آفتابنیوز : اصولا عقلانیت ابزاری اقتضا می کند منابع محدود برای پیگیری آرمانهای محدود یا همان واقعیتها به کار گرفته شوند. حتی اگر رهبران برای جلب حمایت توده مردم ناگزیر از برخی اظهارات باشند درعمل نباید عزم خود را برای تحقق آنها جزم کنند. دیتریش گنشر وزیر خارجه اسبق آلمان و یکی از معماران اصلی وحدت دو آلمان در خاطرات خود به نکته مهمی اشاره میکند که آگاهی از آن برای دولت مردان کشورهای در حال توسعه ضروری است. او میگوید در زندگی دیپلماتیک من غم و شادی معنایی نداشت.
آنچه برای من اصل بود منافع ملی آلمان بود. تنها چنین دولتمردانی هستند که با فراتر رفتن از مسائل شخصی میتوانند منافع جمعی یک ملت را پیش برده و آن ملت را یک گام به تحقق آرمانهای خود نزدیک تر کنند. سرخوردگی، کنارکشیدن، قهر کردن و نظایر آین ها در عالم سیاست واژگانی نا آشنا هستند. برای دولت مردی که منافع ملی کشورش و مردمش در اولویت قرار دارد ناراحتی و سرخوردگی معنا ندارد، زیرا واقعیت سیاست همین است: چانه زنی، اصرار، امتیاز گرفتن و سرانجام یک معامله به نفع ملت، یک آدم با فضیلت و دانشمند و با اخلاق الزاما سیاستمداری خوب نیست؛ زیرا سیاستمدار و دولتمردی که راه آموختن از دیگران را بسته باشد، دیگر دولتمرد نیست بلکه یک موعظه گر خوب است. به همین دلیل است که در میان رهبران دنیا کم هستند افرادی که صرفا به واسطه موعظه و دعوت دیگران به رعایت اخلاق رهبری بزرگ شده باشند. رهبران بزرگ را عموما با کارهای بزرگشان می شناسند.