بهای گزاف قرارداد همکاری هسته ای هند با امریکا
آفتاب‌‌نیوز : 
هند در حال حاضر 70 درصد از نفت مورد نیاز خود را وارد می کند و اغلب این وارد است از کشورهای خاورمیانه صورت می گیرد. رشد اقتصادی و کاهش وابستگی به نفت را می توان از جمله انگیزه های هند برای توسعه توانایی استفاده از انرژی هسته ای عنوان کرد. اما برخی از منتقدین قرارداد همکاری هسته ای هند و امریکا بر این اعتقادند که گسترش انرژی هسته ای با کمک امریکا تنها باعث می شود دولت هند نوعی از اسارت را با نوعی دیگر مبادله کند. در واقع هند برای رفع نیازهای انرژی خود وابستگی به 45 کشور عرضه کننده سوخت هسته ای را جانشین وابستگی به نفت و گاز خاورمیانه خواهد کرد.
خبرگزاری رویترز در تحلیل این مساله به نقل از یک کارشناس مسائل استراتژیک در دهلی نو نوشت: قرارداد( همکاری هسته ای هند و امریکا) به تقویت صنعت فرسوده انرژی هسته ای امریکا کمک می کند اما روند جستجو امنیت انرژی توسط هند را کند خواهد کرد.»
برهماچیلانی از مرکز مطالعات سیاسی دهلی نو معتقد است که با اجرایی شدن این قرارداد هند بیش از پیش به واردات راکتورهای سوخت هسته ای وابسته خواهد شد و وابستگی جدید هند به واردات بخشی از تامین امنیت انرژی این کشور محسوب نمی شود.
وی می افزاید: به جای پیوستن به رنسانس انرژی هسته ای هند باید از ذخائر عظیم زغال سنگ و هیدرو الکتریک خود استفاده کند. استفاده از این منابع به مراتب ارزان تر از 50 میلیارد دلار سرمایه گذاری مورد نیاز برای ساخت 25 نیروگاه هسته ای تا 2020 است و مهمتر اینکه امنیت انرژی هند را نیز تضمین خواهد کرد.
در صورتی که توافق هسته ای هند و امریکا به تصویب کنگره امریکا برسد، انزوای هسته ای هند پایان می یابد و عرضه کنندگان هسته ای اجازه پیدا می کنند به هند سوخت و تجهیزات لازم برای نیروگاه های هسته ای بفروشند.
اما هزینه های ساخت نیروگاه هسته ای به مراتب بیشتر از سایر انواع تولید انرژی است. مسئول مجمع انرژی هند هزینه مورد نیاز برای ساخت نیروگاه هسته ای را 60 تا 70 میلیون روپیه( 6/1 میلیون دلار) می داند، این در حالی است که ساخت نیروگاه حرارتی 30 تا 40 میلیون روپیه در بر دارد.
چیلانی در بخش دیگری از سخنان خود می افزاید: ذخائر محدود اورانیوم هند مواد هسته ای وابسته خواهد شد. به اعتقاد این کارشناس مسائل استراتژیک هندی تجارت جهانی سوخت و راکتور هسته ای که تحت سلطه چند شرکت وابسته به کشورهای عرضه کننده سوخت هسته ای است، بیشتر با قواعد سیاسی و نه تجاری اداره می شود.
امریکا پس از آن که هند اولین آزمایش هسته ای خود را در سال 1974 با موفقیت انجام داد، عرضه سوخت به نیروگاه هسته ای این کشور را متوقف کرد.
از سوی دیگر برخی از کارشناسان که با مشارکت هسته ای هند و امریکا موافق هستند معتقدند، هزینه هایی که هند در کوتاه مدت تحمل می شود برای کشوری که مصرف انرژی آن سالانه 10 درصد افزایش می یابد، عامل تعیین کننده نیست. مدیر مرکز مطالعاتی تحقیقات جنوب آسیا در دهلی نو نیز همکاری هند و امریکا در زمینه انرژی هسته ای را سودمند اما ناکافی برای تامین امنیت انرژی هند می داند و می گوید: در حال حاضر انرژی هسته ای تنها 3 درصد از مصرف انرژی هند را تامین می کند و تا سال 2010 هند می توان این میزان را به 20 درصد افزایش دهد. این به آن معنی است که هند نمی تواند تنها با تکیه بر انرژی هسته ای زندگی کند.
هند در حال حاضر 70 درصد از نفت مورد نیاز خود را وارد می کند و اغلب این وارد است از کشورهای خاورمیانه صورت می گیرد. رشد اقتصادی و کاهش وابستگی به نفت را می توان از جمله انگیزه های هند برای توسعه توانایی استفاده از انرژی هسته ای عنوان کرد. اما برخی از منتقدین قرارداد همکاری هسته ای هند و امریکا بر این اعتقادند که گسترش انرژی هسته ای با کمک امریکا تنها باعث می شود دولت هند نوعی از اسارت را با نوعی دیگر مبادله کند. در واقع هند برای رفع نیازهای انرژی خود وابستگی به 45 کشور عرضه کننده سوخت هسته ای را جانشین وابستگی به نفت و گاز خاورمیانه خواهد کرد. خبرگزاری رویترز در تحلیل این مساله به نقل از یک کارشناس مسائل استراتژیک در دهلی نو نوشت: قرارداد( همکاری هسته ای هند و امریکا) به تقویت صنعت فرسوده انرژی هسته ای امریکا کمک می کند اما روند جستجو امنیت انرژی توسط هند را کند خواهد کرد.»
برهماچیلانی از مرکز مطالعات سیاسی دهلی نو معتقد است که با اجرایی شدن این قرارداد هند بیش از پیش به واردات راکتورهای سوخت هسته ای وابسته خواهد شد و وابستگی جدید هند به واردات بخشی از تامین امنیت انرژی این کشور محسوب نمی شود.
وی می افزاید: به جای پیوستن به رنسانس انرژی هسته ای هند باید از ذخائر عظیم زغال سنگ و هیدرو الکتریک خود استفاده کند. استفاده از این منابع به مراتب ارزان تر از 50 میلیارد دلار سرمایه گذاری مورد نیاز برای ساخت 25 نیروگاه هسته ای تا 2020 است و مهمتر اینکه امنیت انرژی هند را نیز تضمین خواهد کرد.
در صورتی که توافق هسته ای هند و امریکا به تصویب کنگره امریکا برسد، انزوای هسته ای هند پایان می یابد و عرضه کنندگان هسته ای اجازه پیدا می کنند به هند سوخت و تجهیزات لازم برای نیروگاه های هسته ای بفروشند.
اما هزینه های ساخت نیروگاه هسته ای به مراتب بیشتر از سایر انواع تولید انرژی است. مسئول مجمع انرژی هند هزینه مورد نیاز برای ساخت نیروگاه هسته ای را 60 تا 70 میلیون روپیه( 6/1 میلیون دلار) می داند، این در حالی است که ساخت نیروگاه حرارتی 30 تا 40 میلیون روپیه در بر دارد.
چیلانی در بخش دیگری از سخنان خود می افزاید: ذخائر محدود اورانیوم هند مواد هسته ای وابسته خواهد شد. به اعتقاد این کارشناس مسائل استراتژیک هندی تجارت جهانی سوخت و راکتور هسته ای که تحت سلطه چند شرکت وابسته به کشورهای عرضه کننده سوخت هسته ای است، بیشتر با قواعد سیاسی و نه تجاری اداره می شود.
امریکا پس از آن که هند اولین آزمایش هسته ای خود را در سال 1974 با موفقیت انجام داد، عرضه سوخت به نیروگاه هسته ای این کشور را متوقف کرد.
از سوی دیگر برخی از کارشناسان که با مشارکت هسته ای هند و امریکا موافق هستند معتقدند، هزینه هایی که هند در کوتاه مدت تحمل می شود برای کشوری که مصرف انرژی آن سالانه 10 درصد افزایش می یابد، عامل تعیین کننده نیست. مدیر مرکز مطالعاتی تحقیقات جنوب آسیا در دهلی نو نیز همکاری هند و امریکا در زمینه انرژی هسته ای را سودمند اما ناکافی برای تامین امنیت انرژی هند می داند و می گوید: در حال حاضر انرژی هسته ای تنها 3 درصد از مصرف انرژی هند را تامین می کند و تا سال 2010 هند می توان این میزان را به 20 درصد افزایش دهد. این به آن معنی است که هند نمی تواند تنها با تکیه بر انرژی هسته ای زندگی کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید