گسترش تشکیلات؛ آرزو یا حرکت؟
آفتاب‌‌نیوز : 
«محمود احمدی نژاد» که خود در شورای مرکزی دو تشکل (جامعه اسلامی مهندسین و جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی) عضویت داشته و دارد، در حالی به صحنه انتخابات آمد که این دو حزب برای خود کاندیداهای دیگری داشتند. جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی از «محمد باقر قالیباف» حمایت می کرد و «علی لاریجانی» نامزد جامعه اسلامی مهندسین بود.
این مسأله پس از پیروزی احمدی نژاد و اظهارات پیاپی وی که به نوعی تخفیف جایگاه احزاب و گروههای سیاسی در کشور را بروز می داد، اهمیت بیشتری پیدا کرد و نگرانیهایی را در میان فعالان سیاسی و احزاب مختلف شکل داد.
این نگرانی در میان احزاب باسابقه تر نظیر مؤتلفه اسلامی بیشتر بود. بطوریکه در سال گذشته نشریه ارگان این حزب (شما) و نشریه تئوریک آن (ذکر) به بهانه ها و اشکال مختلف به این مسأله پرداختند.
عملکرد دولت جدید در جهت محدود سازی فعالیت احزاب البته تنها به اظهارات شخص رییس جمهور برنمی گشت، بلکه حذف یارانه احزاب در سال 85 و رد نظر کارشناسی برای پرداخت یارانه ها در سال 84 نوعی اقدام عملی در این جهت بود که با اعتراض احزاب مختلف از جناحهای متفاوت مواجه شد.
با این حال،دولت و مجلس هفتم اقدامی در جهت بازگرداندن یارانه احزاب به بودجه 85 انجام ندادند تا تشدید مشکلات مالی بر دامنه مشکلات پیشین احزاب کشور افزوده شود.
اما این مشکلات، ظاهرا باعث آن نشد تا بحث تحزب و سازماندهی نیروهای سیاسی و اجتماعی در کشور کمرنگ شود. چنانکه پس از انتخابات ریاست جمهوری شاهد برگزاری کنگره احزابی چون جبهه مشارکت،اعتماد ملی و جمعیت ایثارگران بودیم و حزبی نظیر کارگزاران هم نشانه هایی از بیدار شدن از خواب زمستانی را بروز داد.
نشانه های میل به گسترش فعالیت حزبی در کشوراز یک سو و موانع و محدودیت های مختلف موجود از سوی دیگر، این پرسش را پیش رو می نهد که آیا «گسترش تشکیلات» بویژه از سوی احزاب اصلاح طلب که با محدودیتهای بیشتری مواجه هستند، یک «آرزو» یا بحثی اولیه است و یا آنکه عزمی واقعی و حرکتی جدی هم در پس این واژگان وجود دارد که می تواند حرکتی را سامان دهد و جامعه ایرانی را گامی از وضعیت توده وار و از هم گسیخته موجود دور کند؟
«محمود احمدی نژاد» که خود در شورای مرکزی دو تشکل (جامعه اسلامی مهندسین و جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی) عضویت داشته و دارد، در حالی به صحنه انتخابات آمد که این دو حزب برای خود کاندیداهای دیگری داشتند. جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی از «محمد باقر قالیباف» حمایت می کرد و «علی لاریجانی» نامزد جامعه اسلامی مهندسین بود. این مسأله پس از پیروزی احمدی نژاد و اظهارات پیاپی وی که به نوعی تخفیف جایگاه احزاب و گروههای سیاسی در کشور را بروز می داد، اهمیت بیشتری پیدا کرد و نگرانیهایی را در میان فعالان سیاسی و احزاب مختلف شکل داد.
این نگرانی در میان احزاب باسابقه تر نظیر مؤتلفه اسلامی بیشتر بود. بطوریکه در سال گذشته نشریه ارگان این حزب (شما) و نشریه تئوریک آن (ذکر) به بهانه ها و اشکال مختلف به این مسأله پرداختند.
عملکرد دولت جدید در جهت محدود سازی فعالیت احزاب البته تنها به اظهارات شخص رییس جمهور برنمی گشت، بلکه حذف یارانه احزاب در سال 85 و رد نظر کارشناسی برای پرداخت یارانه ها در سال 84 نوعی اقدام عملی در این جهت بود که با اعتراض احزاب مختلف از جناحهای متفاوت مواجه شد.
با این حال،دولت و مجلس هفتم اقدامی در جهت بازگرداندن یارانه احزاب به بودجه 85 انجام ندادند تا تشدید مشکلات مالی بر دامنه مشکلات پیشین احزاب کشور افزوده شود.
اما این مشکلات، ظاهرا باعث آن نشد تا بحث تحزب و سازماندهی نیروهای سیاسی و اجتماعی در کشور کمرنگ شود. چنانکه پس از انتخابات ریاست جمهوری شاهد برگزاری کنگره احزابی چون جبهه مشارکت،اعتماد ملی و جمعیت ایثارگران بودیم و حزبی نظیر کارگزاران هم نشانه هایی از بیدار شدن از خواب زمستانی را بروز داد.
نشانه های میل به گسترش فعالیت حزبی در کشوراز یک سو و موانع و محدودیت های مختلف موجود از سوی دیگر، این پرسش را پیش رو می نهد که آیا «گسترش تشکیلات» بویژه از سوی احزاب اصلاح طلب که با محدودیتهای بیشتری مواجه هستند، یک «آرزو» یا بحثی اولیه است و یا آنکه عزمی واقعی و حرکتی جدی هم در پس این واژگان وجود دارد که می تواند حرکتی را سامان دهد و جامعه ایرانی را گامی از وضعیت توده وار و از هم گسیخته موجود دور کند؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید