کابوس بزرگ اسرائیل
آفتاب‌‌نیوز : 
تحلیلگر سایت خبری «USNEWS » با اشاره به مشکلات بزرگ رژیم صهیونیستی می‌نویسد: از سال 1993 که یاسرعرفات و اسحاق رابین تواقفنامه صلح اسلو را امضاء کردند تا سال 2000 که موج سهمگین انتفاضه دوم آغاز شد اسرائیل فرصتهای بسیاری برای دستیابی به یک توافق جامعه صلح با فلسطینیان از دست داد. با این وجود علیرغم ادامه بحران در سرزمینهای اشغالی، اسرائیلی‌ها می‌توانستند از حفظ موجودیت خود مطمئن بوده و این امید را داشته باشند که گذشت زمان این شانس را به آنان بدهد که همچون مصر با سایر همسایگان نیز معاهده صلح را امضاء کنند.
اما به نوشته USNEWS این خوش‌بینی کوتاه‌مدت اسرائیلی امروز بیش از همیشه رنگ باخته است: «آنها از غزه بیرون رفتند تا یکبار دیگر استراتژی صلح در برابر زمین را تجربه کنند ولی حماس از این موقعیت برای شلیک بی‌وقفه راکت به داخل اسراییل استفاده کرد. شش سال پس از خروج بزرگ از لبنان نیز حزب‌الله این شانس را پیدا کرد که چهارهزار بار شهرها و روستاهای شمال اسرائیل را به لرزه درآورد».
اسرائیلی‌ها اینک پس از یک حمله بی‌فرجام نظامی به لبنان که اعتبار دیرپای ارتش کشورشان را در معرض تردید قرار داده بیشتر ازهمیشه احساس سالهای نخستین تشکیل کشورشان را تجربه می‌کنند«افتادن در گوشه ای از دنیا که می‌کشی یا کشته می‌شوی».
اکنون بیش از پنج میلیون شهروند اسرائیلی کمتر از همیشه این احساس را دارند که برای دشمنی‌شان با اعراب می‌توان یک راه‌حل برد ـ برد پیدا کرد تا شانس زندگی در صلح برای فرزندانشان بوجود آید.
به تحلیل USNEWS رهبران رژیم صهیونیستی به یک دلیل کاملا مشخص اینک بیشتر از همیشه نگران بقای «اسرائیل» هستند؛ ترس از ظهور یک ایران مجهز به بمب اتم که اینک رهبرانش آشکارا از تمایل به حذف اسرائیل از روی نقشه جهان سخن می‌گویند: «آنها اینک در کمتر از 700 مایلی مرزهایشان با دشمنی مواجه هستند که همیشه شعار نابودی آنها را سرداده و اینک این شانس را دارد که توان چنین کاری را نیز پیدا کند».
اینکه برنامه اتمی ایران تا چه حد می‌تواند کاربرد نظامی داشته باشد و مهمتر اینکه آیا اساسا ایران می‌خواهد که در راستای داشتن سلاح اتمی گام بردارد واقعا مورد تردید است. اما حتی اگر بدبینی های اسرائیل در این زمینه واقعیت داشته باشد هم گزینه های زیادی پیش روی رهبران اسرائیل قرار ندارد.
اسرائیل بیش از 40 سال است که دارای یک زرادخانه کاملا مجهز اتمی است. اما اینکه با یک سناریوی مشابه بازی‌های کامپیوتری مواجه شویم و ایران یک بمب اتم در قلمرو کوچک اسرائیل بیاندازد اسرائیل توان واکنش را خواهد داشت؟ اینکه اسرائیل چقدر وقت دارد نیز بسیار مهم است. اولمرت می‌گوید که ایران تا سال 2008 خواهد توانست توانایی تولید بمب اتم را به دست آورد اما این ادعایی است که کمتر کسی در پایتخت‌های جهان آن را باور می‌کند چون اساسا سندی برای آن وجود ندارد.
نویسنده USNEWS در خاتمه مقاله‌اش می‌نویسد: اسرائیل نمی‌تواند ریسک بزرگ ناشی از یک حمله هوایی به تاسیسات اتمی ایران بپذیرد. آنها به‌خوبی می‌دانند که تاسیسات اتمی ایران بسیار پراکنده و شرایط با عراق 1981 بسیار متفاوت است. همچنین این موضوع نیز به‌خوبی روشن است که ایالات متحده به سبب مشکلات بزرگش در خاورمیانه به هیچ‌روی در شرایطی نیست که بتواند از چنین تهاجمی حمایت کند. اما با اینحال اولمرت در مسکو گفت: «وقتی که رهبران کشور بارها و بارها از محو اسرائیل سخن می‌گویند دیگر نمی‌توان گفت که این یک فقط یک مانور سیاسی است و اسرائیل هرکاری که بتواند برای جلوگیری از عملی شدن آن انجام خواهد داد».
تحلیلگر سایت خبری «USNEWS » با اشاره به مشکلات بزرگ رژیم صهیونیستی می‌نویسد: از سال 1993 که یاسرعرفات و اسحاق رابین تواقفنامه صلح اسلو را امضاء کردند تا سال 2000 که موج سهمگین انتفاضه دوم آغاز شد اسرائیل فرصتهای بسیاری برای دستیابی به یک توافق جامعه صلح با فلسطینیان از دست داد. با این وجود علیرغم ادامه بحران در سرزمینهای اشغالی، اسرائیلی‌ها می‌توانستند از حفظ موجودیت خود مطمئن بوده و این امید را داشته باشند که گذشت زمان این شانس را به آنان بدهد که همچون مصر با سایر همسایگان نیز معاهده صلح را امضاء کنند. اما به نوشته USNEWS این خوش‌بینی کوتاه‌مدت اسرائیلی امروز بیش از همیشه رنگ باخته است: «آنها از غزه بیرون رفتند تا یکبار دیگر استراتژی صلح در برابر زمین را تجربه کنند ولی حماس از این موقعیت برای شلیک بی‌وقفه راکت به داخل اسراییل استفاده کرد. شش سال پس از خروج بزرگ از لبنان نیز حزب‌الله این شانس را پیدا کرد که چهارهزار بار شهرها و روستاهای شمال اسرائیل را به لرزه درآورد».
اسرائیلی‌ها اینک پس از یک حمله بی‌فرجام نظامی به لبنان که اعتبار دیرپای ارتش کشورشان را در معرض تردید قرار داده بیشتر ازهمیشه احساس سالهای نخستین تشکیل کشورشان را تجربه می‌کنند«افتادن در گوشه ای از دنیا که می‌کشی یا کشته می‌شوی».
اکنون بیش از پنج میلیون شهروند اسرائیلی کمتر از همیشه این احساس را دارند که برای دشمنی‌شان با اعراب می‌توان یک راه‌حل برد ـ برد پیدا کرد تا شانس زندگی در صلح برای فرزندانشان بوجود آید.
به تحلیل USNEWS رهبران رژیم صهیونیستی به یک دلیل کاملا مشخص اینک بیشتر از همیشه نگران بقای «اسرائیل» هستند؛ ترس از ظهور یک ایران مجهز به بمب اتم که اینک رهبرانش آشکارا از تمایل به حذف اسرائیل از روی نقشه جهان سخن می‌گویند: «آنها اینک در کمتر از 700 مایلی مرزهایشان با دشمنی مواجه هستند که همیشه شعار نابودی آنها را سرداده و اینک این شانس را دارد که توان چنین کاری را نیز پیدا کند».
اینکه برنامه اتمی ایران تا چه حد می‌تواند کاربرد نظامی داشته باشد و مهمتر اینکه آیا اساسا ایران می‌خواهد که در راستای داشتن سلاح اتمی گام بردارد واقعا مورد تردید است. اما حتی اگر بدبینی های اسرائیل در این زمینه واقعیت داشته باشد هم گزینه های زیادی پیش روی رهبران اسرائیل قرار ندارد.
اسرائیل بیش از 40 سال است که دارای یک زرادخانه کاملا مجهز اتمی است. اما اینکه با یک سناریوی مشابه بازی‌های کامپیوتری مواجه شویم و ایران یک بمب اتم در قلمرو کوچک اسرائیل بیاندازد اسرائیل توان واکنش را خواهد داشت؟ اینکه اسرائیل چقدر وقت دارد نیز بسیار مهم است. اولمرت می‌گوید که ایران تا سال 2008 خواهد توانست توانایی تولید بمب اتم را به دست آورد اما این ادعایی است که کمتر کسی در پایتخت‌های جهان آن را باور می‌کند چون اساسا سندی برای آن وجود ندارد.
نویسنده USNEWS در خاتمه مقاله‌اش می‌نویسد: اسرائیل نمی‌تواند ریسک بزرگ ناشی از یک حمله هوایی به تاسیسات اتمی ایران بپذیرد. آنها به‌خوبی می‌دانند که تاسیسات اتمی ایران بسیار پراکنده و شرایط با عراق 1981 بسیار متفاوت است. همچنین این موضوع نیز به‌خوبی روشن است که ایالات متحده به سبب مشکلات بزرگش در خاورمیانه به هیچ‌روی در شرایطی نیست که بتواند از چنین تهاجمی حمایت کند. اما با اینحال اولمرت در مسکو گفت: «وقتی که رهبران کشور بارها و بارها از محو اسرائیل سخن می‌گویند دیگر نمی‌توان گفت که این یک فقط یک مانور سیاسی است و اسرائیل هرکاری که بتواند برای جلوگیری از عملی شدن آن انجام خواهد داد».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید