آفتابنیوز : ایران بانو نوشت: واقعیت این است که برای تنها گذاشتن کودک در خانه، سن مشخصی را نمیتوان تعیین کرد. گاهی بچهها، بخصوص اگر تک فرزند باشند و همیشه در طول روز مادر را کنار خود داشته باشند، حتی تا نزدیکی سنین نوجوانی هم از تنها ماندن در خانه اجتناب میکنند. اما این آمادگی برای کودکانی که به مهدکودک میروند، مادر کارمند دارند یا خواهر و برادر کوچکتر از خود دارند زودتر ایجاد میشود. با وجود این، اگر کودکتان دارای نشانههای زیر است، میتوانید او را آزمایشی برای مدتی کوتاه در خانه تنها بگذارید و اگر موفقیتآمیز بود، با خیال راحت تری این رویه را ادامه دهید.
1- کودک باید نشانهای از حس مسئولیت پذیری، آگاهی از نیازهای دیگران و قدرت تصمیمگیری مستقلانه در وجودش داشته باشد تا بتواند مدتی را در تنهایی بگذراند. او باید اعتماد به نفس و استقلال کافی از والدین داشته و بتواند بخوبی مشکلات یا خواستههایش را مطرح کند.
2- کودکانی که مدتی در خانه تنها میمانند باید بدانند در موقعیتهای خاص چه کارهایی انجام دهند. بنابراین قبل از آنکه فرزندتان را در خانه تنها بگذارید بارها کارهایی را که باید انجام بدهد یا ندهد با او مرور کنید و برای مدتی او را زیر نظر بگیرید که آیا قادر به اجرای آنها هست یا نه.
3- اگر همسایه یا دوست مطمئنی که در صورت لزوم بتواند به کودک کمک کند در نزدیکی شما زندگی نمیکند بهتر است حتی اگر فرزندتان برای تنها ماندن در خانه آمادگی دارد، او را تنها نگذارید.
4- هنگامی که فرزندتان تنها در خانه مانده راههای دسترسی کافی به خودتان را برای او فراهم کنید. به او تماس گرفتن با تلفن همراهتان را بیاموزید و طوری رفتار کنید که مطمئن باشد در دسترس او هستید.
5- مطمئن شوید مواد خطرآفرین را دور از دسترس و جای امنی قرار دادهاید.
6- اگر کودک تمایلی به تنها ماندن ندارد و راضی نیست، او را در خانه تنها نگذارید. در واقع، خواست و میل کودک در این مورد نقشی تعیینکننده دارد.
7- زمانی است که کودک در خانه تنها میماند. بهتر است این زمان تا حد ممکن کوتاه باشد. بسیاری، یک تا سه ساعت را برای تنها ماندن کودک در خانه، بسته به آمادگیها و تواناییهای کودک و سایر شرایط، ذکر کردهاند و بیشتر از آن اصلاً به نفع کودک نیست.