«ویلیام ترور» کاکس در 24 مه 1928 در منطقه‌ای واقع در شهرستان کورک در جنوب ایرلند به نام میچلستون و در خانواده‌ای میانه حال و پروتستان متولد شد. پدر شغلی در بانک داشت و دائم از شهری به شهر دیگر نقل مکان می‌کرد و به این واسطه دوران کودکی ویلیام در شهرها و مناطق گوناگونی سپری شد. وی پس از اتمام تحصیل در کالج‌های سنت‌کلمبا و ترینیتی به مشاغلی چون مجسمه‌سازی و معلمی روی آورد. در سال 1952 با جین ریان ازدواج کرد و در سال 1958 اولین رمانش به نام معیار رفتار به چاپ رسید، کتابی که با اقبال چندانی از سوی خوانندگان و منتقدان روبرو نشد. دو سال بعد با آن که در مجسمه‌سازی به مهارت و شهرت رسیده بود و آثارش در نمایشگاه‌های هنری عرضه می‌شد، مجسمه‌سازی را به طور کامل کنار نهاد.
این نویسنده ایرلندی در طول دوران فعالیت خود بیش از 15 رمان بلند وتعداد زیادی داستان کوتاه نوشت. سه بار جایزه ادبی «کاستا» را از آن خود کرد و چهار بار نیز در جایزه ادبی «من بوکر» نامزد دریافت جایزه شد که آخرین‌بار آن به سال 2002 بازمی‌گردد.
او را به سبب سبک نوشتاری‌اش در داستان کوتاه با نویسندگان مطرحی چون «چخوف»، «گی دو موپاسان» و «جیمز جویس» مقایسه می‌کردند. «گراهام گرین» در نقدی که در سال 1975 بر کتاب مجموعه داستان‌های کوتاه «ویلیام ترور» نوشت آن را یکی از برترین و شاید برترین مجموعه داستان کوتاه پس از «دوبلینی‌ها» اثر «جیمز جویس» معرفی کرد.
«جان بنویل» نویسنده ایرلندی برنده بوکر در واکنش به درگذشت «ویلیام ترور» گفت: با وجود این‌که «ترور» را کم می‌شناختم اما او را دوست داشتم. سکوت و کم‌حرفی ذاتی او همراه با حس پوچی‌اش موجب شد به موفقیت بین‌المللی که شایسته آن بود نرسد. او یکی از بزرگترین نویسندگان داستان کوتاه و چیزی در حد «آنتوان چخوف» بود و داستان‌هایش آن‌قدر خوب بودند که رمان‌هایش زیر سایه آن‌ها به خوبی دیده نشد و این مایه تاسف است.
«جویس کرول اوتس» نویسنده مطرح آمریکایی نیز در صفحه توئیتر خود به این موضوع واکنش نشان داد و «ویلیام ترور» را یکی از بزرگترین نویسندگان داستان کوتاه معرفی کرد.
«داستان‌های ویلیام ترور» (1983)، «پس از باران» (1996)، «اخباری از ایرلند و داستان‌های دیگر» (1986) و «مجردان تپه» (2000) از جمله مهمترین مجموعه داستان‌های کوتاه «ویلیام ترور» محسوب می‌شود.
چیره‌دستی و مهارت ویلیام ترور در فرم و تکنیک داستان، سبب شد که با نویسندگانی چون چخوف، دوموپاسان و جیمز جویس مقایسه شود. گراهام گرین در نقدی که در سال 1975 بر مجموعه داستان کوتاه فرشتگان در ریتز نوشت، تأکید کرد که اگر این کتاب را بهترین مجموعه داستان بعد از دوبلینی‌های جیمز جویس ندانیم، بی‌شک یکی از بهترین‌هاست.داستان‌ها و رمان‌ها ترور، روایت طنازانه و در عین حال تلخی از تنازعات کوچک زندگی مردمان عادی است.
