آفتابنیوز : بابك دربيكي- اخیرا سخنگوی دولت، از اتاق فکری سخن گفت که علیه دولت تشکیل شده است و برای به گلنشاندن کشتی دولت و تدبیر و
امید دست به حملات گسترده رسانهای علیه دولت زدهاند. قطعا بخش زیادی از مخاطبان سخنان نماینده دولت، برای یافتن صاحبان اتاق فکر، نیازی به پرس و جو و تحقیق زیادی ندارند چرا که همسویی آنها در سطح گسترده و همراهی رسانهای و پوشش مداوم و برنامهریزی و هماهنگی آنها، آدرس صاحبان اتاق فکر مورد نظر سخنگوی دولت را نشان میدهد؛ امری که به اعتقاد بنده نه عجیب است و نه باید گلهای از آن داشت.
به هر حال، بخشی از مخالفان دولت – و قطعا نه همه آنها- مدتهاست که به دلایل مختلف، با راستی و ناراستی، به اشکال مختلف، نه تنها در ابراز مخالفت با دولت فعال هستند که از ضربه زدن به برنامههای مختلف آن و ناامید کردن مردم، هیچ کوتاهیای نمیکنند و در این راه، از ابزار رسانهای گسترده خود بهره گرفته، بازنمایی و یا بزرگنمایی نقاط ضعف دولت را که الزاما ربطی هم به دولت مستقر فعلی ندارد، مورد توجه قرار میدهند. جالب است که در این میان بسیاری از آنها چشم و گوش خود را به عملکرد دولت پیشین که شاید بعضا خود در ضعفهای آن نیز دخیل بودهاند، بستهاند و حملات خود را به دولت فعلی چنان بیان میکنند گویی تاریخ از زمان استقرار دولت فعلی آغاز میشود.
اما یک چرخش جالب نیز در رویکرد این دست از مخالفان دولت به چشم میخورد و آن هم تغییر به سوی موضوعاتی است که رای دهندگان آتی را نسبت به رای خود حساس کند. این رویکرد، دفع حداکثری از دولت را دنبال میکند. از این روست که اخیرا حملات به دولت ابعاد گسترده تری به خود گرفته است؛ به ویژه زمانی که از مخالفت با برجام چیزی عاید مخالفان دولت نشد (نه از آن جهت که واقعا برجام دستاورد ملموس و یا فوری داشته است بلکه از منظر تاثیر نه چندان مطلوب مخالفت با آن بر فضای عمومی جامعه) و داستان فیشهای حقوقی از آن جمله است. داستانی که گرچه بسیاری از اصل ماجرا، قوانین و آیین نامههای موجود در خصوص آنها و اهداف پشت پرده آن آگاه هستند، اما از مردمی که با مشکلات فراوان اقتصادی روبرو هستند، نمیتوان انتظار داشت مانند نخبگان و سیاستمداران و فعالان سیاسی و اقتصادی در این رویکرد پوپولیستی رسانههای مخالف دولت، به تحلیل اوضاع پرداخته و راست و ناراست، منطبق و نامنطبق بر آیین نامهها و قوانین و حتی اینکه میراث از کی به جا مانده است، را درست تحلیل کنند. ضمن آنکه نباید از یاد برد واقعا برخی از این اتفاقات (منظورم آنها که واقعا راست بود و نه ادعاهای دروغین مخالفین) یک گل به خودی تمام عیار بود که برخی از یاران دولت، که اتفاقا سابقه سیاسی کافی برای درک مسائل هم دارند، با قدرت تمام به دولت زدند. اگر دولت در این خصوص حرکت درست و منسجمی در حوزه اطلاع رسانی – که این روزها متاسفانه در دولت کم اتفاق میافتد – انجام ندهد، این موضوع به چشم اسفندیار سختی برای دولت تبدیل میگردد که در روزهای انتخابات دردسر ساز خواهد شد. اما نباید از یاد برد که پس از سه سال انتقاد به دولت قبلی، بعید است تودهها را راضی کند. لذا دولت باید با شجاعت ضمن شفاف سازی، قاطعانه با موضوعاتی از این دست وارد عمل شود؛ دولتی که پس از سه سال، هنوز به نظر میرسد جز در سیاست خارجی و تا حد کمی اقتصاد، هنوز نتوانسته است در بسیاری از حوزهها، برنامه روشن و یا حداقل چشمانداز مشخصی ارائه دهد.