ایران ـ كره جنوبی، بعد از 29 سال در تهران

آفتاب‌‌نیوز : در چارچوب این مسابقات سفیدپوشان ایران در 20 آبان سال 1356 تحت هدایت "حشمت مهاجرانی" طی یك بازی نفس‌گیر در تهران و در ورزشگاه آزادی میزبان كره جنوبی یكی از قدرتهای سنتی فوتبال آسیا بودند.

در این بازی كره در وقت اول با هنرنمایی "كیم جای هان" ستاره آن روز خود با یك گل از ایران پیشی گرفت تا مهاجرانی مجبور شود حسن روشن مصدوم را به زور آمپول به میدان بفرستد.

روشن به زمین آمد و با 2 گل برق آسا حریف را به سقوط كشاند ولی قرمزپوشان در دقایق پایانی كار را به تساوی 2 بر 2 رساندند تا ثابت كنند حریفی سرسخت و شكست‌ناپذیر هستند. این در حالی بود كه دیدار رفت در پوسان به تساوی بدون گل انجامیده بود.
از آن روز تا به حال 29 سال می‌گذرد و برحسب اتفاق تیم ملی كره جنوبی طی این مدت حریف ایران در تهران نشده است.

اگر بازیهای دو تیم را طی این 3 دهه مرور كنیم متوجه خواهیم شد كه در چارچوب بازیهای آسیایی و جام ملتها بارها با این حریف سنتی روبرو شده‌ایم ولی در كشورمان میزبان آنها نبوده‌ایم.

مسابقه حساس دو تیم در روز چهارشنبه 24 آبان در ورزشگاه آزادی كه حكم به سرگروهی یكی از آنها خواهد داد برگ جدیدی از دفتر تاریخ دو تیم قدرتمند قاره را ورق می‌زند كه از سری رقابتهای مقدماتی جام ملتهای آسیا 2007 خواهد بود.

بعد از آن بازی حماسی در تهران دو تیم 11 بار دیگر با یكدیگر روبرو شده‌اند ولی از قضا قرعه میزبانی یكی از این دیدارها به نام تهران صادر نشده است.

در بازیهای آسیایی 1982 دهلی نو، ایران با درخشش بهروز سلطانی دروازه‌بان جوان و شجاع آن روزهای تیم ملی و با ضربه غیرقابل مهار حمید درخشان كره را شكست داد تا اولین برد ایران در رویارویی دو تیم بعد از انقلاب اسلامی به تصویر كشیده شود، هر چند در این رقابتها تیم ملی كشورمان با ناداوری مقابل كویت از رسیدن به مرحله نیمه نهایی بازماند ولی غلبه بر كره قدرتمند اوج كار ملی پوشان در هند بود.

بازیهای آسیایی 1986 سئول مصاف دیگر ایران و كره را رقم زد كه ضربه پنالتی كاپیتان "پارك چانگ سون" در مقابل گل "كریم باوی" در لحظات پایانی مسابقه كار را به ضربات پنالتی كشاند كه با به هدر رفتن ضربه محمد پنجعلی، كره هم پیروز این میدان لقب گرفت و هم با برتری مقابل عربستان در دیدار نهایی مدال طلای این دوره از بازیها را بر گردن آویخت.

تیم جوان و متحول شده زنده یاد "پرویز دهداری" كه به حق پایه‌گذار تیمهای قدرتمند سالهای بعد ایران شد در جام ملتهای آسیا سال 1988 قطر چاره‌ای جز تسلیم آن هم با 3 گل در برابر آماج حملات كره نداشت.
كره در این رقابتها بعد از عربستان نایب قهرمان شد و ایران باز هم با ناداوری به مقام سوم رسید.

اما حكایت بازیهای آسیایی پكن و قهرمانی ایران تحت هدایت علی پروین از یك سو و شكست دادن كره جنوبی در آن بازی حماسی و به یادماندنی با گل مرحوم "سیروس قایقران" از سوی دیگر باز هم فوتبال ملی را زنده كرد كه شادی و پایكوبی مردم را در خیابانهای تهران به دنبال داشت.

مرور مسابقات مقدماتی جام جهانی 1994 و شكستهای تلخ ایران هیچ‌گاه از اذعان فوتبال دوستان پاك نمی‌شود اما این باختهای غیرقابل پیش‌بینی با شكست تحقیرآمیز 3 بر صفر از كره جنوبی آغاز شد و به حذف ناامید كننده تیم ملی كشورمان انجامید.

سال 1996 امارات و جام ملتهای آسیا از راه رسید كه به واقع كسب مقام سوم این مسابقات با آن بازیهای درخشان و خاطره‌انگیز به هیچ وجه حق تیم ملی كشورمان نبود.

آتشبار تیم ملی در آن رقابتها به هیچ تیمی رحم نكرد و كره مغرور كه به "كیم جوسونگ" ستاره وقت خود می‌نازید با شكست خردكننده 6 بر 2 به سئول بدرقه شد.

در آن بازی حماسی علی دایی كلكسیونی از گلهای خود را روانه دروازه كره كرد تا سرمربی كره‌ای با چشمانی گریان فقط نظاره‌گر هنرنمایی گلزن ایران باشد.

حیف از گل عجیب و استثنایی "كریم باقری" در مرحله یك هشتم نهایی جام ملتهای آسیا 2000 لبنان كه در ثانیه‌های پایانی وقت قانونی پاسخ داده شد و در پی آن گل طلایی "لی دونگ گوك" ذخیره پرامید كره سند حذف تیم ملی ایران را امضا كرد.

هت تریك "علی كریمی" و زدن 4 گل به كره‌ای كه خرامان از جام جهانی 2002 آمده بود و با عنوان سوم جام جهانی می‌خواست قدرت خود را به رخ آسیایی‌ها بكشد كار آسانی نبود ولی مردان "گاس هیدینگ" باید چمدانهای خود را برای رفتن به سئول می‌بستند.

در این فواصل ما 2 بار مصاف دوستانه با كره داشتیم، اول بار در رقابتهای جام ال جی قاهره در سال 2001 و تحت رهبری "چیرو بلاژویچ" كه با ضربه پنالتی "كیم دوهون" مغلوب شدیم و بار دیگر در اواخر سال 2005 در سئول با 2 گل شكست خوردیم.

تا اینكه در رقابتهای مقدماتی جام ملتهای آسیا 2007 باردیگر با این حریف دیرینه هم گروه شدیم و در بازی رفت در تاریخ 11 شهریور در حالی كه با گل "سئول كی هیون" از میزبان عقب بودیم با سماجت و هوشیاری "وحید هاشمیان" در ثانیه‌های پایانی بازی نتیجه را مساوی كردیم تا امیدواری ‌ها برای صعود از این گروه بیشتر شود.

طی این 11 بازی بعد از مسابقه سال 1356 هیچ گاه از كره در تهران پذیرایی نكرده‌ایم و در واقع مسابقه روز چهارشنبه در تهران در نوع خود جالب و دیدنی است.

گرچه گفته می‌شود كره‌ای‌ها با بازیكنان زیر 23 به تهران می‌آیند ولی شاید این حربه "پیم وربیك" باشد چون آنها نمی‌خواهند به راحتی سر گروهی این رقابتها را واگذار كنند.

در هر صورت ورزشگاه آزادی محل امنی برای مردان "وربیك" هلندی نیست،شكی نیست كه آنها از تهران خوف دارند.

كره نیك می‌داند كه تیم ملی ایران هیچ‌گاه قابل پیش‌بینی نیست، صد هزار تماشاگر مشتاق استادیوم بزرگ پایتخت آن قدر دیوانه‌وار شاگردان امیر قلعه‌نوعی را فریاد می‌زنند تا هشتمین شكست كره به تصویر كشیده شود.

گرچه 29 سال قبل چشم بادامی‌ها در آزادی جان سالم به در بردند و با تساوی 2 بر 2 به سئول بازگشتند ولی سوغات یك امتیازی مانع از عدم راهیابی آنها به جام جهانی نشد.

حالا پس از گذشت نزدیك به 3 دهه این بار قرمزها با یك مرد هلندی به تهران می‌آیند كه رویاهای بزرگی در سر می‌پروراند.

این را به خاطر بسپارید، مسابقه ایران و كره جنوبی هیچ‌گاه تشریفاتی و آسان نیست.

به فوتبالدوستان و علاقه‌مندان تیم ملی پیشنهاد می‌كنیم روز چهارشنبه به استادیوم آزادی بیایند و شاهد بیستمین رویارویی این دو تیم باشند، مطمئنا از دیدن این بازی سراسر هجومی و تماشایی پشیمان نخواهید شد.

24 آبان روز آرامی برای فوتبال كره نخواهد بود، "پیم وربیك" می‌هراسد، شاید تراژدی سال 96 تكرار شود.

نویسنده: مهدی میرزائیان