اعراب , نقشه خاورمیانه جدید
آفتاب‌‌نیوز : 
حملات بی امان رژیم صهیونیستی به مرز جنوب لبنان اگر چه با پاسخ حزب الله توام بوده است اما به لحاظ وسعت میزان خرابی های به وجود آمده قابل مقایسه نیست. اما در این میان ورود قریب الوقوع رایس وزیر امور خارجه آمریکا به منطقه آن هم لبنان و دیدار با دولت لبنان از مهمترین رویدادهای هفته گذشته بود. رایس که برای این سفر برخی از دیدارهای خارجی خود را کنسل کرده بود بدون اعلام قبلی وارد بیروت شد و با سینیوره نخست وزیر آن کشور دیدار و گفت‌وگو کرد.
رایس اگرچه در این سفر بسیار کوتاه حاضر شد تا برای خرابی های لبنان و وضعیت اسفبار آن ابراز تأسفی کوتاه نماید اما هرگز بر آتش بس فوری تأکید نکرد. و این صد البته نکته ای نبود که کارشناسان سیاسی آن را پیش بینی نکنند چه آنکه پیش از سفر رایس به منطقه نیز جرج بوش رئیس جمهور آمریکا صراحتا با آتش بس فوری مخالفت کرده بود.
این نگاه سایه سنگین خود را آنچنان بر سفر رایس انداخته بود که اجلاس رم را نیز متأثر از خود کرد. رایس پس از ورود به اسرائیل و گفت‌وگو با مقامات آن کشور راهی رم پایتخت ایتالیا شد تا طی رایزنی با سران کشورهای ایتالیا، فرانسه، آلمان، انگلیس و چند کشور عربی از جمله عربستان، مصر و اردن به رایزنی اوضاع منطقه بپردازد .
اجلاسی که تنها توافق حاصل شده از آن تأکید بر آتش بس در طولانی مدت و استقرار نیروهای حافظ صلح در مرزهای جنوبی لبنان تا شعاع 30 کیلومتری به سرپرستی نیروهای آمریکایی و حضور چند کشور عربی است. رویدادی که در صورت وقوع آن موجب خواهد شد تا اولا حاشیه امنیتی محکم برای مرزهای شمالی اسرائیل ایجاد شود. دوما مناطقی که عمدتا دست نیروهای حزب الله بود تحت نظارت نیروهای بین المللی قرار گیرد سوما ارتش لبنان قدرت واقعی را در جنوب لبنان در دراز مدت به دست گیرد. چهارم ارتباط حزب الله با آنچه که هلال شیعی نامیده می شود تقریبا قطع شود و دست آخر آنکه خلع سلاح لبنان صورت پذیرد.
در واقع آنچه که امروز گفته می شود سناریوی جنگ در منطقه از پیش تعیین شده بود و اسارت دو سرباز اسرائیلی تنها بهانه ای برای آن بوده است با رویداد چنان اتفاقی در منطقه قابل توجیه است. برنامه ای که اسرائیل و یا شاید جامعه جهانی و یا آمریکا (فرقی نمی کند که چه کسی آن را طراحی کرده است) ترتیب داده است تا روند شکل گیری خاورمیانه جدید سریع تر از آنچه تصور می شود رخ دهد.
تنها با درک چنین شرایطی است که می توان نگرانی روسای جمهوری پیشین ایران و اجبار آنها برای نامه نگاری را دریافت. نگرانی که کشورهای دیگر خاورمیانه تنها نظاره گران صامت آن هستند. شاید اگر آنها نیز بخش دیگری از نقشه جدید خاورمیانه را دیده بودند امروز فریاد می زدند اما آنها تنها نیمی از نقشه «این خاورمیانه» را در اختیار دارند.
اگر چه مقاومت حزب الله هنوز اجرای این نقشه را برای اسرائیل و غرب به یک رویا تبدیل کرده است، اما اجرای این طرح و این بخش از طرح خاورمیانه جدید برخلاف قدم های قبلی آمریکا در منطقه که ایران را نیز تا حدودی متنفع می کرد (سقوط طالبان در افغانستان و صدام در عراق و قدرت گرفتن شیعیان) بر خلاف منافع استراتژیک ایران و از سوی دیگر سوریه است. و با این تفسیر می توان دریافت که چرا آمریکا دائما بر نبود طرحی برای حمله به ایران حتی در صورت شکست مذاکرات هسته ای و حفظ دیپلماسی تأکید دارد. چرا که این اقدام به لحاظ امنیتی، بسیار اساسی تر و حساس تر از هدف اول می باشد. از این روی سکوت در مقابل حمله به لبنان به معنای سکوت در مقابل منافع ملی است.
حملات بی امان رژیم صهیونیستی به مرز جنوب لبنان اگر چه با پاسخ حزب الله توام بوده است اما به لحاظ وسعت میزان خرابی های به وجود آمده قابل مقایسه نیست. اما در این میان ورود قریب الوقوع رایس وزیر امور خارجه آمریکا به منطقه آن هم لبنان و دیدار با دولت لبنان از مهمترین رویدادهای هفته گذشته بود. رایس که برای این سفر برخی از دیدارهای خارجی خود را کنسل کرده بود بدون اعلام قبلی وارد بیروت شد و با سینیوره نخست وزیر آن کشور دیدار و گفت‌وگو کرد. رایس اگرچه در این سفر بسیار کوتاه حاضر شد تا برای خرابی های لبنان و وضعیت اسفبار آن ابراز تأسفی کوتاه نماید اما هرگز بر آتش بس فوری تأکید نکرد. و این صد البته نکته ای نبود که کارشناسان سیاسی آن را پیش بینی نکنند چه آنکه پیش از سفر رایس به منطقه نیز جرج بوش رئیس جمهور آمریکا صراحتا با آتش بس فوری مخالفت کرده بود.
این نگاه سایه سنگین خود را آنچنان بر سفر رایس انداخته بود که اجلاس رم را نیز متأثر از خود کرد. رایس پس از ورود به اسرائیل و گفت‌وگو با مقامات آن کشور راهی رم پایتخت ایتالیا شد تا طی رایزنی با سران کشورهای ایتالیا، فرانسه، آلمان، انگلیس و چند کشور عربی از جمله عربستان، مصر و اردن به رایزنی اوضاع منطقه بپردازد .
اجلاسی که تنها توافق حاصل شده از آن تأکید بر آتش بس در طولانی مدت و استقرار نیروهای حافظ صلح در مرزهای جنوبی لبنان تا شعاع 30 کیلومتری به سرپرستی نیروهای آمریکایی و حضور چند کشور عربی است. رویدادی که در صورت وقوع آن موجب خواهد شد تا اولا حاشیه امنیتی محکم برای مرزهای شمالی اسرائیل ایجاد شود. دوما مناطقی که عمدتا دست نیروهای حزب الله بود تحت نظارت نیروهای بین المللی قرار گیرد سوما ارتش لبنان قدرت واقعی را در جنوب لبنان در دراز مدت به دست گیرد. چهارم ارتباط حزب الله با آنچه که هلال شیعی نامیده می شود تقریبا قطع شود و دست آخر آنکه خلع سلاح لبنان صورت پذیرد.
در واقع آنچه که امروز گفته می شود سناریوی جنگ در منطقه از پیش تعیین شده بود و اسارت دو سرباز اسرائیلی تنها بهانه ای برای آن بوده است با رویداد چنان اتفاقی در منطقه قابل توجیه است. برنامه ای که اسرائیل و یا شاید جامعه جهانی و یا آمریکا (فرقی نمی کند که چه کسی آن را طراحی کرده است) ترتیب داده است تا روند شکل گیری خاورمیانه جدید سریع تر از آنچه تصور می شود رخ دهد.
تنها با درک چنین شرایطی است که می توان نگرانی روسای جمهوری پیشین ایران و اجبار آنها برای نامه نگاری را دریافت. نگرانی که کشورهای دیگر خاورمیانه تنها نظاره گران صامت آن هستند. شاید اگر آنها نیز بخش دیگری از نقشه جدید خاورمیانه را دیده بودند امروز فریاد می زدند اما آنها تنها نیمی از نقشه «این خاورمیانه» را در اختیار دارند.
اگر چه مقاومت حزب الله هنوز اجرای این نقشه را برای اسرائیل و غرب به یک رویا تبدیل کرده است، اما اجرای این طرح و این بخش از طرح خاورمیانه جدید برخلاف قدم های قبلی آمریکا در منطقه که ایران را نیز تا حدودی متنفع می کرد (سقوط طالبان در افغانستان و صدام در عراق و قدرت گرفتن شیعیان) بر خلاف منافع استراتژیک ایران و از سوی دیگر سوریه است. و با این تفسیر می توان دریافت که چرا آمریکا دائما بر نبود طرحی برای حمله به ایران حتی در صورت شکست مذاکرات هسته ای و حفظ دیپلماسی تأکید دارد. چرا که این اقدام به لحاظ امنیتی، بسیار اساسی تر و حساس تر از هدف اول می باشد. از این روی سکوت در مقابل حمله به لبنان به معنای سکوت در مقابل منافع ملی است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید