مشكلات پرسپوليس، مشكلات دنيزلی!
آفتاب‌‌نیوز : 
پرسپولیس در برابر راه‌آهن قعرنشین یك تیم بیمار، كند، سنگین، بی‌انگیزه و بی‌هدف بود كه هیچ استراتژی خاصی برای پیروز شدن بر حریف نداشت. سرخ‌ها بدون هدف و بدون هیچ برنامه مشخصی تنها در زمین می‌دویدند و از سر بی‌میلی مفرط به توپ ضربه می‌زدند، آنچه كه حتی از تصاویر تلویزیونی نیز كاملا‌ً آشكار و هویدا بود.
بازی پرسپولیس مقابل راه‌آهن و شكست تلخ این تیم از جهاتی شباهت غریبی به شكست سنگین رئال مادرید به تیم ته جدولی و گمنام ركرتیو در هفته آخر لا‌لیگا قبل از تعطیلا‌ت كریسمس دارد.
شكستی خفت‌بار برای كهكشانی‌ها كه واكنش صریح و قاطعانه فابیوكاپلو را به همراه داشت. آنجا كه سرمربی بزرگ ایتالیایی در واكنش به نمایش ناامیدكننده و ضعیف شاگردانش گفت: «شما بازیكن نیستید اگر می‌توانستم هر 14 نفر شما را بیرون می‌كردم. من بازیكن فوتبال می‌خواهم نه دلقك سیرك»!
واكنش عتاب‌آمیز كاپلو در برابر خرد شدن غیرمنتظره شاگردانش البته برتافته از حقیقت است اما هنگامی كه صحبت‌های دنیزلی را پس از شكست دردآلود و تلخ مقابل راه‌آهن مرور كرده و آن را با صحبت‌های كاپلو قیاس می‌كنیم به نتایج حیرت‌انگیزی می‌رسیم.
آنجا كه می‌بینیم مصطفی دنیزلی پس از ناكامی چندباره برابر اكبر میثاقیان كه اعتبار و آبروی او را به شدت به چالش كشیده و البته دور شدن بیشتر از صدر جدول و فاصله عمیق و پرنشدنی 11 امتیازی تا صدر جدول (در صورت پیروزی سایپا بر استقلال) با چهره‌ای بی‌تفاوت در برابر دوربین‌های تلویزیونی می‌گوید: «مهم نیست كه باختیم ما هنوز هم برای رسیدن به صدر جدول و قهرمانی شانس داریم»!
بی‌تفاوتی و خوش‌خیالی دنیزلی البته آمیخته به نوعی مالیخولیایی مزمن است. چه كسی است كه باور كند پرسپولیس با این تیم بحران‌زده، بیمار و ضعیف بتواند رقیب سایپای سرشار از انگیزه و فوق‌العاده باشد و اختلا‌ف فاحش در جدول را جبران كند؟ساده‌انگاری و بی‌تفاوتی دنیزلی در قبال شرایط موجود آینه تمام‌نمای حقایق فصل جاری پرسپولیس است و بازتابنده شرایط درونی باشگاه و مجموعه تیم محسوب می‌شود.
پرسپولیس بیمار است، از بی‌انگیزگی رنج می‌برد و هیچ هدف مشخصی ندارد اما دنیزلی هنوز هم از آینده درخشان و روشن صحبت می‌كند! رفتار او در قبال شاگردانش و بی‌تفاوتی او در قبال این شكست تلخ و دردناك اوج فاجعه است و ثابت می‌كند كه هرگز نمی‌توان آینده‌ای را برای پرسپولیس با دنیزلی متصور بود؟
او به چه فكر می‌كند؟ مقایسه رفتار او با كاپلو البته یك قیاس مع‌الفارق است. تفاوت رفتار دنیزلی ریشه در چه چیزی دارد؟ آیا اگر پرسپولیس واقعاً با بازیكنانی چون نیما قویدل، علیرضا حقیقی، داریوش رضاییان، محمد پروین و جمعی از بازیكنان امید خود به میدان می‌رفت، نتیجه كار بدتر از این بود؟
تعویض‌های دنیزلی البته گوشه دیگری از بن‌بست تفكرات او و البته تراوشات ذهن بیمارش را روشن می‌كند.
مصطفی دنیزلی 75 دقیقه احسان خرسندی را در زمین حفظ می‌كند، مهاجمی كه در طول بازی حتی دوبار هم پایش به توپ نخورد اما صلا‌ح حسن آماده و با انگیزه را پس از نمایش امیدواركننده در مقابل كاوه، 90 دقیقه تمام به نیمكت میخكوب می‌كند.حسین بادامكی مدت‌هاست كه از دست رفته و یك بازی موِثر و درخشان از او به یاد نداریم.
بادامكی بدل به یك بازیكن نامرئی برای پرسپولیس شده اما دنیزلی علی‌رغم این شرایط باز هم به عنوان یار تعویضی به او پناه می‌برد، درحالی‌كه محمد پروین انرژیك و با انگیزه روی نیمكت نشسته.
پرسپولیس مدت‌ها است در سراشیبی نزول قرار گرفته و با روند شتاب‌آلودی سقوط می‌كند اما تنها واكنش دنیزلی به این وضعیت، لبخندهای ملا‌ل‌آور و عجیب و البته فرافكنی است.پرسپولیس هفته‌ها است كه زیبا بازی نمی‌كند و از شمایل چشم‌انداز ابتدای فصل فاصله گرفته اما سرمربی پرسپولیس با توجیهات عوام‌فریبانه همه چیز را عادی جلوه داده و همه را به هفته بعد و بازگشت روزهای طلا‌یی وعده می‌دهد.
ادعایی كه حتی خود او نیز آن را باور ندارد. ستاره‌های پرسپولیس مدت‌هاست كه افول كرده‌اند و بازی به بازی ضعیف‌تر، خنثی‌تر و محو‌تر می‌شوند اما مصطفی دنیزلی هنوز هم دل به ستاره‌های كاغذی بسته و حاضر نیست از آنها دل بكند.
اگر پرسپولیس برابر یك تیم ته جدولی كه تا هفته چهاردهم طعم پیروزی را نچشیده مغلوب می‌شود ریشه آن را باید در همین رفتارها جست. رفتار غیرمسوِولا‌نه، بی‌تفاوت و ساده‌انگارانه دنیزلی و دل بریدن او از همه چیز به همین جا نیز ختم می‌شود. با این رفتار و این روش پرسپولیس به هیچ‌كجا نخواهد رسید.
روزهای تاریك و تلخ امروزی برتافته از حقایق روزهای گذشته است. پرسپولیس بیمار است و این بیماری از سرمربی به مجموعه تیم سرایت كرده. بیماری كه روزهای تاریك‌تر و مبهم‌تری را نیز نوید می‌دهد.
منبع: جهان‌فوتبال
پرسپولیس در برابر راه‌آهن قعرنشین یك تیم بیمار، كند، سنگین، بی‌انگیزه و بی‌هدف بود كه هیچ استراتژی خاصی برای پیروز شدن بر حریف نداشت. سرخ‌ها بدون هدف و بدون هیچ برنامه مشخصی تنها در زمین می‌دویدند و از سر بی‌میلی مفرط به توپ ضربه می‌زدند، آنچه كه حتی از تصاویر تلویزیونی نیز كاملا‌ً آشكار و هویدا بود. بازی پرسپولیس مقابل راه‌آهن و شكست تلخ این تیم از جهاتی شباهت غریبی به شكست سنگین رئال مادرید به تیم ته جدولی و گمنام ركرتیو در هفته آخر لا‌لیگا قبل از تعطیلا‌ت كریسمس دارد.
شكستی خفت‌بار برای كهكشانی‌ها كه واكنش صریح و قاطعانه فابیوكاپلو را به همراه داشت. آنجا كه سرمربی بزرگ ایتالیایی در واكنش به نمایش ناامیدكننده و ضعیف شاگردانش گفت: «شما بازیكن نیستید اگر می‌توانستم هر 14 نفر شما را بیرون می‌كردم. من بازیكن فوتبال می‌خواهم نه دلقك سیرك»!
واكنش عتاب‌آمیز كاپلو در برابر خرد شدن غیرمنتظره شاگردانش البته برتافته از حقیقت است اما هنگامی كه صحبت‌های دنیزلی را پس از شكست دردآلود و تلخ مقابل راه‌آهن مرور كرده و آن را با صحبت‌های كاپلو قیاس می‌كنیم به نتایج حیرت‌انگیزی می‌رسیم.
آنجا كه می‌بینیم مصطفی دنیزلی پس از ناكامی چندباره برابر اكبر میثاقیان كه اعتبار و آبروی او را به شدت به چالش كشیده و البته دور شدن بیشتر از صدر جدول و فاصله عمیق و پرنشدنی 11 امتیازی تا صدر جدول (در صورت پیروزی سایپا بر استقلال) با چهره‌ای بی‌تفاوت در برابر دوربین‌های تلویزیونی می‌گوید: «مهم نیست كه باختیم ما هنوز هم برای رسیدن به صدر جدول و قهرمانی شانس داریم»!
بی‌تفاوتی و خوش‌خیالی دنیزلی البته آمیخته به نوعی مالیخولیایی مزمن است. چه كسی است كه باور كند پرسپولیس با این تیم بحران‌زده، بیمار و ضعیف بتواند رقیب سایپای سرشار از انگیزه و فوق‌العاده باشد و اختلا‌ف فاحش در جدول را جبران كند؟ساده‌انگاری و بی‌تفاوتی دنیزلی در قبال شرایط موجود آینه تمام‌نمای حقایق فصل جاری پرسپولیس است و بازتابنده شرایط درونی باشگاه و مجموعه تیم محسوب می‌شود.
پرسپولیس بیمار است، از بی‌انگیزگی رنج می‌برد و هیچ هدف مشخصی ندارد اما دنیزلی هنوز هم از آینده درخشان و روشن صحبت می‌كند! رفتار او در قبال شاگردانش و بی‌تفاوتی او در قبال این شكست تلخ و دردناك اوج فاجعه است و ثابت می‌كند كه هرگز نمی‌توان آینده‌ای را برای پرسپولیس با دنیزلی متصور بود؟
او به چه فكر می‌كند؟ مقایسه رفتار او با كاپلو البته یك قیاس مع‌الفارق است. تفاوت رفتار دنیزلی ریشه در چه چیزی دارد؟ آیا اگر پرسپولیس واقعاً با بازیكنانی چون نیما قویدل، علیرضا حقیقی، داریوش رضاییان، محمد پروین و جمعی از بازیكنان امید خود به میدان می‌رفت، نتیجه كار بدتر از این بود؟
تعویض‌های دنیزلی البته گوشه دیگری از بن‌بست تفكرات او و البته تراوشات ذهن بیمارش را روشن می‌كند.
مصطفی دنیزلی 75 دقیقه احسان خرسندی را در زمین حفظ می‌كند، مهاجمی كه در طول بازی حتی دوبار هم پایش به توپ نخورد اما صلا‌ح حسن آماده و با انگیزه را پس از نمایش امیدواركننده در مقابل كاوه، 90 دقیقه تمام به نیمكت میخكوب می‌كند.حسین بادامكی مدت‌هاست كه از دست رفته و یك بازی موِثر و درخشان از او به یاد نداریم.
بادامكی بدل به یك بازیكن نامرئی برای پرسپولیس شده اما دنیزلی علی‌رغم این شرایط باز هم به عنوان یار تعویضی به او پناه می‌برد، درحالی‌كه محمد پروین انرژیك و با انگیزه روی نیمكت نشسته.
پرسپولیس مدت‌ها است در سراشیبی نزول قرار گرفته و با روند شتاب‌آلودی سقوط می‌كند اما تنها واكنش دنیزلی به این وضعیت، لبخندهای ملا‌ل‌آور و عجیب و البته فرافكنی است.پرسپولیس هفته‌ها است كه زیبا بازی نمی‌كند و از شمایل چشم‌انداز ابتدای فصل فاصله گرفته اما سرمربی پرسپولیس با توجیهات عوام‌فریبانه همه چیز را عادی جلوه داده و همه را به هفته بعد و بازگشت روزهای طلا‌یی وعده می‌دهد.
ادعایی كه حتی خود او نیز آن را باور ندارد. ستاره‌های پرسپولیس مدت‌هاست كه افول كرده‌اند و بازی به بازی ضعیف‌تر، خنثی‌تر و محو‌تر می‌شوند اما مصطفی دنیزلی هنوز هم دل به ستاره‌های كاغذی بسته و حاضر نیست از آنها دل بكند.
اگر پرسپولیس برابر یك تیم ته جدولی كه تا هفته چهاردهم طعم پیروزی را نچشیده مغلوب می‌شود ریشه آن را باید در همین رفتارها جست. رفتار غیرمسوِولا‌نه، بی‌تفاوت و ساده‌انگارانه دنیزلی و دل بریدن او از همه چیز به همین جا نیز ختم می‌شود. با این رفتار و این روش پرسپولیس به هیچ‌كجا نخواهد رسید.
روزهای تاریك و تلخ امروزی برتافته از حقایق روزهای گذشته است. پرسپولیس بیمار است و این بیماری از سرمربی به مجموعه تیم سرایت كرده. بیماری كه روزهای تاریك‌تر و مبهم‌تری را نیز نوید می‌دهد.
منبع: جهان‌فوتبال
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید