كار سياسي چه بايد باشد و چگونه مي‌توان كار سياسي كرد؟
اما معتقدم اصولگرايان خوب مي‌دانند كار سياسي يعني چه؟
يعني «ژله‌اي شدن». تولرانس افراطي در مشي و روش با حفظ باورهاي خود. توجيه وسيله براي رسيدن به هدف. يك مثال براي روشن شدن مسأله كفايت مي‌كند: انتخابات مجلس ششم شوراي اسلامي و اتفاقات آن را همه اهالي سياست خوب به ياد دارند.
هاشمي رفسنجاني مركز ثقل تحولات سياسي آن روزها را به خود اختصاص داده بود و جريان‌هاي سياسي نسبت به حمايت يا عدم حمايت از وي تقسيم‌بندي مي‌شدند. گروهي كه از حضور وي در انتخابات حمايت مي‌كرد، به محافظه‌كاران يا جناح اقليت شهره بود و گروهي كه كمر همت به تخريب شخصيت او بسته بودند. اصلاح‌طلبان يا جناح اكثريت. اما چه اتفاقي افتاد؟
اصلاح‌طلبان پيروز اين ميدان شدند و محافظه‌كاران شكست خوردند. آرزوهاي اصلاح‌طلبان تحقق يافت و آرزوي محافظه‌كاران را باد برد. سياست آن روز اين‌طور اقتضا مي‌كرد كه محافظه‌كاران بايد از هاشمي حمايت كنند و اصلاح‌طلبان او را تخريب.
صورت مسأله بسيار روشن بود، اما امروز مسأله فرق می کند. محافظه‌كاران كه تغيير مشي و روش داده‌اند و خود را اصولگرا مي‌نامند، ديگر احتياجي به هاشمي رفسنجاني ندارند. انتخابات شوراها و مجلس هفتم آنان را به اين خيال انداخته است. برايشان هم مهم نيست كه ديگران چه مي‌گويند.
چرا كه معتقدند: اكثرهم لايعقلون از هاشمي نه تنها حمايت نمي‌كنند بلكه تخريب هم مي‌كنند. سينه سپر كرده و به اين كار خود افتخار هم مي‌كنند. گذشته‌ها را هم فراموش كرده‌اند. اصلاً لزومي ندارد انسان در گذشته زندگي كند. بايد به فكر آينده بود؛ آن هم به هر ترتيبي كه شد.
اما اصلاح‌طلبان وضع ديگري دارند. در سال 78، آنها مخالف و تخريبگر هاشمي بودند و چون در گذشته زندگي مي‌كنند، امروز خجالت مي‌كشند كه از او حمايت كنند. سرشان را پايين انداخته‌اند و حرف نمي‌زنند. اصلاً بلد نيستند رنگ عوض كنند و نمي‌دانند «ژله» يعني چه؟ در همان قالب 78 اگر گرفتار نشده باشند، حداقل روي آن را ندارند كه اعلام كنند ديگر مثل گذشته فكر نمي‌كنند.
اين است تفاوت ساختاري اصولگرايان و اصلاح‌طلبان.
سمفوني تخريبي‌اي كه اصلاح‌طلبان در سال 78 نت‌هاي آن را نوشتند، امروز با رهبري و اجراي اصولگرايان در حال نواخته شدن است. سمفوني تخريب هاشمي.
اين را اصولگرايان مي‌گويند. همان‌هايي كه مي‌خواهند همه جا را آباد كنند. هاشمي ديروز با هاشمي امروز براي آنها فرق كرده است. ديروز او براي آنها ابزار بود و امروز رقيب. به اين مي‌گويند سياست. البته بعضي‌ها معتقدند سياسي‌كاري ،چه فرقي مي‌كند. مهم نفس عمل است. براي حفظ نظام بايد كارهاي زيادي كرد حتي «زدن اركان نظام». بعضي اوقات فكر مي‌كنم اصلاح‌طلبان اصلاً سياست نمي‌دانند چيست؟ مقتضيات كار سياسي چه بايد باشد و چگونه مي‌توان كار سياسي كرد؟
اما معتقدم اصولگرايان خوب مي‌دانند كار سياسي يعني چه؟
يعني «ژله‌اي شدن». تولرانس افراطي در مشي و روش با حفظ باورهاي خود. توجيه وسيله براي رسيدن به هدف. يك مثال براي روشن شدن مسأله كفايت مي‌كند: انتخابات مجلس ششم شوراي اسلامي و اتفاقات آن را همه اهالي سياست خوب به ياد دارند.
هاشمي رفسنجاني مركز ثقل تحولات سياسي آن روزها را به خود اختصاص داده بود و جريان‌هاي سياسي نسبت به حمايت يا عدم حمايت از وي تقسيم‌بندي مي‌شدند. گروهي كه از حضور وي در انتخابات حمايت مي‌كرد، به محافظه‌كاران يا جناح اقليت شهره بود و گروهي كه كمر همت به تخريب شخصيت او بسته بودند. اصلاح‌طلبان يا جناح اكثريت. اما چه اتفاقي افتاد؟
اصلاح‌طلبان پيروز اين ميدان شدند و محافظه‌كاران شكست خوردند. آرزوهاي اصلاح‌طلبان تحقق يافت و آرزوي محافظه‌كاران را باد برد. سياست آن روز اين‌طور اقتضا مي‌كرد كه محافظه‌كاران بايد از هاشمي حمايت كنند و اصلاح‌طلبان او را تخريب.
صورت مسأله بسيار روشن بود، اما امروز مسأله فرق می کند. محافظه‌كاران كه تغيير مشي و روش داده‌اند و خود را اصولگرا مي‌نامند، ديگر احتياجي به هاشمي رفسنجاني ندارند. انتخابات شوراها و مجلس هفتم آنان را به اين خيال انداخته است. برايشان هم مهم نيست كه ديگران چه مي‌گويند.
چرا كه معتقدند: اكثرهم لايعقلون از هاشمي نه تنها حمايت نمي‌كنند بلكه تخريب هم مي‌كنند. سينه سپر كرده و به اين كار خود افتخار هم مي‌كنند. گذشته‌ها را هم فراموش كرده‌اند. اصلاً لزومي ندارد انسان در گذشته زندگي كند. بايد به فكر آينده بود؛ آن هم به هر ترتيبي كه شد.
اما اصلاح‌طلبان وضع ديگري دارند. در سال 78، آنها مخالف و تخريبگر هاشمي بودند و چون در گذشته زندگي مي‌كنند، امروز خجالت مي‌كشند كه از او حمايت كنند. سرشان را پايين انداخته‌اند و حرف نمي‌زنند. اصلاً بلد نيستند رنگ عوض كنند و نمي‌دانند «ژله» يعني چه؟ در همان قالب 78 اگر گرفتار نشده باشند، حداقل روي آن را ندارند كه اعلام كنند ديگر مثل گذشته فكر نمي‌كنند.
اين است تفاوت ساختاري اصولگرايان و اصلاح‌طلبان.
سمفوني تخريبي‌اي كه اصلاح‌طلبان در سال 78 نت‌هاي آن را نوشتند، امروز با رهبري و اجراي اصولگرايان در حال نواخته شدن است. سمفوني تخريب هاشمي.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۲۲:۵۰ - ۱۳۸۴/۰۱/۲۶
پاسخ
از قلم آقاي قليبور بيشتر استفاده كنيد...كه زيبا مينويسد./نجف زاده/ 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید