آفتابنیوز : باشگاه اگر خرید بازیکن را سرمایهگذاری تلقی کند، نه با بازیکن ۳۵ ساله قرارداد سهساله میبندد که فقط سه سال بدون هیچگونه شانس بهرهبرداری مادی، دستمزد میلیاردی بدهد و نه قرارداد بازیکن زیر بیست سال را چنان «شل» میبندد که بازیکن توجیه نشده و ناآشنا به فضا، روی نیمکت بنشیند و با یک شوخی منشوری، آینده خودش و سرمایه باشگاه را هدر بدهد.
باشگاهی که به بازیکن خودش مثل سرمایه نگاه کند، حتماً برای بهرهبرداری مادی از بازیکن جوان امروز که با دویست، سیصد میلیون تومان خریداری شده برنامهریزی خواهد داشت تا سه، چهار سال بعد، از فروش او چند میلیارد درآمد داشته باشد. در این صورت مثل هر سرمایهداری که از سرمایهاش مراقبت میکند، مراقب بازیکن جوان خودش خواهد بود و اجازه نمیدهد بازیکن دست به کارهای پرخطر و ریسکهای منشوری بزند. به قول شاعر، شمع بیتالمال روشن مانده است... و تا دست باشگاهها مستقیم و غیرمستقیم در جیب دولت باشد و مدیران هزینه به جای مدیران صاحب ایده و اندیشه در فوتبال ما مدیریت کنند، در روی همین پاشنه میچرخد و بازیکن جوان بدون آن که کسی مراقب خودش و آیندهاش باشد، میآید و پولی میگیرد و گلی میزند و با اندکی شهرت، یا مثل قائدیها کار دست خودش میدهد یا مثل صیادمنشها محروم میشود.
بیگناهترین موجود این پروندهها هم خود بازیکن است که کسی مراقب جوانیاش نیست و استعدادش هرز میرود.
این یادداشت در ستون حرفآخر دوشنبه ۲۲ مرداد روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.