عبدی همچنین در تحلیل رفتاری ایران در مورد اعلام غنی سازی در آستانه جلسه شورای امنیت و پیش فرض های اقدات ایران می گوید:
سياست تبليغاتى ايران بر خلاف سياستهاى تبليغاتى برخى كشورهاى ديگر است. سياست تبليغاتى ايران وقتى كه قدرت آن را راه میاندازد، حتى اگر قصد اوليهاش اين باشد كه خود را از فشار تبليغاتى مذاكره و كنار آمدن با بيانيه شوراى امنيت، خلاص كند، موجى راه مىافتد كه خودش هم با اين موج جلو میرود و بنابراين امكان اين هست كه چنين كارى مواضع ايران را تشديد كند . برخلاف آن تحليلى كه در ابتدا وجود داشته و دارد كه اين براى سازش و حل مسئله است ممكن است موجى كه ايران راه مى اندازد، خودش را هم جلو ببرد و به تشديد بحران منجر شود. اجازه بدهيد مثالى از زمان جنگ بزنم. در زمان جنگ هميشه اين بحث وجود داشت كه ما يك حمله جدى انجام دهيم و يك جايى را بگيريم و بعد مذاكره كنيم. اما هنگامي كه اين حمله انجام میشد و با پيروزى همراه بود، میگفتند خوب! يك حمله ديگر هم بكنيم بد نيست. اينكار آنقدر انجام میشد تا جايى، با موفقيت همراه نمىشد. آن موقع میگفتند حالا ديگر وقت مذاكره نيست. بايد دوباره گامى جلو برويم تا در فرصت بهتر بتوانيم مذاكره كنيم. به همين دليل هم هيچگاه به مذاكره نكشيد تا قطعنامه ۵۹۸ صادر شد. بنابراين كارى كه صورت گرفته، شايد در اصل همين بوده: يك گام به پيش برداشتن و يك نقطه خوبى را انتخاب كردن و بعد اقدام به مذاكره كردن. اما وقتى گام به پيش برداشته میشود، شرايطي پيش میآيد كه انگار میشود گامهاى بعدى را هم برداشت و رفت جلو. برداشتن همان گامهاى بعدى است كه موجب بحرانهاى بيشتر خواهد شد.