سبزهای آلمان در گذر ربع قرن
بنظر ميرسد كه سبزها از بخاطر آوردن ژانويه سال ۱۹۸۰ شرمگين ميشوند. روزى كه حزب سبزها بيست و پنج ساله ميشود، فراكسيون دولتى درشهر ورليتز تشكيل جلسه ميدهد و بعد هم در اواخر ماه ژانويه بنياد هاينريش بل كه به اين حزب نزديك است جلسات بحث و گفتگوئى در اين باره برگزار خواهد كرد. بر اين مراسم ، نام جشن گرفتن نمی توان نهاد.
دليل اين امر نميتواند ناشى از وضعيت كنونى سبزها باشد. وضع دولت ائتلافى دلگرم كننده است، راى حزب بطور ثابت ۱۰ درصد ميباشد و يوشكا فيشر وزير خارجه سالهاست كه در ميان مردم بعنوان محبوبترين سياستمدار كشور محسوب ميشود. بنابراين حتما اينگونه است كه سبزها از بياد آوردن لحظه تولد حزب احساس ناراحتى ميكنند. زيرا در آن وقت تنها چيزى كه اين گروه رويائى، اتوپيست، راديكال و چپ هاى كهنه كار را بهم متصل ميساخت، همان مناقشه جوئى شان بود.
هيچ حزبى مثل سبزها در اين مدت كوتاه اينقدر شاهد تحولات درونى نبوده است. اكنون اين سئوال پيش مى آيد كه دليل آن چيست؟ نخست اينكه راى دهندگان به اين حزب و فعالان آن پا به سن گذاشته اند و در عقايد راديكال خود تجديد نظر كرده اند. نمايندگان آنها كه خيلى سريع به مجالس منطقه اى راه يافتند به اين موضوع پى بردند كه اين مجالس كلوپ هاى بحث نيستند و امكانات تغيير و تحول وجود دارد. بعد روياى سوسياليسم كه بسيارى از اعضاى حزب در خيال آن بودند، فروپاشيد و بالاخره جنگ در بالكان آنقدر نزديك و ملموس بود كه از يك حزب پاسيفيست و صلح طلب محض، حزبى ساخت كه راى به اعزام ارتش آلمان به منطقه داد. با همه اين تغييرات كه سمت و سوى آن جذب در سيستم سياسى بود، همانقدر كه از اعضا و هواداران حزب كاسته شد، همانقدر نيز به آن افزوده گرديد.
هيچ شخصيت ديگرى همچون يوشكا فيشر، نماد تاريخ اين حزب نيست. از شركت در درگيرى هاى خيابانى گرفته تا كتاب فروشى و رانندگى تاكسى واكنون هم بعنوان قديمى ترين وزير خارجه يك كشور دمكراتيك.
گروههاى جنبش زنان، جنبش صلح و حفظ محيط زيست كه حزب سبزها از دل آن بيرون آمدند بيش از آنكه بنظر ميرسد ريشه در جامعه شهروندى داشتند. براى اينها همجنس گرائى بعنوان بيمارى محسوب نميشود و حفاظت از محيط زيست يكى از مهمترين وظايف بشمار مى آيد. اعضاى اين گروهها هم اكنون نردبان ترقى را پيموده اند و اكنون بعنوان صاحبان صنايع، پزشك و ژورناليست بكار مشغول شده اند و انتخاب آنان سبز است.
اينان انسانهاى دمكراتی هستند كه در گذشته يك سيستم ديگر را حداقل در ذهنشان به آزمايش گذاشته اند و اكنون براى عقايد دوران بيست سالگى اشان سرتكان ميدهند.
هرچند كه تاريخ سبزها موفقيت آميز بوده است، اما براى كسى كه چند بار پوست اندازى كرده، اغلب نگاه به گذشته برايش شرم آور است.
