واشنگتن پست: به ایران حمله کنید؛ نه با بمب

آفتاب‌‌نیوز : واشنگتن پست می نویسد: پایان این گفت و گو هسته ای برای کسی مشخص نیست، اکنون گسترش فعالیت های اقتصادی و ارتباطات سیاسی به اندازه تامین انرژی جهان مهم است. 

چندی قبل ریاست جمهوری ایران بدون در نظر گرفتن نظر مقامات اروپایی اعلام کرد که تهران فعالیت های صلح آمیز خود را آغاز خواهد کرد و این سخنان موجی از تنش ها را در بوجود آورد. 

صدراعظم آلمان پس از این مذاکرات به کاخ سفید رفت و سعی کرد با همراهی جرج بوش راه حلی برای این بحران پیدا کند.مرکل خاطرنشان کرد که پس از سالها گفت و گو اکنون باید اقدام عملی کرد. 

اکنون سئوال این است که چه تصمیمی اتخاذ شد و تهران به این اقدامات چگونه پاسخ خواهد داد؟
دو نظریه در جوامع بین المللی مطرح است: اول آنکه از فعالیتهای هسته ای تهران چشم پوشی کنیم و دوم به ایران با بمب حمله شود؛ به گفته مقامات هر دو راه حل اشتباه است.
 
اکنون گروهی از اروپایی ها و برخی از کشورهای دیگر دنیا بر این باورند که ادعا ایران مبنی بر صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای حقیقت است و تهران حق دارد که به تکنولوژی های جهان دست پیدا کند. به گفته آنان حمله نظامی به ایران باعث می شود که از اقدامات و فعالیت های هسته ای این کشور غافل شویم. 

همچنین معتقدند که تحریم اقتصادی این کشور نیز دور از ذهن است حتی اگر روسیه و چین نیز با این اقدام موافقت کنند؛ این تحریم تغییر چندانی در سیاست های تهران و دیگر کشورهای جهان نظیر عراق، کره شمالی و کوبا ایجاد نمی کند. 

این دیدگاه کاملاً غیر قابل تصور است. حتی اگر باور کنیم برنامه های ایران صلح آمیز است و به ایران اجازه دهیم که به فناوری تولید اورانیوم غنی شده قبل از مذاکرات جهان دست پیدا کند، ادامه تحقیقات تهران موانع موجود بر سر ساخت سلاح های هسته ای را از بین می برد و با توجه به سیاست های تندرو مقامات این کشور این اقدام ریسک بزرگی محسوب می شود.
 
خطرات دستیابی ایران به بمب اتم کاملاً مشخص است. این اقدام دیگر کشورهای جهان نظیر عربستان سعودی، مصر، ترکیه را تشویق می کند که در این راه قدم بردارند و همچنین سوئد، کره جنوبی، برزیل و اوکراین نیز ترغیب می شوند برای استقلال در زمینه انرژی همین روند را در پیش گیرند. 

بهر حال ایران دارای ارتش هسته ای، برای منطقه و کل جهان خطرناک است و به همین دلیل آمریکا و دیگر کشورهای جهان از اقدام ایران در هراس هستند و می ترسند که ایران از گروههای تروریستی حمایت کند.
 
از سوی دیگر در این مناقشه، ایالات متحده بیشتر از دیگر کشورها خواهان حمله نظامی به ایران است. بوش در سخنرانی خود گفت: باید قبل از اینکه دیر شود، در مقابل فعالیت های ایران اقدام کنیم و آمریکا اجازه نمی دهد که خطرناک ترین دولت منطقه به خطرناک ترین سلاح هسته ای مسلح شود. 

این دیدگاه نیز اشتباه است؛ حمله هوایی آمریکا فقط منجر به تخریب نیروگاه هایی خواهد شد که از آنان اطلاع داریم و تمامی نیروگاه های این کشور به گفته کارشناسان از بین نخواهد رفت.
و در صورت حمله ایران می تواند از پتانسیل های خود استفاده کند. 

ایران در همسایگی دو کشور شیعه عراق و افغانستان قرار دارد و ممکن است آنان با توجه سیاست های ایران در منطقه از این کشور حمایت کند. همچنین ایران می تواند از خروج نفت از تنگه هرمز جائیکه حدود یک سوم نفت جهان از آن عبور می کند، جلوگیری کنند و این مسئله منجر به تخریب اقتصادی جهان خواهد شد.
 
حتی حمله نظامی اسراییل به ایران عواقب وخیم تری را در بر خواهد داشت. اسراییل توانایی حمله ای به گستردگی آمریکا را ندارد و در هر صورت آمریکا باید از این حمله پشتیبانی کند.
 
پس با توجه به این عواقب نامناسب، سران اروپا و آمریکا باید در مقابل ایران چه سیاستی را اتخاذ کنند؟
ایران باید برای اقدام اخیر خود تاوان و بهای مناسب بپردازد. پس در مرحله اول باید روسیه و چین در آژانس انرژی اتمی با اروپا همگام شوند و شورای امنیت نباید فقط نفت و خروج دارایی های ایرانیان را تحریم و ممنوع کند.
 
واشنگتن پست ادامه می دهد: اگر ایران در پایان مذاکرات با مقامات اروپا و آمریکا همگام نشد باید بداند که این تحریم تا چه اندازه معتبر است ولی اگر تهران از فعالیت های هسته ای صلح آمیز حمایت کرد باید با گسترش ارتباطات تجاری افزایش قدرت این کشور در منطقه و بازسازی روابط آمریکا و ایران به این کشور امتیازات ویژه ای داد. 

تهران باید بداندکه سران غربی از تهران و تهدیدهای این کشور مبنی بر قطع صادرات نفت وگاز و یا خروج دارایی هایش از اروپا نمی ترسد و اروپایی ها نباید به این سخن رییس جمهوری بیش از این بپردازند که «شما (غرب) به ما بیشتر احتیاج دارید تا ما (ایران) به شما». آیا مقامات غربی با سیاست های خود این باور را تشویق نمی کنند؟ 

در همین حال ضمانتی وجود ندارد که تحریم ایران با واکنش سریع دیگر کشورهای جهان روبرو شود و حتی اگر این تحریم در زمان کوتاه موثر واقع نشود مقامات تهران را وادار می کند تا با جهان همکاری و پیام های مبنی بر قطع فعالیت های خود بفرستند.
از سوی دیگر این تحریم می تواند فعالیت های هسته ای این کشور را متوقف کند، زیرا تهران از نظر تامین تکنولوژی خود به کشورهای دیگر وابسته است. 

بهر حال ایران باید با یک انتخاب روبرو شود: یا باید مسئله کره شمالی در انزوا باقی بماند یا با همکاری با دیگر کشورهای جهان از امکانات و تکنولوژی آنان در جهان در زمینه توسعه کشورش استفاده کند. مقامات ایران باید تصمیم بگیرند و ما باید با فشارهای جهانی آنها را وادار به اتخاذ تصمیم کنیم.