تمدن فراموش شده
آفتاب‌‌نیوز : 
این تمدن ما و تاریخ و فرهنگ ما است که سالیان سال است باعث شده ایران خار چشم دشمنان باشد و توطئه‌ها و دسیسه‌هایشان به جایی نرسد، این تاریخ ما است که باعث شده به ایرانی بودن خود ببالیم و بگوییم همواره جایگاه ما در تمامی مسائل بر بام دنیاست.
واقعا اینگونه است، تنها نمی‌دانیم چگونه از تاریخ و فرهنگ و تمدنمان استفاده کنیم و چگونه به جایگاهی که حقمان است و به آن تعلق داریم برسیم.
ما حتی ابتدایی‌ترین کارها را برای نشان دادن فرهنگمان انجام نمی‌دهیم و می‌خواهیم از اسم فرهنگ به جای داشتن فرهنگ استفاده کنیم.
در طول تاریخ مردان و زنان زیادی تاریخ‌ساز کشور ما شدند و اکثرا به خاطر داشتن اخلاق و خلق و خوی مناسب جاودانه شدند، این بحث تنها به اجتماع و سیاست برنمی‌گردد و تمام مسائل را در برمی‌گیرد، حتی ورزش.
پوریای ولی و تختی دو پهلوانی بودند که جدا از افتخارآفرینی برای این مردم همواره به عنوان مردان اخلاق سرلوحه میلیون‌ها ورزشکار و حتی انسان‌های عادی بودند که چه در زمان خودشان و چه بعد از آن جوانمردی‌های آنان را سرلوحه خود قرار دادند و با عمل به آن محبوب مانده‌اند و خواهند ماند.
در این بین خیلی‌ها نیز بوده‌اند که به شهرت رسیده‌اند و خیلی زود فراموش شده اند چرا که فرق بین شهرت و محبوبیت را ندانسته‌اند، شادروان سیروس قایقران یکی از ورزشکارانی بود که همواره از او به عنوان یک ورزشکار بااخلاق یاد شده و امروز که از میان ما رخت بربسته و دیگر در میان ما نیست یاد و نام اوست که تنها به خاطر محبوبیتش و باز آن هم به خاطر خلق و خوی مناسبش به جا مانده و همواره یاد او را در دل و ذهن‌های ما زنده نگه می‌دارد.
اما این روزها فوتبال و به طور کلی ورزش ما خود را دستخوش مسائلی کرد. که باعث بروز ناملایمات و نااخلاقی‌های زیادی شده و راه اشتباهی را در پیش گرفته است. ورزش ما در سال‌های اخیر سعی کرده رو به حرفه‌ای شدن حرکت کند و جدا از اینکه در این باره راه موفق نبوده، اصول حرفه‌ای ورزش و اخلاق را نیز فراموش کرده است.
در طی چند وقت اخیر بازیکنان با خیال راحت‌تر در زمین به یکدیگر پرخاش می‌کنند، با یکدیگر درگیر می‌شوند و حتی این درگیری را به رختکن و بیرون از زمین هم می‌کشند و دیگر هیچ خجالت و ترسی از انجام این کارها آن هم مقابل هزاران تماشاگر و چندین دوربین تلویزیونی که در پشت آنها میلیون‌ها تماشاگر نشسته و ممکن است درگیری آنان و حرکات غیراخلاقی آنان به تماشاگران هم کشیده شود، ندارند.
این روزها بازیکنان به راحتی به یکدیگر فحش می‌دهند، همدیگر را کوچک می‌کنند و بدون رو دربایستی با تهدید کردن هم کوچک‌ترین مسائل را به جنجالی بزرگ تبدیل می‌کنند و حتی از جریمه و محروم شدن هم نمی‌هراسند.
بارها نوشتیم، گفتیم و درخواست کردیم که باشگاه‌هایی که نام فرهنگی را یدک می‌کشند هر چه زودتر برای حل این مسأله و پایان دادن به بی‌اخلاقی‌ها فکری کنند و چاره‌ای بیندیشند و از فدراسیون فوتبال و سازمان تربیت بدنی هم خواستیم که بر این مسأله نظارت مناسبی داشته باشند و از بروز اینگونه برخوردها و مسائل جلوگیری کنند.
اما به نظر می‌رسد باشگاه‌های به ظاهر فرهنگی و فدراسیون و سازمان تربیت بدنی که همواره اخلاق را شعار و سرلوحه خود قرار می‌دهند تمایلی برای حل این موضوع ندارند چرا که هیچ اقدامی از این لحاظ و برای حل مسأله انجام نداده‌اند. دیگر هیچکس بزرگ‌تر و کوچک‌تر سرش نمی‌شود، دیگر کسی برای کسی احترام قائل نمی‌شود و اصلا دیگر کسی به اخلاق فکر نمی‌کند، اصلا اخلاق چیست؟
می‌دانیم کشور ما انسان‌های درستکار، نمونه و سالمی دارد اما همه می‌پرسند چرا جو ورزشگاه‌ها تا اینقدر روز به روز در حال بدتر شدن است و بهتر نمی‌شود، خب جواب این سوال به خوبی مشخص است، وقتی بازیکنان در زمین مسابقه (حال چه معروف چه غیرمعروف) هر کاری که می‌خواهند انجام می‌دهند و هر ناسزایی که می‌توانند نثار یکدیگر و حتی داور مسابقه می‌کنند قطعا این جو و این طرز فکر به تماشاچیانی که چه در ورزشگاه و چه در پشت تلویزیون نشسته‌اند سرایت می‌کند و باعث تحریک آنان می‌شود و این مسأله است که باعث شده هر چه به جلوتر می‌رویم بیشتر در ورزش به بن‌بست اخلاقی برخورد کنیم.
به هر حال آنچه مهم است این است که دیگر آرمان‌های امثال تختی و پوریای ولی و هزاران هزار شهیدی که در راه سربلندی این مرز و بوم جان خود را فدا کرده‌اند در حال فراموش شدن است و اکنون وظیفه ما است که به هر شکل ممکن نگذاریم تمدن ایران فراموش شود و برای شروع باید از همین مسائل به ظاهر کوچک و کم اهمیت شروع کنیم و مطمئن باشید در این راه از هیچ کاری دریغ نخواهیم کرد.از این به بعد متخلفان مراقب اعمال خود در زمین مسابقه باشند، تمدن ایران فراموش ناشدنی است.
نويسنده: وحيد رجايی
این تمدن ما و تاریخ و فرهنگ ما است که سالیان سال است باعث شده ایران خار چشم دشمنان باشد و توطئه‌ها و دسیسه‌هایشان به جایی نرسد، این تاریخ ما است که باعث شده به ایرانی بودن خود ببالیم و بگوییم همواره جایگاه ما در تمامی مسائل بر بام دنیاست. واقعا اینگونه است، تنها نمی‌دانیم چگونه از تاریخ و فرهنگ و تمدنمان استفاده کنیم و چگونه به جایگاهی که حقمان است و به آن تعلق داریم برسیم.
ما حتی ابتدایی‌ترین کارها را برای نشان دادن فرهنگمان انجام نمی‌دهیم و می‌خواهیم از اسم فرهنگ به جای داشتن فرهنگ استفاده کنیم.
در طول تاریخ مردان و زنان زیادی تاریخ‌ساز کشور ما شدند و اکثرا به خاطر داشتن اخلاق و خلق و خوی مناسب جاودانه شدند، این بحث تنها به اجتماع و سیاست برنمی‌گردد و تمام مسائل را در برمی‌گیرد، حتی ورزش.
پوریای ولی و تختی دو پهلوانی بودند که جدا از افتخارآفرینی برای این مردم همواره به عنوان مردان اخلاق سرلوحه میلیون‌ها ورزشکار و حتی انسان‌های عادی بودند که چه در زمان خودشان و چه بعد از آن جوانمردی‌های آنان را سرلوحه خود قرار دادند و با عمل به آن محبوب مانده‌اند و خواهند ماند.
در این بین خیلی‌ها نیز بوده‌اند که به شهرت رسیده‌اند و خیلی زود فراموش شده اند چرا که فرق بین شهرت و محبوبیت را ندانسته‌اند، شادروان سیروس قایقران یکی از ورزشکارانی بود که همواره از او به عنوان یک ورزشکار بااخلاق یاد شده و امروز که از میان ما رخت بربسته و دیگر در میان ما نیست یاد و نام اوست که تنها به خاطر محبوبیتش و باز آن هم به خاطر خلق و خوی مناسبش به جا مانده و همواره یاد او را در دل و ذهن‌های ما زنده نگه می‌دارد.
اما این روزها فوتبال و به طور کلی ورزش ما خود را دستخوش مسائلی کرد. که باعث بروز ناملایمات و نااخلاقی‌های زیادی شده و راه اشتباهی را در پیش گرفته است. ورزش ما در سال‌های اخیر سعی کرده رو به حرفه‌ای شدن حرکت کند و جدا از اینکه در این باره راه موفق نبوده، اصول حرفه‌ای ورزش و اخلاق را نیز فراموش کرده است.
در طی چند وقت اخیر بازیکنان با خیال راحت‌تر در زمین به یکدیگر پرخاش می‌کنند، با یکدیگر درگیر می‌شوند و حتی این درگیری را به رختکن و بیرون از زمین هم می‌کشند و دیگر هیچ خجالت و ترسی از انجام این کارها آن هم مقابل هزاران تماشاگر و چندین دوربین تلویزیونی که در پشت آنها میلیون‌ها تماشاگر نشسته و ممکن است درگیری آنان و حرکات غیراخلاقی آنان به تماشاگران هم کشیده شود، ندارند.
این روزها بازیکنان به راحتی به یکدیگر فحش می‌دهند، همدیگر را کوچک می‌کنند و بدون رو دربایستی با تهدید کردن هم کوچک‌ترین مسائل را به جنجالی بزرگ تبدیل می‌کنند و حتی از جریمه و محروم شدن هم نمی‌هراسند.
بارها نوشتیم، گفتیم و درخواست کردیم که باشگاه‌هایی که نام فرهنگی را یدک می‌کشند هر چه زودتر برای حل این مسأله و پایان دادن به بی‌اخلاقی‌ها فکری کنند و چاره‌ای بیندیشند و از فدراسیون فوتبال و سازمان تربیت بدنی هم خواستیم که بر این مسأله نظارت مناسبی داشته باشند و از بروز اینگونه برخوردها و مسائل جلوگیری کنند.
اما به نظر می‌رسد باشگاه‌های به ظاهر فرهنگی و فدراسیون و سازمان تربیت بدنی که همواره اخلاق را شعار و سرلوحه خود قرار می‌دهند تمایلی برای حل این موضوع ندارند چرا که هیچ اقدامی از این لحاظ و برای حل مسأله انجام نداده‌اند. دیگر هیچکس بزرگ‌تر و کوچک‌تر سرش نمی‌شود، دیگر کسی برای کسی احترام قائل نمی‌شود و اصلا دیگر کسی به اخلاق فکر نمی‌کند، اصلا اخلاق چیست؟
می‌دانیم کشور ما انسان‌های درستکار، نمونه و سالمی دارد اما همه می‌پرسند چرا جو ورزشگاه‌ها تا اینقدر روز به روز در حال بدتر شدن است و بهتر نمی‌شود، خب جواب این سوال به خوبی مشخص است، وقتی بازیکنان در زمین مسابقه (حال چه معروف چه غیرمعروف) هر کاری که می‌خواهند انجام می‌دهند و هر ناسزایی که می‌توانند نثار یکدیگر و حتی داور مسابقه می‌کنند قطعا این جو و این طرز فکر به تماشاچیانی که چه در ورزشگاه و چه در پشت تلویزیون نشسته‌اند سرایت می‌کند و باعث تحریک آنان می‌شود و این مسأله است که باعث شده هر چه به جلوتر می‌رویم بیشتر در ورزش به بن‌بست اخلاقی برخورد کنیم.
به هر حال آنچه مهم است این است که دیگر آرمان‌های امثال تختی و پوریای ولی و هزاران هزار شهیدی که در راه سربلندی این مرز و بوم جان خود را فدا کرده‌اند در حال فراموش شدن است و اکنون وظیفه ما است که به هر شکل ممکن نگذاریم تمدن ایران فراموش شود و برای شروع باید از همین مسائل به ظاهر کوچک و کم اهمیت شروع کنیم و مطمئن باشید در این راه از هیچ کاری دریغ نخواهیم کرد.از این به بعد متخلفان مراقب اعمال خود در زمین مسابقه باشند، تمدن ایران فراموش ناشدنی است.
نويسنده: وحيد رجايی
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید