آیا روسیه توانایی متوقف کردن تصمیمات شورای امنیت را دارد
از این منظر می توان گفت در دوران پوتین روسیه گام های بلندی برداشته است: در عرصه داخلی دوران بحران های 1998 پشت سرگذاشته شده و اقتصاد روسیه به رشد مناسب با تورم قابل کنترلی رسیده است. خود پوتین در میان رای دهندگان از درصد بالای رضایت برخوردار است و کرملین توانسته دومایی را که در گذشته غیر قابل کنترل بود، تحت کنترل خود درآورد به گونه ای که در سال 2000 دوما چندین لایحه مهم همچون معاهده کاهش دفاع استراتژیک، قوانین مالیاتی جدید و لایحه ای در ارتباط با خصوص کردن زمین را به تصویب رسانده است.
حکومت پوتین گام های بلندی برای کم کردن قدرت گروه های ذی نفوذ داخلی برداشته است. فرماندهان ایالتی با توجه به تغییراتی که در قانون به وجود آمده است، ظاهرا پاسخگوتر از قبل شده اند و بارون های تجاری پیغام هایی مبنی بر این که تنها در عرصه اقتصاد فعالیت خواهند کرد و در عرصه سیاسی غیر فعال خواهند ماند، فرستاده اند. بسیاری از وسایل ارتباط جمعی تحت کنترل کرملین درآمده اند، به گونه ای که گروه ها و جنبش های اپوزیسیون بیشتر از قبل منزوی و حاشیه نشین شده اند. در واقع سیاست های داخلی پوتین شباهت های فراوانی با سیاست های داخلی شوروی سابق دارد.
از این منظر دیپلماسی روسیه نیز دچار تغییرات اساسی شده است.
پوتین بسیاری از مسائل راکد سیاست خارجی همچون جمع کردن پایگاه های نظامی روسیه از کوبا و ویتنام و همچنین تاسیس شورای مشترک ناتو ـ روسیه را در دستور کار سیاست خارجی خود قرار داده است. سیاست خارجی پوتین نسبت به دوران قبل از آن بسیار عملگرایانه تر شده است.
در روسیه دیدگاه های استراتژیک مبنی بر هزینه ـ فایده و توجه به عرصه ممکنات جای شعارهای پر سرو صدایی که در دهه های قبل مطرح می شوند را گرفته است. پوتین زمانی که با عمل انجام شده مواجه گشته است، مثلا خروج امریکا از ABM یا الحاق سه کشور بالتیک به ناتو و یا کمک های نظامی امریکا به آذربایجان، تصمیم های مثبتی گرفت. در حالی که در دوران گذشته موارد مذکور جزو خطوط قرمز محسوب می شدند و طرح هر کدام از آنها باعث تیره شدن روابط شوروی و امریکا می شد. حضور منطقه ای روسیه توانایی آن در منطقه ای وسیع که از بالتیک تا چین را بر می گیرد و نگرانی های امریکا در این منطقه سبب شده است که توجه بسیاری از سیاستمداران امریکا و کارشناسان خارج قدرت به این مساله، جلب شود. همین امر به اضافه حمایت هایی که روسیه پس از 11 سپتامبر از امریکا کرد و عملگرایی پوتین در سیاست خارجی سبب شده است،
گمانه زنیها در ارتباط با ظهور و همکاریهای جهانی روسیه و آمریکا مطرح شود به گونه ای که حتی برخی از کارشناسان همکاری های روسیه و آمریکا را مهمتر از همکاریهای آمریکا با بسیاری از متحدان قدیمی تر اروپایی دانسته اند.
نکته مهم دیگر آنکه حضور ژئوپلیتکی روسیه به آن توانایی نفوذ در سرتاسر اوراسیا (منطقه ای که برای ایالات متحده از اهمیت بالایی برخوردار است) را می دهد. نفوذ روسیه هم می تواند مفید باشد. مثل نقش روسیه در کشاندن کره شمالی به مذاکرات 6 جانبه و یا نقش این کشور در سرکوب طالبان و هم می تواند خطرناک باشد مثل حمایت های این کشور از کشورهایی چون ایران که روسیه مهم ترین تامین کننده فناوری هسته ای و سلاح های متعارف آن است. «کارت روسیه» به رهبران کشورهای منطقه اوراسیا، توانایی انتخاب های سیاسی و دیپلماتیک در مقابل آمریکا را می دهد، چرا که از آسیب پذیری آنها در مقابل آمریکا می کاهد. به طور خلاصه می توان گفت حتی زمانی که روسیه توانایی نظامی قابل استفاده ای ندارد که به آن نفوذ سیاسی گسترده ای بدهد. همین حضور ژئوپلیتکی آن در منطقه اوراسیا باعث گسترده شدن نفوذش می شود که باید در محاسبات سایر کشورها بویژه ایالات متحده آمریکا مورد توجه قرار گیرد و در نهایت عضویت روسیه در شورای امنیت باعث افزایش وزنه آن در عرصه بین الملل می شود. روسیه تنها کشوری است که با آمریکا پیمان کنترل سلاحهای استراتژیک هسته ای امضا کرده است. همزمان دیدگاه روسیه در ارتباط با امنیت اروپا با اولویت حفظ و در صورت امکان، انطباق با معاهده اروپایی در زمینه سلاحهای متعارف در حال شکل گرفتن است که باعث محدودیتهای فراوان در سد راه افزایش زرادخانه هایی متعارف و استفاده از آنها برای کشورهای امضا کننده معاهده مذکور می شود. روسیه عضو گروه 8 نیز می باشد. عضویت روسیه در گروه 8 پرستیژ و برد سیاسی فراوانی در عرصه بین المللی می دهد. از همه مهمتر آنکه روسیه یکی از 5 عضو دائم شورای امنیت است که توانایی متوقف کردن تصمیمات شورا را دارد و برای تصریح قطعنامه های آن رضایت و حمایت روسیه بسیار ضروری است، مسئله ای که امروز پیرامون پرونده هسته ای کشورمان مطرح است همین استفاده روسیه از حق وتوی خود در شورای امنیت سازمان ملل می باشد. در این راستا غرب درصدد است تا به انحای مختلف نظر موافق روسیه را جلب نماید تا با یک اجماع جهانی پرونده ایران را به شورای امنیت ارجاع دهد و از بابت روسیه دغدغه ای نداشته باشد که تاکنون موفق به این امر نشده است؛ زیرا روسیه خواهان استفاده از لحن ملایم تری نسبت به ایران است و با هر گونه اعمال تحریم و برخورد نظامی با ایران مخالف است.
