انقلاب کاسترو و 240/9 قربانی
آفتاب‌‌نیوز : 
هرالد تریبون در گزارش به بررسی انقلاب کوبا می پردازد و می نویسد: صحبت های فیدل کاسترو در کنفرانس بین المللی در آوریل سال 2001 میلادی در هاوانا دلیلی بر این مدعی است. کاسترو در سخنرانی خود گفت: در کشور ما هیچ مرگ دست جمعی روی نمی دهد و حتی کسی ناپدید نمی شود. هیچ فرد یا گروهی به دلیل فعالیت های سیاسی اعدام نمی شود و ما حتی یک قربانی شکنجه نداریم . . . . شما می توانید با سفر به کوبا و انجام تحقیقات از این روند مطمئن شوید؛ در دولت انقلابی کوبا هیچ موردی را پیدا نخواهید کرد و اگر مدرکی ارائه دهید، من دیگر در هیچ کنفرانسی درباره کوبا صحبت نخواهم کرد.
در دنیای امروزی جهان چنین ادعای را باور نمی کند ولی کسانی مانند فیدل کاسترو از این موضوع اطلاعی ندارند. از زمان نرمان مایلر تا ژان پل سارتر همواره تحسین های جهان از حاکمان ریش دار در حقیقت عاملی برای کمرنگ کردن عقل و ذکاوت آنان در جهان بوده و همیشه تحسین ها نشانگر، ظلم، سرکوب و قتل و عام دست جمعی بوده است.
ولی سخنان کاسترو درباره پیدا کردن حتی یک مورد ناعدالتی در این کشورش یک جدال بیهوده بین المللی است.
در تاریخ انقلاب کوبا می توان مدارک زیادی را در باره نقض حقوق بشر در حکومت دیکتاتوری کوبا یافت. انقلاب این کشور قربانیان زیادی داشته است و صدها نفر به دلیل دولت ناکارآمد کوبا کشته شدند.
بسیاری از مخالفان در دریا غرق و گروهی نیز در هنگام پرواز از بین رفته اند. بسیاری به خاطر پافشاری بر کمونیسم در خانه هایشان کشته و گروهی نیز به خاطر جنگ علیه کمونیسم در مرزها از بین رفته اند؛ در زندان های کوبا نیز صدها نفر خودکشی یا حتی ناپدید شده اند.
در کوبا هر مرگی برای ثبت در آمارهای این کشور باید توسط دو منبع مستقل تایید شود و پرونده ها با مدارک مستدل، عکس ها، گواه شاهدان و بازماندگان تکمیل می شود.
ماریا ورلو، رئیس آرشیو تاریخ کوبا می گوید: ما فقط نام و تعداد را ثبت نمی کنیم و ملت ما باید از تمام وقایع مطلع شوند؛ همه باید بزرگی تراژدی کوبا را لمس کنند. تاکنون 240/9 قربانی رژیم دیکتاتوری کوبا در آرشیو ها ثبت شده اند به عنوان مثال می توان به رزا پرز که به خاطر مخالفت با انقلاب کوبا به زندان افتاد و بر اثر قلبی، شکنجه و کار طاقت فرسا در زندان در گذشت یا کسانی که به خاطر مبارزه با اقتصاد ناعادلانه کوبا دستگیر و کشته شدند، اشاره کرد.
ولی تمام این آمارها، گوشه ای از انبوه تلفات در کوبا است. ورلو و آرماندولاگو، اقتصاد دانان این کشور که سالیان طولانی را برای بررسی هزینه های انقلاب کوبا زمان صرف کرده اند، بر این باورند که آمار تلفات این انقلاب بسیار بیشتر از تعدادی است که به ثبت رسیده و باید 7700 کوبایی که برای فرار از این جزیره بی خانمان و سپس کشته شدند را به این آمار اضافه کرد.
ورلو که در دوران حکومت دیکتاتوری پینوشه در شیلی زندگی می کرد یکی از معدود افرادی بود که در آن دوران از ظلم پینوشه از نقض حقوق بشر سخن می گفت. به گفته وی، دولت کوبا در 3 سال اول حکومت خود، افراد بیشتری را نسبت به حکومت17 ساله پینوشه از بین برده و هر روز به قربانیان کاسترو که مخالف سیاست های وی هستند، اضافه می شود.
هرالد تریبون در گزارش به بررسی انقلاب کوبا می پردازد و می نویسد: صحبت های فیدل کاسترو در کنفرانس بین المللی در آوریل سال 2001 میلادی در هاوانا دلیلی بر این مدعی است. کاسترو در سخنرانی خود گفت: در کشور ما هیچ مرگ دست جمعی روی نمی دهد و حتی کسی ناپدید نمی شود. هیچ فرد یا گروهی به دلیل فعالیت های سیاسی اعدام نمی شود و ما حتی یک قربانی شکنجه نداریم . . . . شما می توانید با سفر به کوبا و انجام تحقیقات از این روند مطمئن شوید؛ در دولت انقلابی کوبا هیچ موردی را پیدا نخواهید کرد و اگر مدرکی ارائه دهید، من دیگر در هیچ کنفرانسی درباره کوبا صحبت نخواهم کرد. در دنیای امروزی جهان چنین ادعای را باور نمی کند ولی کسانی مانند فیدل کاسترو از این موضوع اطلاعی ندارند. از زمان نرمان مایلر تا ژان پل سارتر همواره تحسین های جهان از حاکمان ریش دار در حقیقت عاملی برای کمرنگ کردن عقل و ذکاوت آنان در جهان بوده و همیشه تحسین ها نشانگر، ظلم، سرکوب و قتل و عام دست جمعی بوده است.
ولی سخنان کاسترو درباره پیدا کردن حتی یک مورد ناعدالتی در این کشورش یک جدال بیهوده بین المللی است.
در تاریخ انقلاب کوبا می توان مدارک زیادی را در باره نقض حقوق بشر در حکومت دیکتاتوری کوبا یافت. انقلاب این کشور قربانیان زیادی داشته است و صدها نفر به دلیل دولت ناکارآمد کوبا کشته شدند.
بسیاری از مخالفان در دریا غرق و گروهی نیز در هنگام پرواز از بین رفته اند. بسیاری به خاطر پافشاری بر کمونیسم در خانه هایشان کشته و گروهی نیز به خاطر جنگ علیه کمونیسم در مرزها از بین رفته اند؛ در زندان های کوبا نیز صدها نفر خودکشی یا حتی ناپدید شده اند.
در کوبا هر مرگی برای ثبت در آمارهای این کشور باید توسط دو منبع مستقل تایید شود و پرونده ها با مدارک مستدل، عکس ها، گواه شاهدان و بازماندگان تکمیل می شود.
ماریا ورلو، رئیس آرشیو تاریخ کوبا می گوید: ما فقط نام و تعداد را ثبت نمی کنیم و ملت ما باید از تمام وقایع مطلع شوند؛ همه باید بزرگی تراژدی کوبا را لمس کنند. تاکنون 240/9 قربانی رژیم دیکتاتوری کوبا در آرشیو ها ثبت شده اند به عنوان مثال می توان به رزا پرز که به خاطر مخالفت با انقلاب کوبا به زندان افتاد و بر اثر قلبی، شکنجه و کار طاقت فرسا در زندان در گذشت یا کسانی که به خاطر مبارزه با اقتصاد ناعادلانه کوبا دستگیر و کشته شدند، اشاره کرد.
ولی تمام این آمارها، گوشه ای از انبوه تلفات در کوبا است. ورلو و آرماندولاگو، اقتصاد دانان این کشور که سالیان طولانی را برای بررسی هزینه های انقلاب کوبا زمان صرف کرده اند، بر این باورند که آمار تلفات این انقلاب بسیار بیشتر از تعدادی است که به ثبت رسیده و باید 7700 کوبایی که برای فرار از این جزیره بی خانمان و سپس کشته شدند را به این آمار اضافه کرد.
ورلو که در دوران حکومت دیکتاتوری پینوشه در شیلی زندگی می کرد یکی از معدود افرادی بود که در آن دوران از ظلم پینوشه از نقض حقوق بشر سخن می گفت. به گفته وی، دولت کوبا در 3 سال اول حکومت خود، افراد بیشتری را نسبت به حکومت17 ساله پینوشه از بین برده و هر روز به قربانیان کاسترو که مخالف سیاست های وی هستند، اضافه می شود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید