طعمه ای برای روس ها
آفتاب‌‌نیوز : 
این قعطنامه که با موافقت همه اعضا شورای امنیت تصویب شد اگرچه فاقد ضمانت اجرا و یا بندهای اساسی جهت فشار آوردن به ایران است اما از آن جهت که مورد تایید پنج عضو دائم شورای امنیت بود حایز اهمیت است.
به نظر می رسد که امریکائیان پس از مسئله جنگ عراق که بدون اجماع کامل انجام شد اینکه به دنبال این اجماع در مورد موضوع ایران هستند. یعنی همان منطقی که مقامات عالی رتبه امریکایی دائماً بر آن اصرار می ورزند و از آن به عنوان « صدای واحد» نام می برند. در این میان نکته قابل توجه این است که اگر چه برای نخستین بار بود که روسیه و چین اندک مقاومتی در مقابل خواسته های امریکا و اروپا برای صدور قطعنامه ای شدید الحن تر از خود نشان دادند اما نمی توان این مقاومت را در راستای به رسمیت شناختن حقوق هسته ای ایران دانست. چرا که دو کشور بارها نشان داده اند در بزنگاه های حساس، ایران را تنها می گذارند. مقاومت این دو کشور در مورد گنجانده نشدن بندهایی که دست دیگر اعضا را برای اقدام های آتی باز می گذارد( مثلاً بندی که فعالیت های ایران را برای امنیت و صلح جهانی خطرناک می دانست) نه برای دفاع از منافع ایران که برای حفاظت از نقش آتی خودشان در پرونده هسته ای ایران است. مسلماً روسیه به علت منافع اقتصادی، به بازی دوگانه خود در موضوع هسته ای ایران ادامه خواهد داد. زیرا از یک سو با ایران و از سوی دیگر با غرب به خصوص امریکا بر سر مسائل خود همچون پیوستن به اقتصاد جهانی معامله خواهد کرد.
در واقع روسیه و حتی چین با پرونده هسته ای ایران به چشم « طمعه» می نگرند که می خواهند با قرار دادن آن در جلوی "گرگ" خود را از دست او برهانند. روس ها به خوبی می دانند که امریکاییان در اجلاس سران هشت سوالات زیادی در خصوص وضعیت حقوق بشر در روسیه دارند که مطرح خواهند کرد و برای روسیه که برای نخستین بار میزبانی اجلاس را به عهده دارد بسیار مهم است که از سختی این سوالات قدری بکاهد، و آن میسر نخواهد شد مگر در معامله کردن بر سر مسائلی چون موضوع هسته ایران. بنابراین تصویب بیانیه شورای امنیت اگر چه حاوی نکات تازه ای نبود و همچون همیشه خود خواهانه بر تعلیق کامل غنی سازی در ایران تاکید داشت اما می تواند سرمنشاء تفاهمات تازه تر اعضا شورای امنیت علیه پرونده هسته ای ایران باشد.
از این رو باید به دنبال پیشنهاداتی بود که تمامی بازیگران اصلی در پرونده به طور مساوی در آن دخیل باشند.نه برخی از آنها که تنها قدرت مانور دیپلماتیک آنها را بالا ببریم.
این قعطنامه که با موافقت همه اعضا شورای امنیت تصویب شد اگرچه فاقد ضمانت اجرا و یا بندهای اساسی جهت فشار آوردن به ایران است اما از آن جهت که مورد تایید پنج عضو دائم شورای امنیت بود حایز اهمیت است.به نظر می رسد که امریکائیان پس از مسئله جنگ عراق که بدون اجماع کامل انجام شد اینکه به دنبال این اجماع در مورد موضوع ایران هستند. یعنی همان منطقی که مقامات عالی رتبه امریکایی دائماً بر آن اصرار می ورزند و از آن به عنوان « صدای واحد» نام می برند. در این میان نکته قابل توجه این است که اگر چه برای نخستین بار بود که روسیه و چین اندک مقاومتی در مقابل خواسته های امریکا و اروپا برای صدور قطعنامه ای شدید الحن تر از خود نشان دادند اما نمی توان این مقاومت را در راستای به رسمیت شناختن حقوق هسته ای ایران دانست. چرا که دو کشور بارها نشان داده اند در بزنگاه های حساس، ایران را تنها می گذارند. مقاومت این دو کشور در مورد گنجانده نشدن بندهایی که دست دیگر اعضا را برای اقدام های آتی باز می گذارد( مثلاً بندی که فعالیت های ایران را برای امنیت و صلح جهانی خطرناک می دانست) نه برای دفاع از منافع ایران که برای حفاظت از نقش آتی خودشان در پرونده هسته ای ایران است. مسلماً روسیه به علت منافع اقتصادی، به بازی دوگانه خود در موضوع هسته ای ایران ادامه خواهد داد. زیرا از یک سو با ایران و از سوی دیگر با غرب به خصوص امریکا بر سر مسائل خود همچون پیوستن به اقتصاد جهانی معامله خواهد کرد.
در واقع روسیه و حتی چین با پرونده هسته ای ایران به چشم « طمعه» می نگرند که می خواهند با قرار دادن آن در جلوی "گرگ" خود را از دست او برهانند. روس ها به خوبی می دانند که امریکاییان در اجلاس سران هشت سوالات زیادی در خصوص وضعیت حقوق بشر در روسیه دارند که مطرح خواهند کرد و برای روسیه که برای نخستین بار میزبانی اجلاس را به عهده دارد بسیار مهم است که از سختی این سوالات قدری بکاهد، و آن میسر نخواهد شد مگر در معامله کردن بر سر مسائلی چون موضوع هسته ایران. بنابراین تصویب بیانیه شورای امنیت اگر چه حاوی نکات تازه ای نبود و همچون همیشه خود خواهانه بر تعلیق کامل غنی سازی در ایران تاکید داشت اما می تواند سرمنشاء تفاهمات تازه تر اعضا شورای امنیت علیه پرونده هسته ای ایران باشد.
از این رو باید به دنبال پیشنهاداتی بود که تمامی بازیگران اصلی در پرونده به طور مساوی در آن دخیل باشند.نه برخی از آنها که تنها قدرت مانور دیپلماتیک آنها را بالا ببریم.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید