نگاه روزنامه الحیات به روابط فعلی ایران و آمریکا
آفتاب‌‌نیوز : 
زیرا با وجودی که ممکن است برخی از ایرانی ها انتقادهایی به سیاست ها داشته باشند، ولی واضح است که آنها موضع کشورشان را در مورد مناقشه اخیر بر سر غنی سازی اورانیوم کاملا درست و منصفانه می دانند. با توجه به این موضوع که دولت آمریکا ایران را از آنچه اسرائیل، هند و پاکستان در دست دارند محروم می کند، ایرانی ها دلایل درستی برای اقدامات خود دارند ولی در همین حال آمریکا که تصور می کند مردم ایران در انتظار آزادسازی کشورشان از سوی آمریکا هستند، منطق چندانی در این رابطه ارائه نداده است. اما نباید از نظر هم دور داشت که حتی اگر آمریکا بخواهد توجیه های خود را به بهترین شکل نشان دهد، کسی در ایران گوش شنوای آن را نخواهد داشت و دلیل آن هم تصویر ناخوشایند آمریکا در جهان اسلام است
ایرانی ها در طول تاریخ، همیشه خود را قربانی توطئه ها و دسیسه های غرب می دانستند و این حس با حس اسلامی شیعه در میان ایرانیانی که در میان سنی مذهب ها قرار دارند همراه شده و پس از کشف نفت در اوایل قرن 20، به باور قربانی شدن دامن زده است. اما پس از کودتای آمریکایی علیه دولت مصدق بود که این کشور در لیست سیاه ایرانی ها قرار گرفت و آنها پس از انقلاب پاسخ سختی به آمریکا از طریق تسخیر سفارت این کشور در ایران دادند که تمامی قواعد و عرف های دیپلماتیک را بر هم زد. پس از آن هم صفت غربی یا غرب زده برای ضدانقلابی هایی به کار برده می شد که در اروپا و آمریکا زندگی کرده بودند و یکی پس از دیگری از دور خارج شدند.
علاوه بر آن حمایت گاه آشکار و گاه پنهان واشنگتن از عراق در طول جنگ اول خلیج فارس موجب خشم ایران شد و صدام حسین هم در نظر این کشور عامل توطئه های آمریکا به شمار می آمد. در دوران خاتمی روابط دو کشور اندکی رو به بهبودی داشت ولی در اوایل سال 2002 بوش ایران را در محور شرارت قرار داد و مجددا فصل تازه ای در روابط تاریک دو کشور گشود. اکنون با روی کار آمدن دولت جدید در ایران حس قربانی شدن و اتفاقات تلخ گذشته زنده شده و با اقبال عمومی هم مواجه شده است.
با وجود چنین واقعیتی در ایران تأسف بار است که رایس از کنگره آمریکا می خواهد که 75 میلیون دلار به ارتقای دموکراسی در ایران اختصاص دهد هر چند این کنگره میزان را به 19 میلیون دلار کاهش داده است.
سازمان مجاهدین خلق هم اهمیت نظامی خود را در جنگ عراق از دست داده و مبارزان باقیمانده آن که تعداد آنها 3500 نفر تخمین زده شده است، در کمپی در مرزهای ایران – عراق از سوی نیروهای آمریکایی خلع سلاح شده اند. مسأله اقلیت های ایران که سیمور هرش به آن پرداخته است با موقعیت جغرافیایی آنها در تناقض بوده و با دیدگاه آمریکا در مورد یکپارچگی ایران مغایرت دارد. در چنین شرایطی هر گونه اقدامی جهت اعمال فشار اقتصادی بر ایران به ویژه با نگاهی به نفت این کشور و رابطه آن با اقتصاد کشورهایی چون روسیه، چین، هند و ژاپن کاملا مشکل ساز خواهد بود و واشنگتن به دست آوردن کنترل بر اوضاع مربوط به ایران را دور از دسترس خواهد یافت چرا که ایران گذشته خود را با نفت و اورانیوم همراه کرده تا راه پیشرفتی به سوی آینده ای مطمئن تر باز کند.
زیرا با وجودی که ممکن است برخی از ایرانی ها انتقادهایی به سیاست ها داشته باشند، ولی واضح است که آنها موضع کشورشان را در مورد مناقشه اخیر بر سر غنی سازی اورانیوم کاملا درست و منصفانه می دانند. با توجه به این موضوع که دولت آمریکا ایران را از آنچه اسرائیل، هند و پاکستان در دست دارند محروم می کند، ایرانی ها دلایل درستی برای اقدامات خود دارند ولی در همین حال آمریکا که تصور می کند مردم ایران در انتظار آزادسازی کشورشان از سوی آمریکا هستند، منطق چندانی در این رابطه ارائه نداده است. اما نباید از نظر هم دور داشت که حتی اگر آمریکا بخواهد توجیه های خود را به بهترین شکل نشان دهد، کسی در ایران گوش شنوای آن را نخواهد داشت و دلیل آن هم تصویر ناخوشایند آمریکا در جهان اسلام استایرانی ها در طول تاریخ، همیشه خود را قربانی توطئه ها و دسیسه های غرب می دانستند و این حس با حس اسلامی شیعه در میان ایرانیانی که در میان سنی مذهب ها قرار دارند همراه شده و پس از کشف نفت در اوایل قرن 20، به باور قربانی شدن دامن زده است. اما پس از کودتای آمریکایی علیه دولت مصدق بود که این کشور در لیست سیاه ایرانی ها قرار گرفت و آنها پس از انقلاب پاسخ سختی به آمریکا از طریق تسخیر سفارت این کشور در ایران دادند که تمامی قواعد و عرف های دیپلماتیک را بر هم زد. پس از آن هم صفت غربی یا غرب زده برای ضدانقلابی هایی به کار برده می شد که در اروپا و آمریکا زندگی کرده بودند و یکی پس از دیگری از دور خارج شدند.
علاوه بر آن حمایت گاه آشکار و گاه پنهان واشنگتن از عراق در طول جنگ اول خلیج فارس موجب خشم ایران شد و صدام حسین هم در نظر این کشور عامل توطئه های آمریکا به شمار می آمد. در دوران خاتمی روابط دو کشور اندکی رو به بهبودی داشت ولی در اوایل سال 2002 بوش ایران را در محور شرارت قرار داد و مجددا فصل تازه ای در روابط تاریک دو کشور گشود. اکنون با روی کار آمدن دولت جدید در ایران حس قربانی شدن و اتفاقات تلخ گذشته زنده شده و با اقبال عمومی هم مواجه شده است.
با وجود چنین واقعیتی در ایران تأسف بار است که رایس از کنگره آمریکا می خواهد که 75 میلیون دلار به ارتقای دموکراسی در ایران اختصاص دهد هر چند این کنگره میزان را به 19 میلیون دلار کاهش داده است.
سازمان مجاهدین خلق هم اهمیت نظامی خود را در جنگ عراق از دست داده و مبارزان باقیمانده آن که تعداد آنها 3500 نفر تخمین زده شده است، در کمپی در مرزهای ایران – عراق از سوی نیروهای آمریکایی خلع سلاح شده اند. مسأله اقلیت های ایران که سیمور هرش به آن پرداخته است با موقعیت جغرافیایی آنها در تناقض بوده و با دیدگاه آمریکا در مورد یکپارچگی ایران مغایرت دارد. در چنین شرایطی هر گونه اقدامی جهت اعمال فشار اقتصادی بر ایران به ویژه با نگاهی به نفت این کشور و رابطه آن با اقتصاد کشورهایی چون روسیه، چین، هند و ژاپن کاملا مشکل ساز خواهد بود و واشنگتن به دست آوردن کنترل بر اوضاع مربوط به ایران را دور از دسترس خواهد یافت چرا که ایران گذشته خود را با نفت و اورانیوم همراه کرده تا راه پیشرفتی به سوی آینده ای مطمئن تر باز کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید