هند و پاکستان راه نفوذ بوش در جنوب آسیا
آفتاب‌‌نیوز : 
اکنون آمریکا روابط سیاسی و اقتصادی خود را با مقامات پاکستان نسبت به سالهای گذشته چند برابر کرده ولی به نظر می رسد که پاکستان برای مقاصد واشنگتن به تنهایی کافی نیست و سیاستگذاران آمریکا به واشنگتن توصیه می کنند که روابط خود را با هند نیز گسترش دهد.
هند می تواند بهترین راه برای نفوذ واشنگتن به جنوب آسیا باشد و آمریکا با سیاست های اخیر خود از هر دو کشور پاکستان و هند برای ورود به جنوب آسیا استفاده می کند.
مقامات دهلی نو که بشدت تشنه ی نفوذ و کسب قدرت منطقه ای و همچنین یکه تازی در جوامع بین المللی هستند از سیاست های آمریکا بدون آگاهی کامل حمایت و در نتیجه راه را برای واشنگتن هموارتر می کنند.
با پایان جنگ سرد، استراتژی های هند تغییر کرد و با ورود بیل کلینتون در مارس سال 2000 میلادی به هندوستان فصل جدیدی از روابط آمریکا _ هند آغاز شد؛ که به گفته دیپلمات های سیاسی این سفر رییس جمهوری آمریکا باعث شد که روابط این دو کشور در آینده بسیار به هم نزدیک شود.
پس از رسیدن جرج بوش به مقام ریاست جمهوری وی نیز مانند کلینتون سیاست های خود را بر روی گسترش روابط سیاسی و اقتصادی آمریکا _هند متمرکز کرد. بطوری که از سال 2001 میلادی این کشور یکی از شرکای استراتژیک واشنگتن محسوب می شود.
در سال 2004 میلادی روابط هند و آمریکا دوران تازه ای را تجربه کرد و با سفر مان موهان سینگ، نخست وزیر دهلی به واشنگتن، مقامات دو کشور در خصوص تکنولوژی هسته ای صلح آمیز، گسترش روابط تجاری و دفاع موشکی به اتفاق نظر رسیدند.
همچنین در 18 جولای سال جاری میلادی آمریکا و هند به توافقات جدیدی در خصوص برنامه های هسته ا ی و گسترش مناسبات بین دو کشور دست یافتند. به گفته کارشناسان نظامی روابط جدید بین ایالات متحده و هند بیش از همه مقامات چین را نگران کرده چون هند می تواند با دستیابی به سلاح و ارتش چین را پشت سر بگذارد و به عنوان اولین قدرت آسیا قد علم کند.
دهلی نو هم اکنون تهدیدی اقتصادی و سیاسی در منطقه برای پکن محسوب می شود. این نظریه نیز وجود دارد که جرج بوش برای مخالفت با سیاست های چین روابط خود را با دهلی نو مستحکم کرده و دهلی این اجازه را می دهد تا رشد بیشتری در منطقه داشته باشد.
بوش در دیدار به مان موهان سینگ در 18 جولای سال گذشته میلادی هند را به عنوان کشوری با تکنولوژی پیشرفته هسته ای توصیف کرد و گفت: دهلی اکنون در شرایطی قرار دارد که می توان از آن به عنوان قدرت منطقه ای یاد کرد و واشنگتن این اجازه را خواهد داد تا هند با تکنولوژی پیشرفته برای پیشبرد مقاصدش آشنا و از آن استفاده کند.
به رغم اینکه روابط هسته ای هند و آمریکا به دهه 50 میلادی باز می گردد اما پس از سخنان بوش در خصوص هند، بسیاری از کارشناسان متعجب شدند و همگی اعلام کردند که تمامی اقدامات بوش برای حذف چین و یا کاهش نفوذ این کشور در آسیا و جهان صورت گرفته است.
در همین حال واشنگتن به خوبی به این موضوع واقف است که پاکستان در منطقه بخاطر همسایگان شرقی اش یک تهدید محسوب می شود و آمریکا نمی تواند چنین تهدید مهمی را نادیده بگیرد و از همین رو خواهان گسترش روابط با اسلام آباد است. ولی این نکته را نیز در نظر دارد که هند و پاکستان سالهاست بخاطر مسئله کشمیر با یکدیگر در اختلاف به سر می برند.
به رغم تمامی تلاش های واشنگتن در خصوص حفظ روابط با هر دو کشور، مقامات پاکستان بارها اعلام کرده اند که سیاست های بوش در این منطقه عادلانه نیست و هند همواره مهم ترین کشور در منطقه برای کاخ سفید محسوب می شود.
این گزارش می نویسد جرج بوش خواستار نفوذ در بین کشورهای آسیاست و واشنگتن برای به موقعیت برتر در جنوب آسیا از همین رو همواره در تلاش است که با ایجاد توازن بین روابطش با دهلی نو و اسلام آباد، همچنان در بزرگ ترین قاره جهان حضوری فعال داشته باشد.
اکنون آمریکا روابط سیاسی و اقتصادی خود را با مقامات پاکستان نسبت به سالهای گذشته چند برابر کرده ولی به نظر می رسد که پاکستان برای مقاصد واشنگتن به تنهایی کافی نیست و سیاستگذاران آمریکا به واشنگتن توصیه می کنند که روابط خود را با هند نیز گسترش دهد. هند می تواند بهترین راه برای نفوذ واشنگتن به جنوب آسیا باشد و آمریکا با سیاست های اخیر خود از هر دو کشور پاکستان و هند برای ورود به جنوب آسیا استفاده می کند.
مقامات دهلی نو که بشدت تشنه ی نفوذ و کسب قدرت منطقه ای و همچنین یکه تازی در جوامع بین المللی هستند از سیاست های آمریکا بدون آگاهی کامل حمایت و در نتیجه راه را برای واشنگتن هموارتر می کنند.
با پایان جنگ سرد، استراتژی های هند تغییر کرد و با ورود بیل کلینتون در مارس سال 2000 میلادی به هندوستان فصل جدیدی از روابط آمریکا _ هند آغاز شد؛ که به گفته دیپلمات های سیاسی این سفر رییس جمهوری آمریکا باعث شد که روابط این دو کشور در آینده بسیار به هم نزدیک شود.
پس از رسیدن جرج بوش به مقام ریاست جمهوری وی نیز مانند کلینتون سیاست های خود را بر روی گسترش روابط سیاسی و اقتصادی آمریکا _هند متمرکز کرد. بطوری که از سال 2001 میلادی این کشور یکی از شرکای استراتژیک واشنگتن محسوب می شود.
در سال 2004 میلادی روابط هند و آمریکا دوران تازه ای را تجربه کرد و با سفر مان موهان سینگ، نخست وزیر دهلی به واشنگتن، مقامات دو کشور در خصوص تکنولوژی هسته ای صلح آمیز، گسترش روابط تجاری و دفاع موشکی به اتفاق نظر رسیدند.
همچنین در 18 جولای سال جاری میلادی آمریکا و هند به توافقات جدیدی در خصوص برنامه های هسته ا ی و گسترش مناسبات بین دو کشور دست یافتند. به گفته کارشناسان نظامی روابط جدید بین ایالات متحده و هند بیش از همه مقامات چین را نگران کرده چون هند می تواند با دستیابی به سلاح و ارتش چین را پشت سر بگذارد و به عنوان اولین قدرت آسیا قد علم کند.
دهلی نو هم اکنون تهدیدی اقتصادی و سیاسی در منطقه برای پکن محسوب می شود. این نظریه نیز وجود دارد که جرج بوش برای مخالفت با سیاست های چین روابط خود را با دهلی نو مستحکم کرده و دهلی این اجازه را می دهد تا رشد بیشتری در منطقه داشته باشد.
بوش در دیدار به مان موهان سینگ در 18 جولای سال گذشته میلادی هند را به عنوان کشوری با تکنولوژی پیشرفته هسته ای توصیف کرد و گفت: دهلی اکنون در شرایطی قرار دارد که می توان از آن به عنوان قدرت منطقه ای یاد کرد و واشنگتن این اجازه را خواهد داد تا هند با تکنولوژی پیشرفته برای پیشبرد مقاصدش آشنا و از آن استفاده کند.
به رغم اینکه روابط هسته ای هند و آمریکا به دهه 50 میلادی باز می گردد اما پس از سخنان بوش در خصوص هند، بسیاری از کارشناسان متعجب شدند و همگی اعلام کردند که تمامی اقدامات بوش برای حذف چین و یا کاهش نفوذ این کشور در آسیا و جهان صورت گرفته است.
در همین حال واشنگتن به خوبی به این موضوع واقف است که پاکستان در منطقه بخاطر همسایگان شرقی اش یک تهدید محسوب می شود و آمریکا نمی تواند چنین تهدید مهمی را نادیده بگیرد و از همین رو خواهان گسترش روابط با اسلام آباد است. ولی این نکته را نیز در نظر دارد که هند و پاکستان سالهاست بخاطر مسئله کشمیر با یکدیگر در اختلاف به سر می برند.
به رغم تمامی تلاش های واشنگتن در خصوص حفظ روابط با هر دو کشور، مقامات پاکستان بارها اعلام کرده اند که سیاست های بوش در این منطقه عادلانه نیست و هند همواره مهم ترین کشور در منطقه برای کاخ سفید محسوب می شود.
این گزارش می نویسد جرج بوش خواستار نفوذ در بین کشورهای آسیاست و واشنگتن برای به موقعیت برتر در جنوب آسیا از همین رو همواره در تلاش است که با ایجاد توازن بین روابطش با دهلی نو و اسلام آباد، همچنان در بزرگ ترین قاره جهان حضوری فعال داشته باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید