مذاکرات بی اهمیت ایران و امریکا
آفتاب‌‌نیوز : 
گرچه اعلام شده است که مذاکرات پیرامون عراق می باشد، اما از آنجایی که قرار است مذاکرات شفاف صورت بگیرد ،قابل تصور است که میز مذاکره به میدان مانورهای نظامی تبدیل شود و دو کشور شروعی طوفانی و تبلیغاتی بر علیه یکدیگر داشته باشند. امریکاییان بارها در گفته ها و نظرات خود اعلام کرده اند که در این مذاکرات، از ایران می خواهند نظرات ایالات متحده را عملیاتی سازد. به عبارت دیگر هدف آنان تبدیل « میز مذاکره»، به « میز محاکمه» است و در پی آن هستند تا به گونه ای دستوری، خواسته های خود را نمایان کنند.
مسئولان بلند پایه ایرانی نیز اعلام کرده اند حاضر نیستند به صورت یکسویه درخواست های امریکاییان را عملی کنند و آنها را بپذیرند.چرا که ایران شرایطی دارد. به همین علت نیز، از آنجایی که مذاکرات قرار است به صورت علنی برگزار شود، می توان انتظار داشت که در جلسات اولیه، فقط دو طرف شعارهایی علیه یکدیگر سر دهند بی آنکه نتیجه ای عاید شود.
مذاکرات اولیه، موقعیتی است که دو طرف به ارزیابی یک دیگر می پردازند . ایران بر این است که بداند امریکا چقدر جدی است و امریکاییان در صدد هستند، مقاومت ایرانیان را سنجش کنند. هنگامی که این توان سنجی انجام شد، از سطح مذاکرات دور دوم و انتخاب دیپلمات ها می توان فهمید که آیا دو کشور به نتیجه ای خواهند رسید یا خیر. آیا اساسا ادامه این مذاکرات قابل اهمیت است یا نه. طبیعتا در آن شرایط ، وضعیت آینده و نوع تقابل و تعامل دو کشور روشن می شود. اگر مذاکرات در دور دوم و پس از ارزیابی های اولیه در سطوح پائینی انجام شود، می توان پی برد که مشکلات لاینحل باقی مانده و حتی پرونده هسته ای ایران در شورای امنیت ماندگار خواهد ماند. در این شرایط الزاما روابط، تبلیغات و یارگیری دو کشور علیه یکدیگر تشدید می شود. چرا که هیچ کدام در مذاکرات به نتیجه ای نرسیده اند.
اما اگر مسئولان بلند پایه کشور به این نتیجه برسند که امکان تعامل و ادامه مذاکرات با امریکا وجود دارد، یا بالعکس امریکاییان به این نتیجه برسند که در دور اول مذاکرات، ایران را آن گونه که تصور می کردند، ندیدند، آنگاه می توان تصور کرد، شرایط بهتری رقم بخورد. طبیعتا سطح مذاکرات، پس از مراحل اولیه، افزایش خواهد یافت اسامی مطرحی برای مذاکرات اعلام می شود و بعضا در برخی اماکن دربسته و دور از چشم خبرنگاران، مذاکرات جریان می یابد. ممکن است به لحاظ تبلیغاتی در این ایام، دو کشور، سخنانی علیه یکدیگر نیز بیان کنند، اما از آنجا که در نقطه دیگری، اتفاق مهمی در حال روی دادن است، نمی توان این نوع سخنان را ملاک عمل قرار داد.
بهرحال باید اولین دور مذاکرات ایران و امریکا انجام شود تا به یک پیش بینی دقیق تر رسید. مذاکرات دور اول از هیچ اهمیتی برخوردار نیست جز آن که دو کشور پس از 27 سال پشت یک میز، و به صورت علنی با یکدیگر گفت و گو می کنند و تابوی 27 ساله شکسته می شود. از این پس باید منتظر دور دوم مذاکرات بود که بسیار سرنوشت ساز است.
گرچه اعلام شده است که مذاکرات پیرامون عراق می باشد، اما از آنجایی که قرار است مذاکرات شفاف صورت بگیرد ،قابل تصور است که میز مذاکره به میدان مانورهای نظامی تبدیل شود و دو کشور شروعی طوفانی و تبلیغاتی بر علیه یکدیگر داشته باشند. امریکاییان بارها در گفته ها و نظرات خود اعلام کرده اند که در این مذاکرات، از ایران می خواهند نظرات ایالات متحده را عملیاتی سازد. به عبارت دیگر هدف آنان تبدیل « میز مذاکره»، به « میز محاکمه» است و در پی آن هستند تا به گونه ای دستوری، خواسته های خود را نمایان کنند. مسئولان بلند پایه ایرانی نیز اعلام کرده اند حاضر نیستند به صورت یکسویه درخواست های امریکاییان را عملی کنند و آنها را بپذیرند.چرا که ایران شرایطی دارد. به همین علت نیز، از آنجایی که مذاکرات قرار است به صورت علنی برگزار شود، می توان انتظار داشت که در جلسات اولیه، فقط دو طرف شعارهایی علیه یکدیگر سر دهند بی آنکه نتیجه ای عاید شود.
مذاکرات اولیه، موقعیتی است که دو طرف به ارزیابی یک دیگر می پردازند . ایران بر این است که بداند امریکا چقدر جدی است و امریکاییان در صدد هستند، مقاومت ایرانیان را سنجش کنند. هنگامی که این توان سنجی انجام شد، از سطح مذاکرات دور دوم و انتخاب دیپلمات ها می توان فهمید که آیا دو کشور به نتیجه ای خواهند رسید یا خیر. آیا اساسا ادامه این مذاکرات قابل اهمیت است یا نه. طبیعتا در آن شرایط ، وضعیت آینده و نوع تقابل و تعامل دو کشور روشن می شود. اگر مذاکرات در دور دوم و پس از ارزیابی های اولیه در سطوح پائینی انجام شود، می توان پی برد که مشکلات لاینحل باقی مانده و حتی پرونده هسته ای ایران در شورای امنیت ماندگار خواهد ماند. در این شرایط الزاما روابط، تبلیغات و یارگیری دو کشور علیه یکدیگر تشدید می شود. چرا که هیچ کدام در مذاکرات به نتیجه ای نرسیده اند.
اما اگر مسئولان بلند پایه کشور به این نتیجه برسند که امکان تعامل و ادامه مذاکرات با امریکا وجود دارد، یا بالعکس امریکاییان به این نتیجه برسند که در دور اول مذاکرات، ایران را آن گونه که تصور می کردند، ندیدند، آنگاه می توان تصور کرد، شرایط بهتری رقم بخورد. طبیعتا سطح مذاکرات، پس از مراحل اولیه، افزایش خواهد یافت اسامی مطرحی برای مذاکرات اعلام می شود و بعضا در برخی اماکن دربسته و دور از چشم خبرنگاران، مذاکرات جریان می یابد. ممکن است به لحاظ تبلیغاتی در این ایام، دو کشور، سخنانی علیه یکدیگر نیز بیان کنند، اما از آنجا که در نقطه دیگری، اتفاق مهمی در حال روی دادن است، نمی توان این نوع سخنان را ملاک عمل قرار داد.
بهرحال باید اولین دور مذاکرات ایران و امریکا انجام شود تا به یک پیش بینی دقیق تر رسید. مذاکرات دور اول از هیچ اهمیتی برخوردار نیست جز آن که دو کشور پس از 27 سال پشت یک میز، و به صورت علنی با یکدیگر گفت و گو می کنند و تابوی 27 ساله شکسته می شود. از این پس باید منتظر دور دوم مذاکرات بود که بسیار سرنوشت ساز است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید