ظهور فيلسوفي جوان و جنجالي در فرانسه
میشل انفره، فیلسوف عمومی
در ساحت انديشه امروز فرانسه ميشل انفره پديده ای است كه جای بررسی دارد، كسی كه به اندازه محبوبيت خويش تنفر انگيخته است و هر يك رساله ای كه از او نشر می يابد جدالی دامن می زند كه تامدتها محافل و رسانه های فكری و فرهنگی مشغول آن اند. برخی او را مردمی ترين فيلسوف فرانسه پس از سارتر شمرده اند، كه نه تنها كتابهای وی در شمارگان چند صد هزار بفروش می رود كه صدای درس های وی نيز جزء پر فروش ترين ها در بازار صوتی فرانسه است. گو اينكه انفره آبشخورهای فكری خود را از يونان باستان و بطور مشخص اپيكور و لوكرس و دموكريت می گيرد ولی با ميراث يهودی-مسيحی و سپس اسلامی پس از يونان جدالی ناتمام دارد. انفره در پی عمومی كردن فلسفه و انديشه است. او معتقد است كه فلسفه برای زندگی است و بايد بتواند زندگی را برای عموم سهل و آسان كند و نبايد از ان بهره ای صرفا تئوريك گرفت. از نگاه يونانی او فلسفه محل برانگيختن پرسش آدمهاست تا بتوانند با حل مسايل خويش، مسايلی نو بيافرينند و از اين رهگذر زندگی را برای خود ممكن كنند. به همين منظور او از شيوه های يونانی بهره می گيرد تا مردم را بدور خويش جمع كند و چشمه انديشه را در آنان بجوشاند. برای رسيدن به اين هدف انفره «دانشگاه مردمي» را در شهر كان در شمال فرانسه (و نه كن سينمايی در جنوب) بنيان گذاشت (سال 2002). يك آكادمی پست مدرن از نمونه باغهای اطراف آتن كه اپيكور در آنها سخن می پراكند. انفره هر هفته در ان جلسات با دهها استاد مدعو ديگر تدريس می كند و جمعی مشتاق و انبوه از هر سنی را در سالن آمفی تئاتر "توكويل" با گنجايش 500 نفر گرد می اورد تا رايگان به رهيافت های ماترياليستی و الهيات ستيز وی كه به نيچه و ميل و اسپينوزا راه می برد گوش فرادهند. "رساله خداناباوری" يا الحاد وی كه بتازگی منتشر شده و جدل های تلويزيونی او، چهره ای ملحد و رند از او در افكار عمومی به نمايش گذاشته است و دو طايفه اهل ايمان و خرد نظری عميق، سخت به او می تازند. با اين همه او همچنان پيشتاز نشر آثار است تا لذت زندگی كردن و عيش تنانی را همچنان به مشتاقان بياموزد. با اين اوصاف به گمانم بايد انفره را در عداد نويسندگان انديشه ورز به حساب اورد تا فيلسوف به معنای خاص كلمه كه اهل فن می شناسند. او را بايد از نسل رندان انديشه ورزی دانست كه در دو سه قرن اوليه ظهور اسلام (چون ابن مقفع، ابو سلیمان منطقی، ابوالعلا، ابن ابی العوجاء و دیگران) و اروپای قرون ميانه نام زنديق يا "ليبرتن" بر آنها می نهادند، جماعتی كه بر سنت های زمانه می شوريدند و گاه با تمسخر عقلانی اخلاقيون اصول گرا، اطوار خارق عادت و اجماع از خود بروز داده و بر تن همه چيز جامه ای عرفی می كردند. عمومی كردن خرد گو اينكه پر فايده است خالی از تناقض نيز نيست و اين تناقض ها را گرچه عموم مردم در نيابند ولی بطور معمول فيلسوفان بر اعوجاجات آن واقف اند. رويكرد او به اسلام نيز گرفتار همين تناقض هاست ! فیلسوف عمومی مثل پزشک عمومی است نه کمتر نه بیشتر.
مرجع: http://beheshtimoez.blogspot.com
مطلب مفيد و جالبي ست . 
