گوساله سامری و تراژدی لبنان
آفتاب‌‌نیوز : 
البته این سکوت به دلیل نوع رویکرد اغلب رهبران عرب نسبت به بحران خاورمیانه و نیز ارتباطات ریشه دار آنها با غرب چندان مایه شگفتی نیست. چراکه بسیاری از رهبران عرب_باوجود مخالفت افکار عمومی داخلی_ از مدتها پیش پنهان نمی کردند که موجودیت اسرائیل را به رسمیت شناخته اند و هدفشان تنها گرفتن تکه ای بیشتر از سرزمینی است که روزگاری فلسطین نامیده می شد.
سکوت دوم اما از عجایب روزگار ما است. بن لادن و اصحابش این روزها در دخمه های تورابورا یا ریگزارهای مناطق قبایلی پاکستان، روزه سکوت گرفته اند. از پیکر لبنان مصیبت زده جویبار خون جاری است و امیر القاعده،زبان بریده به کنجی نشسته صم بکم ،تنها نظاره گر آوار مصیبت بر ملت لبنان است.
شگفت آنکه کسی که به خونخواهی ملت فلسطین انگشت در جهان نهاده صهیونیست جستجو می کرد، در کارزای چنین سرنوشت ساز غایب است.
مگر نه اینکه بهانه آن همه ترکتازی و خون ریزی جهادگران سلفی، اشغال وطن عربی توسط صلیبیان و صهیونیان بود.
اکنون این گوی و این میدان، پس چرا نمی زنند؟
سکوت القاعده به ظاهر رادیکال که به دستمالی بسیار کوچکتر از این ،قیصریه را به آتش می کشید چنان شگفت انگیز و معنا دار است که اگر اکنون و با گذشت 5 سال از رویداد 11 سپتامبر کسی گوساله سامری موساد را در زیر عبای بن لادن رصد کند ،نمی توان او را به ابتلا به بیماری مرحوم دایی جان ناپلئون متهم کرد.
نتیجه نبرد لبنان هرچه باشد ، کمترین دستاورد حزب الله در زورآزمایی با اسراییل این بوده که در کنار چهره خون ریزی که این روزها در عراق و افغانستان از اسلام رادیکال ترسیم می شود ،سیمای مقاومت مشروع ،استوار و در عین حال مظلومانه یک ملت را نیز بر ذهن و دل جهانیان حک خواهد کرد.
اکنون دیگر با هیچ ترفند و جادوی رسانه ای نمی توان القاعده سلفی مذهب را با حزب الله شیعی یک کاسه کرد.شیوه جنگیدن چریک حزب الله با جنگجوی القاعده از بیخ و بن متفاوت است.
این یکی برای رها ساختن زندانیان خود، سرباز یهودی اسیر می گیرد و دیگری خودرو انباشته از تی ان تی را به صف مسلمان می کوبد. چریک لبنانی در برابر تانک اسرائیل از سینه سپر
می سازد. اگر هم موشکی به اشتباه بر خانمان بی گناهی فرود آمد و جان کسانی را گرفت ، با شهامتی که کم از رو در رو شدن با تانک ندارد، عذر می آورد و تقصیر می خواهد.
در قاموس القاعده اما کسی بابت اخذ جان بی گناهان،
عذر نمی خواهد. سهل است که سر بریدن به سبک سایبر، در شاهراه جهانی اطلاعات، مایه مباهات باشد.
این دو در صلح نیز سلوکی یکسره متفاوت دارند. یکی مکتب خانه آتش می زند و دیگری برای تهیدستان مدرسه و بیمارستان می سازد. یکی برای تمشیت امور ریش و برقع خلایق، شحنه و محتسب می گمارد و دیگری از صندوق رأی ،وزیر و وکیل به پارلمان می فرستد.
حکایت جهاد القاعده و مقاومت مشروع، آدمی را به یاد شباهت دانه فلفل و خال مهرویان می اندازد که البته هر دو سوزانند، اما این کجا و آن کجا؟
گوساله سامری ،زیر عبای بن لادن باد می خورد!
البته این سکوت به دلیل نوع رویکرد اغلب رهبران عرب نسبت به بحران خاورمیانه و نیز ارتباطات ریشه دار آنها با غرب چندان مایه شگفتی نیست. چراکه بسیاری از رهبران عرب_باوجود مخالفت افکار عمومی داخلی_ از مدتها پیش پنهان نمی کردند که موجودیت اسرائیل را به رسمیت شناخته اند و هدفشان تنها گرفتن تکه ای بیشتر از سرزمینی است که روزگاری فلسطین نامیده می شد.
سکوت دوم اما از عجایب روزگار ما است. بن لادن و اصحابش این روزها در دخمه های تورابورا یا ریگزارهای مناطق قبایلی پاکستان، روزه سکوت گرفته اند. از پیکر لبنان مصیبت زده جویبار خون جاری است و امیر القاعده،زبان بریده به کنجی نشسته صم بکم ،تنها نظاره گر آوار مصیبت بر ملت لبنان است.
شگفت آنکه کسی که به خونخواهی ملت فلسطین انگشت در جهان نهاده صهیونیست جستجو می کرد، در کارزای چنین سرنوشت ساز غایب است.
مگر نه اینکه بهانه آن همه ترکتازی و خون ریزی جهادگران سلفی، اشغال وطن عربی توسط صلیبیان و صهیونیان بود.
اکنون این گوی و این میدان، پس چرا نمی زنند؟
سکوت القاعده به ظاهر رادیکال که به دستمالی بسیار کوچکتر از این ،قیصریه را به آتش می کشید چنان شگفت انگیز و معنا دار است که اگر اکنون و با گذشت 5 سال از رویداد 11 سپتامبر کسی گوساله سامری موساد را در زیر عبای بن لادن رصد کند ،نمی توان او را به ابتلا به بیماری مرحوم دایی جان ناپلئون متهم کرد.
نتیجه نبرد لبنان هرچه باشد ، کمترین دستاورد حزب الله در زورآزمایی با اسراییل این بوده که در کنار چهره خون ریزی که این روزها در عراق و افغانستان از اسلام رادیکال ترسیم می شود ،سیمای مقاومت مشروع ،استوار و در عین حال مظلومانه یک ملت را نیز بر ذهن و دل جهانیان حک خواهد کرد.
اکنون دیگر با هیچ ترفند و جادوی رسانه ای نمی توان القاعده سلفی مذهب را با حزب الله شیعی یک کاسه کرد.شیوه جنگیدن چریک حزب الله با جنگجوی القاعده از بیخ و بن متفاوت است.
این یکی برای رها ساختن زندانیان خود، سرباز یهودی اسیر می گیرد و دیگری خودرو انباشته از تی ان تی را به صف مسلمان می کوبد. چریک لبنانی در برابر تانک اسرائیل از سینه سپر
می سازد. اگر هم موشکی به اشتباه بر خانمان بی گناهی فرود آمد و جان کسانی را گرفت ، با شهامتی که کم از رو در رو شدن با تانک ندارد، عذر می آورد و تقصیر می خواهد.
در قاموس القاعده اما کسی بابت اخذ جان بی گناهان،
عذر نمی خواهد. سهل است که سر بریدن به سبک سایبر، در شاهراه جهانی اطلاعات، مایه مباهات باشد.
این دو در صلح نیز سلوکی یکسره متفاوت دارند. یکی مکتب خانه آتش می زند و دیگری برای تهیدستان مدرسه و بیمارستان می سازد. یکی برای تمشیت امور ریش و برقع خلایق، شحنه و محتسب می گمارد و دیگری از صندوق رأی ،وزیر و وکیل به پارلمان می فرستد.
حکایت جهاد القاعده و مقاومت مشروع، آدمی را به یاد شباهت دانه فلفل و خال مهرویان می اندازد که البته هر دو سوزانند، اما این کجا و آن کجا؟
گوساله سامری ،زیر عبای بن لادن باد می خورد!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید