وقتی آقای دبیرکل خداحافظ می‌گوید
نگاهی به کارنامه کوفی عنان
آفتاب‌‌نیوز : 
دوشبه گذشته کوفی عنان «پیش سخنرانی» خداحافظی خود از سازمان ملل را در افتتاحیه بنیاد ترومن قرائت کرد. او این بار نیز آمریکا را متهم کرد که با بی‌توجهی‌ها و اشتباهات خود در جنگ علیه تروریسم بسیاری از قواعد شناخته جامعه جهانی و اصول نهادین حقوق بشر را زیرپا گذاشته است.
اما به گمان بسیاری نسبت‌دادن گرفتاری‌ها و مشکلات جهان به آمریکا ساده‌ترین کاری‌است که دبیرکل بی‌عمل و فاقد خلاقیت سازمان ملل در این روزها می‌تواند انجام دهد.
عنان در سخنرانی اخیر خود گفت: «وقتی دولت آمریکا ایده‌آلها و راهبردهای دیرین خود را نادیده می گیرد به طور طبیعی دوستداران خود در نقاط مختلف جهان را در اعتقاد دیرپ‍ای‌شان به دموکراسی آمریکایی گیج و بی‌اعتماد می‌کند».
انتقادات کوفی‌عنان از اشباهات سیاست‌خارجی آمریکا در دوران زمامداری جرج بوش درست است، ولی اگر او به نادیده گرفتن ایده‌آلهای آمریکایی از سوی دولت بوش در زمان حمله به عراق اشاره می‌کند و ریشه بسیاری از مشکلات ریز و درشت جهان را به آن نسبت می‌دهد یک نکته را نباید فراموش کند، حمله به عراق پس از آن اتفاق افتاد که تصویب 17 قطعنامه توسط شورای امنیت برای بازرسی‌های تسلیحاتی از عراق عملا توسط رژیم صدام نادیده گرفته شد و نهادهای زیر مجموعه آقای دبیرکل هیچ راهکار مناسبی برای انجام درست بازرسی‌ها نداشتند.
بدتر آنکه ریشه بسیاری از مشکلات کنونی در این است که بسیاری از منصوبین وی در سازمان ملل(از جمله پسر آقای دبیرکل) و همراهان روسی و فرانسوی آنها در پاریس و مسکو حکومت صدام را در بالا کشیدن عواید برنامه نفت در برابر غذا یاری می‌کردند تا پولی که قرار بود صرف خریدن غذا و دارو برای تمام عراقی‌ها شود به جیب و خانه‌های طرفداران حزب بعث در مناطق سنی نشین عراق سرازیر گردد.
بسیاری از رهبران جهان در مقاطع مختلف نارضایتی خود را از عملکرد کوفی عنان ابراز داشتند. در واقع اگر حمایت فراکسیون عربی-آفریقایی کشورهای عضو سازمان ملل از او نبود هیچکس نمی‌توانست شانسی برای انتخاب مجدد آقای دبیرکل در سال 2001 متصور شود. بی‌عملی و سکوت تامل برانگیز وی درباره بزرگترین نسل‌کشی هزاره سوم در دارفور از بسیاری جهات شگفت‌انگیز بود.
در گزارشی که کمیسیون بررسی سازمان ملل دراین باره تهیه کرده علیرغم اشاره به موارد قتل دسته‌جمعی روستائیان توسط شبه‌نظامیان عرب تحت حمایت خارطوم گفته شد که این یک «نسل‌کشی» نیست. آقای دبیرکل پای این گزارش را امضاء کرد چون می‌دانست که پکن و مسکو به‌خاطر ملاحظات تجاری‌شان با دیکتاتوری نظامی سودان هیچگاه به تصویب قطعنامه تحریم علیه آن رای نمی‌دهند.
نویسنده مقاله در پایان خاطرنشان می‌کند: کوفی‌عنان مدیر یک بوروکراسی ناکارآمد و پرادعابود. جمله‌ای که پال ولکر یکی از قضات مامور بررسی رسوایی نفت در برابر غذا درباره وی گفت در بسیاری از زمینه‌ها مصداق داشت: او بیشتر از آنکه به فکر پیدا کردن راه‌حل‌های دیپلماتیک واقعی باشد در اندیشه راضی کردن همه و ارائه توصیه‌های اخلاقی بود.
دوشبه گذشته کوفی عنان «پیش سخنرانی» خداحافظی خود از سازمان ملل را در افتتاحیه بنیاد ترومن قرائت کرد. او این بار نیز آمریکا را متهم کرد که با بی‌توجهی‌ها و اشتباهات خود در جنگ علیه تروریسم بسیاری از قواعد شناخته جامعه جهانی و اصول نهادین حقوق بشر را زیرپا گذاشته است. اما به گمان بسیاری نسبت‌دادن گرفتاری‌ها و مشکلات جهان به آمریکا ساده‌ترین کاری‌است که دبیرکل بی‌عمل و فاقد خلاقیت سازمان ملل در این روزها می‌تواند انجام دهد.
عنان در سخنرانی اخیر خود گفت: «وقتی دولت آمریکا ایده‌آلها و راهبردهای دیرین خود را نادیده می گیرد به طور طبیعی دوستداران خود در نقاط مختلف جهان را در اعتقاد دیرپ‍ای‌شان به دموکراسی آمریکایی گیج و بی‌اعتماد می‌کند».
انتقادات کوفی‌عنان از اشباهات سیاست‌خارجی آمریکا در دوران زمامداری جرج بوش درست است، ولی اگر او به نادیده گرفتن ایده‌آلهای آمریکایی از سوی دولت بوش در زمان حمله به عراق اشاره می‌کند و ریشه بسیاری از مشکلات ریز و درشت جهان را به آن نسبت می‌دهد یک نکته را نباید فراموش کند، حمله به عراق پس از آن اتفاق افتاد که تصویب 17 قطعنامه توسط شورای امنیت برای بازرسی‌های تسلیحاتی از عراق عملا توسط رژیم صدام نادیده گرفته شد و نهادهای زیر مجموعه آقای دبیرکل هیچ راهکار مناسبی برای انجام درست بازرسی‌ها نداشتند.
بدتر آنکه ریشه بسیاری از مشکلات کنونی در این است که بسیاری از منصوبین وی در سازمان ملل(از جمله پسر آقای دبیرکل) و همراهان روسی و فرانسوی آنها در پاریس و مسکو حکومت صدام را در بالا کشیدن عواید برنامه نفت در برابر غذا یاری می‌کردند تا پولی که قرار بود صرف خریدن غذا و دارو برای تمام عراقی‌ها شود به جیب و خانه‌های طرفداران حزب بعث در مناطق سنی نشین عراق سرازیر گردد.
بسیاری از رهبران جهان در مقاطع مختلف نارضایتی خود را از عملکرد کوفی عنان ابراز داشتند. در واقع اگر حمایت فراکسیون عربی-آفریقایی کشورهای عضو سازمان ملل از او نبود هیچکس نمی‌توانست شانسی برای انتخاب مجدد آقای دبیرکل در سال 2001 متصور شود. بی‌عملی و سکوت تامل برانگیز وی درباره بزرگترین نسل‌کشی هزاره سوم در دارفور از بسیاری جهات شگفت‌انگیز بود.
در گزارشی که کمیسیون بررسی سازمان ملل دراین باره تهیه کرده علیرغم اشاره به موارد قتل دسته‌جمعی روستائیان توسط شبه‌نظامیان عرب تحت حمایت خارطوم گفته شد که این یک «نسل‌کشی» نیست. آقای دبیرکل پای این گزارش را امضاء کرد چون می‌دانست که پکن و مسکو به‌خاطر ملاحظات تجاری‌شان با دیکتاتوری نظامی سودان هیچگاه به تصویب قطعنامه تحریم علیه آن رای نمی‌دهند.
نویسنده مقاله در پایان خاطرنشان می‌کند: کوفی‌عنان مدیر یک بوروکراسی ناکارآمد و پرادعابود. جمله‌ای که پال ولکر یکی از قضات مامور بررسی رسوایی نفت در برابر غذا درباره وی گفت در بسیاری از زمینه‌ها مصداق داشت: او بیشتر از آنکه به فکر پیدا کردن راه‌حل‌های دیپلماتیک واقعی باشد در اندیشه راضی کردن همه و ارائه توصیه‌های اخلاقی بود.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید