ماجرای پسری که با آکاردئون نوازی در خیابان به اوج رسید
در آخرین روز از برنامه رمضانی شهر کتاب مرکزی، مهرداد مهدی و آسو کهزادی از خاطرات نوازندگی در خیابان گفتند و درباره آغاز فعالیت حرفه‌ای‌شان توضیح دادند.
آفتاب‌‌نیوز :
به گزارش خبرگزار خبرآنلان، برنامه‌های ویژه شهر كتاب مركزی برای ماه مبارك رمضان با عنوان شهر كتاب، شب‌های رمضان بیدار است با نشستی درباره موسیقی شهری و اجرای آكاردئون و ویولون به اتمام رسید.
در این نشست كه با حضور مهرداد مهدی، آسو كهزادی و مصطفی بیاتی همراه بود، قطعات مختلفی نواخته شد و گروه والس تهران، از چگونگی ورودشان به این عرصه سخن گفتند.
مهرداد مهدی با بیان اینكه اولین مواجهه‌اش با موسیقی، ارگ بوده است، گفت: «پیانو زدن را یاد گرفتم و چون در معرض علم موسیقی نبودم و كتاب و مدرس نداشتم، از تشنگی و اشتیاقم آموختم. و در حقیقت این بی‌پولی بود كه باعث شد به موسیقی شهری روی بیاورم و آكاردئون بنوازم.»
او ادامه داد: «از آنجا كه پول نداشتم و بدون پول نمی‌توانستم درس بخوانم، مجبور شدم كه گوشه خیابان، دی وی دی بفروشم اما بعد از مدتی بازداشت شدم و همانجا كه فیلم می‌فروختم، شروع كردم به نواختن آكاردئون.»
مهدی افزود: «اتفاقات زیادی در مدتی كه در خیابان می‌نواختم افتاد. آدم‌های زیادی مبهوت شدند و یك بار هم یك كارگردان تئاتر خواست كه در نمایشش آكاردئون بزنم. به این ترتیب پایم به دانشكده هنرهای زیبا باز شد و سه دوره، دوره بازیگری را گذراندم و بعد هم یاد گرفتم كه خودرسانش‌گر باشم.»
این نوازنده در بخش دیگری از سخنانش گفت: «محبت و انرژی مثبتی كه همواره از مردم دریافت كردم، باعث شد ادامه دهم و بیشتر و بهتر بنوازم. یادم هست كه خانمی كه كارمند آژانس هواپیمایی بود، هر روز برایم لقمه‌ای نان و پنیر و سبزی درست می‌كرد و در جعبه سازم می‌گذاشت و من نمی‌توانستم یك روز سر كار نروم و آكاردئون نزنم. یا مثلا حوالی ساعت 12،11 ظهر، مادرانی بودند كه دنبال بچه‌های‌شان می‌آمدند تا آنها را به خانه ببرند، می‌آمدند و كنارم می‌نشستند و برایم خاطره می‌گفتند و من هم برایشان آهنگ می‌زدم. خیلی‌های‌شان برایم غذا یا ناهار می‌آورند، حتی یك بار در میانه همین آهنگ زدن‌ها كارمندان شهرداری به من پول دادند و همه اینها، مرا به تمرین بیشتر تشویق می‌كرد. هرچند كه تقریبا تمام ارگان‌های كشور هم با من دعوا كردند اما حالا اجازه می‌دهند كه ساز بزنم.»
آسو كهزادی، آهنگساز و نوازنده ویولون که در این نشست حضور داشت، در سخنان گفت: «دفعه اولی كه در خیابان ساز زدم، شب قبل از تحویل سال بود و خیلی استرس داشتم و حتی دو سه آهنگ اول را خیلی خیلی بد زدم اما دفعات بعد، راحت‌تر بود.»
او كه در ایران و هلند تحصیل كرده است، درباره انگیزه‌هایش برای آهنگ زدن در خیابان گفت: «اولین انگیزه‌ام این بود كه برای مردم، موسیقی خوبی اجرا كنم، انگیزه دومم این بود كه بتوانیم به عنوان یك گروه در كنار همدیگر رشد كنیم و دلیل سوم هم این بود كه دوست داشتم غیر از ساز تمرین كردن، انسانیت و آدم بودن را هم تجربه كنم و درواقع به نوعی، عكس‌العمل مردم برایم جالب بوده است.»
كهزادی افزود: «اینكه مردم با شنیدن یك قطعه آهنگ شاد شوند، اینكه به شما گل بدهند و از شما تشكر كنند، تجربیات نابی است كه با كنسرت در سالن‌های شهر به دست نمی‌آورید.»
او همچنین گفت: «مسلما ساز زدن به عنوان یك زن در كنار خیابان سخت‌تر است و شاهد نگاه‌های ملالت‌بار هم بوده‌ام اما در مجموع معتقدم كه فیدبك‌های خوبی كه به من رسیده، بیشتر از نگاه‌های منفی و بد بوده است. به علاوه فكر می‌كنم اگر آنها كه این نوع موسیقی را دوست ندارند، از این جنبه به موضوع نگاه كنند كه این نوع موسیقی باعث بالا رفتن فرهنگ و هنر جامعه می‌شود، می‌توانند راحت‌تر و با اغماض از كنار این مساله رد شوند.»
مهد در پایان با اشاره به اینكه دومین آلبوم گروه والس تهران، لاجوردی نام دارد، گفت: «ما به انجام رسیدن این آلبوم را مدیون آقای علی صمدپور هستیم كه مدیر هنری مدرسه منظومه خرد هستند.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید