در صورت شكست مذاكرات هسته اي ايران؛
خسارت اصلي متوجه اروپاست
آفتاب‌‌نیوز : 
در سطح مذاكره كنندگان موضع مثبت و ديپلماتيك ديده شد در حدي كه سيروس ناصري و حسين موسويان هر دو تأكيد كردند كه مذاكرات آن گونه كه انتظار داشتند پيش نرفته اما اظهار اميدواري كردند كه روند مذاكرات رو به بهبود رود.
در سطح بالاتر از آن و توسط دبير شوراي عالي امنيت ملي اعلام شد كه ايران به زودي احتمالات موردنظر خود را بررسي كرده و نظر نهايي خود را اعلام مي كند كه شايد در اين احتمالات بحث پروژه سوخت هسته اي (UCF) اصفهان در دستور كار باشد.
علي آقامحمدي، دبير شوراي سياستگذاري تبليغات شوراي عالي امنيت ملي نيز اعلام كرد كه در هفته آتي تيم مذاكره كننده و تصميم گيرندگان اين پرونده جلسه اي خواهند داشت تا اقدام نهايي اعلام شود.
در پشت اين اظهارنظرها ايران نشان مي دهد كه هم تمايل به ادامه مذاكرات دارد چون يك راست سراغ غني سازي در نطنز نرفته و ديگر اين كه بدش نمي آيد يك گوشه چشمي به اروپا نشان دهد. فارغ از اين فضاهاي كشمكش ديپلماتيك اين روزها كار سخت تر از ايران در انتظار اروپاست.
سه كشور فرانسه، آلمان و انگليس در حالي عهده دار پرونده هسته اي ايران شدند كه آن را بسيار ساده تر از آنچه بود، درنظر داشتند. تفكر نخستين غرب اين بود كه با كمي گفت و گوي آغشته با تهديد، قضيه پايان مي يابد يا حداقل به كاهش رسيده و تمام مي شود.
آنچه غرب در نظر نداشت اين بود كه ايران با اين كار فاصله خود را با غرب كم مي كند چرا كه غرب بدون انرژي هسته اي، نيروگاه خورشيدي و بادي، پايگاه هاي فضايي و صنايع هوا و فضا كه معنايي ندارد. باقي آن تمام زرق و برق هاي سطحي است. ضمن اين كه غربي ها هنوز به آن نكته اساسي نرسيده و بر آن توافق نكرده اند كه بالاخره بعد از 25 سال ايران را به رسميت بشناسند يا نه. ايران همان دولت انقلابي شيعه است كه در طول اين سال ها هنوز سرپا مانده و عقب ننشسته است. غربي ها بايد بر سر اين موضوع به توافق برسند كه در اين ميان اين آلمان ها هستند كه توافق را نهايي كرده و فرانسه را نيز با خود همراه كرده اند.
انگليس و پشت سر آن آمريكا هنوز به قطعيت نهايي نرسيده اند. در اين ميان و در اين چالش فعلي، هرگونه عقبگرد در مذاكرات هسته اي، سنگين ترين خسارت را متوجه اروپا خواهد كرد كه آنها پس از تشكيل اتحاديه اروپا در سومين آزمون بزرگ خود عقيم خواهند ماند. اتحاديه اروپا از بدو تشكيل در سه بحران جنگ بالكان، جنگ عراق و پرونده هسته اي ايران درگير شده كه در دو مورد قبلي بدون موفقيت عقب نشسته است.
در جنگ بالكان اروپا وقتي به حالت استأصال رسيد از آمريكا كمك خواست تا آنها قضيه را تمام كنند. در جنگ عراق نه تنها اتحاديه اروپا نتوانست كاري كند كه مزه شكاف و اختلاف نظر را نيز چشيد و حال اگر در پرونده هسته اي ايران نتواند ابتكار عمل مناسب داشته باشد در عمل بايد به تدريج خود را پشت سر آمريكا قرار دهد و اين چيزي است كه بسياري در اروپا از آن هراس دارند و در مقابل بسياري تلاش مي كنند اروپا به اين نقطه برسد.
شكاف هاي اساسي در اتحاديه اروپا اين روزها خود را بيشتر نشان مي دهد و انگليس نيز وظيفه اصلي اشتقاق در اتحاديه اروپا را به عهده دارد.
از حالا تا هفته آتي، اين اروپايي ها هستند كه بايد درست فكر كنند وگرنه ايران كار خود را دنبال مي كند. با آغاز غني سازي ايران به تدريج سوخت خود را توليد مي كند و در آن مهارت لازم را به دست مي آورد. در كنار آن مي تواند ديگر بخش هاي كاربردي هسته اي را نيز به فعاليت انداخته و پس از مدتي كوتاه به عنوان يك توليدكننده سوخت هسته اي به جهان صنعت و فناوري وارد شود.
توليد سلاح هسته اي در دكترين دفاعي، نظامي و سياسي ايران جايي ندارد و غرب نيز اين را خوب مي داند. ايران با گذر از مرحله فعلي ديگر آن ايران سابق نيست و حالا نوبت اروپاست كه تصميم لازم را اتخاذ كند.
در سطح مذاكره كنندگان موضع مثبت و ديپلماتيك ديده شد در حدي كه سيروس ناصري و حسين موسويان هر دو تأكيد كردند كه مذاكرات آن گونه كه انتظار داشتند پيش نرفته اما اظهار اميدواري كردند كه روند مذاكرات رو به بهبود رود. در سطح بالاتر از آن و توسط دبير شوراي عالي امنيت ملي اعلام شد كه ايران به زودي احتمالات موردنظر خود را بررسي كرده و نظر نهايي خود را اعلام مي كند كه شايد در اين احتمالات بحث پروژه سوخت هسته اي (UCF) اصفهان در دستور كار باشد.
علي آقامحمدي، دبير شوراي سياستگذاري تبليغات شوراي عالي امنيت ملي نيز اعلام كرد كه در هفته آتي تيم مذاكره كننده و تصميم گيرندگان اين پرونده جلسه اي خواهند داشت تا اقدام نهايي اعلام شود.
در پشت اين اظهارنظرها ايران نشان مي دهد كه هم تمايل به ادامه مذاكرات دارد چون يك راست سراغ غني سازي در نطنز نرفته و ديگر اين كه بدش نمي آيد يك گوشه چشمي به اروپا نشان دهد. فارغ از اين فضاهاي كشمكش ديپلماتيك اين روزها كار سخت تر از ايران در انتظار اروپاست.
سه كشور فرانسه، آلمان و انگليس در حالي عهده دار پرونده هسته اي ايران شدند كه آن را بسيار ساده تر از آنچه بود، درنظر داشتند. تفكر نخستين غرب اين بود كه با كمي گفت و گوي آغشته با تهديد، قضيه پايان مي يابد يا حداقل به كاهش رسيده و تمام مي شود.
آنچه غرب در نظر نداشت اين بود كه ايران با اين كار فاصله خود را با غرب كم مي كند چرا كه غرب بدون انرژي هسته اي، نيروگاه خورشيدي و بادي، پايگاه هاي فضايي و صنايع هوا و فضا كه معنايي ندارد. باقي آن تمام زرق و برق هاي سطحي است. ضمن اين كه غربي ها هنوز به آن نكته اساسي نرسيده و بر آن توافق نكرده اند كه بالاخره بعد از 25 سال ايران را به رسميت بشناسند يا نه. ايران همان دولت انقلابي شيعه است كه در طول اين سال ها هنوز سرپا مانده و عقب ننشسته است. غربي ها بايد بر سر اين موضوع به توافق برسند كه در اين ميان اين آلمان ها هستند كه توافق را نهايي كرده و فرانسه را نيز با خود همراه كرده اند.
انگليس و پشت سر آن آمريكا هنوز به قطعيت نهايي نرسيده اند. در اين ميان و در اين چالش فعلي، هرگونه عقبگرد در مذاكرات هسته اي، سنگين ترين خسارت را متوجه اروپا خواهد كرد كه آنها پس از تشكيل اتحاديه اروپا در سومين آزمون بزرگ خود عقيم خواهند ماند. اتحاديه اروپا از بدو تشكيل در سه بحران جنگ بالكان، جنگ عراق و پرونده هسته اي ايران درگير شده كه در دو مورد قبلي بدون موفقيت عقب نشسته است.
در جنگ بالكان اروپا وقتي به حالت استأصال رسيد از آمريكا كمك خواست تا آنها قضيه را تمام كنند. در جنگ عراق نه تنها اتحاديه اروپا نتوانست كاري كند كه مزه شكاف و اختلاف نظر را نيز چشيد و حال اگر در پرونده هسته اي ايران نتواند ابتكار عمل مناسب داشته باشد در عمل بايد به تدريج خود را پشت سر آمريكا قرار دهد و اين چيزي است كه بسياري در اروپا از آن هراس دارند و در مقابل بسياري تلاش مي كنند اروپا به اين نقطه برسد.
شكاف هاي اساسي در اتحاديه اروپا اين روزها خود را بيشتر نشان مي دهد و انگليس نيز وظيفه اصلي اشتقاق در اتحاديه اروپا را به عهده دارد.
از حالا تا هفته آتي، اين اروپايي ها هستند كه بايد درست فكر كنند وگرنه ايران كار خود را دنبال مي كند. با آغاز غني سازي ايران به تدريج سوخت خود را توليد مي كند و در آن مهارت لازم را به دست مي آورد. در كنار آن مي تواند ديگر بخش هاي كاربردي هسته اي را نيز به فعاليت انداخته و پس از مدتي كوتاه به عنوان يك توليدكننده سوخت هسته اي به جهان صنعت و فناوري وارد شود.
توليد سلاح هسته اي در دكترين دفاعي، نظامي و سياسي ايران جايي ندارد و غرب نيز اين را خوب مي داند. ايران با گذر از مرحله فعلي ديگر آن ايران سابق نيست و حالا نوبت اروپاست كه تصميم لازم را اتخاذ كند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید