آفتابنیوز : متن اين یادداشت به شرح زیر است: يادش به خير، سحرهاى ماه مبارك رمضان، معمولا نماز صبح را به امامت حضرت امام مىخوانديم. من تازه
به سن بلوغ رسيده بودم و روزه مىگرفتم. پدرم و امام روزه نمىگرفتند. امام بعد از سكته قلبى در سال ١٣٥٨ ديگر روزه نگرفتند و مرحوم حاج احمد آقا به سبب اينكه زخم معده داشتند، روزه نميگرفتند. البته برخى سالها چند روزى را امساك مىكرد ولى وقتى معلوم مىشد كه ضرر دارد، ديگر روزه نمىگرفت. آن سالها مثل امسال رمضان در تابستان واقع شده بود و روزهاى بلند امكان روزهدارى را از بيماران سلب مىكرد. نماز مغرب را خيلى از اوقات به امام اقتدا مىكردم. امام نماز جماعت نمىخواندند و تنها وقتى كسى از اعضاى خانواده خدمتشان مىرسيد، جماعت خانوادگى بر پا مىشد. صبح ها هم _ اگر شب از زمره ليالى مقمره (شب هاى مهتابى) بود _ يكربع تا بيست دقيقهاى با تأخير نماز مىخواندند. فتوايى كه بعد از ايشان، به سبب اجتهادات ديگر مراجع وقت، متروك شد، در حاليكه به نظرم كاملا صحيح است.