پستى كه سر نخواستنش دعواست
آفتاب‌‌نیوز : 
براى اثبات اين بى‌ميلى، سكوت مدعيان هميشگى گوياى اين واقعيت است. در ميان دوستان مورد وثوق انصارى فرد، هستند پيشكسوتان بعضاً خوشنامى كه عقبه خوبى در كسوت مربيگرى دارند و تا پيش از تغيير و تحول، عطش خود را براى بودن كنار تيم و بهره‌گيرى از منافع سرشار آن، بارها و بارها از راه‌هاى فراوان، چه در چارچوب اخلاق و چه خارج از آن نشان داده‌اند.
افرادى كه وقتى استيلى بلافاصله بعد از آويختن كفش‌هايش كنار پروين نشست، اين لباس را به تن او گشاد دانستند و هميشه مترصد فرصتى براى نزديك شدن به پرسپوليس بودند. رفت و آمدهاى اين عده به دفتر پروين و حتى انداختن عكس يادگارى به عنوان دستيار او، به دليل شخصيت تماميت خواه سلطان كه هرگز حضور يك مدعى با آرزوهاى بزرگ را كنار خود برنمى‌تابيد تحركاتى عبث بود.
استيلى با بهره‌گيرى از اين اخلاق و اين نكته كه هميشه خود را نفر دوم مى‌ديد، در كنار پروين با سوبل و بدون او ماند و هان هم كه آنقدر بزرگ بود كه از هيچ كس به خصوص جوانى بى مدعا مثل استيلى نترسد. البته حتى اگر بپذيريم انسان‌ها از طبيعت و سرشت خود عدول نمى‌كنند اما نمى‌توان از تغييراتشان گذشت.
استيلى عوض شد، بزرگ شد و قهرمان قصه امروز نشان داد شماره ۷ محبوب ديگر آن جوان لاغر اندام و خجالتى انتخابى دهه شصت نبود. او در پرسپوليس دايره اختياراتش را تنگ ديد. وقتى در بازى راه آهن دست دنيزلى را مشاهده كرد كه به سينه‌اش خورد و راه نيمكت را به او نشان داد، فهميد كه بايد آمال بزرگترش را فرياد بزند اما سرنوشت جاى خالى او كه جلوس قريب الوقوع كسى ديگر روى آن خيلى دور از ذهن است.
يكى از سرخپوشان سابق كه متعلق به نسلى جلوتر از استيلى است و مثل حميد خان، دويدن و تحرك بى‌مثالش در دهه بى‌ستاره شصت زبانزد همه فوتبال شناسان بود، در اين مورد مى‌گويد: استيلى عجله كرد. او نبايد پستى كه با محبت خيلى‌ها راحت به دست آورد به همين آسانى از دست مى‌داد. او بايد به جايگاهش قانع مى‌ماند و زحمت كسانى كه وى را به اينجا رساندند هدر نمى‌داد. با اين حال من و امثال من هرگز به دايره روابطى كه او را به نيمكت پرسپوليس رساند راه نداشته‌ايم و مى‌دانيم كه اين پست باز هم بر حسب روابط تعريف خواهد شد.
ديگر هافبك طراح آن سال‌هاى پرسپوليس و كسى كه تلاش فراوانى براى نزديك‌تر شدن به پروين و پرسپوليس انجام داد، ديگر همبازى انصارى فرد و يكى از گزينه‌هاى مطرح شده در مطبوعات براى جانشينى اوست. او كاملاً بر خلاف تصورات موضع گيرى كرد: بايد او را بخواهند و به هر ترتيب ممكن شرايط بازگشتش را فراهم كنند. نمى‌دانم چرا بايد مدام به دنبال جانشين براى او بگردند و معلوم نيست چرا مى‌خواهند كسى كه زمين خورده را سريع تر از جايگاهش دور كنند؟ به من پيشنهادى در اين مورد نشده و به نظرم بايد جايگاه‌ها مشخص باشد. تا وقتى شرايط همكارى صحيح تعيين نشود، نمى‌توان كار كرد و اوضاع همين مى‌شود كه مى‌بينيد.
اين است سرنوشت غريب پستى كه مجيد جلالى را با سر به توانير فرستاد و با مخ به زمين زد و در حال حاضر كسى براى آن دندان تيز نكرده است. همه اينها را بايد كنار حمايت همه جانبه اعوان و انصار انصارى فرد از استيلى كه همچنان هم ادامه دارد قرار داد و قضاوت كرد كه چرا پروين مترجم دنيزلى را هر چند كه بازيكن كوچكى نبوده بهترين فرد براى دستيارى دنيزلى مى‌داند. پرسپوليس را چه شده است؟
براى اثبات اين بى‌ميلى، سكوت مدعيان هميشگى گوياى اين واقعيت است. در ميان دوستان مورد وثوق انصارى فرد، هستند پيشكسوتان بعضاً خوشنامى كه عقبه خوبى در كسوت مربيگرى دارند و تا پيش از تغيير و تحول، عطش خود را براى بودن كنار تيم و بهره‌گيرى از منافع سرشار آن، بارها و بارها از راه‌هاى فراوان، چه در چارچوب اخلاق و چه خارج از آن نشان داده‌اند. افرادى كه وقتى استيلى بلافاصله بعد از آويختن كفش‌هايش كنار پروين نشست، اين لباس را به تن او گشاد دانستند و هميشه مترصد فرصتى براى نزديك شدن به پرسپوليس بودند. رفت و آمدهاى اين عده به دفتر پروين و حتى انداختن عكس يادگارى به عنوان دستيار او، به دليل شخصيت تماميت خواه سلطان كه هرگز حضور يك مدعى با آرزوهاى بزرگ را كنار خود برنمى‌تابيد تحركاتى عبث بود.
استيلى با بهره‌گيرى از اين اخلاق و اين نكته كه هميشه خود را نفر دوم مى‌ديد، در كنار پروين با سوبل و بدون او ماند و هان هم كه آنقدر بزرگ بود كه از هيچ كس به خصوص جوانى بى مدعا مثل استيلى نترسد. البته حتى اگر بپذيريم انسان‌ها از طبيعت و سرشت خود عدول نمى‌كنند اما نمى‌توان از تغييراتشان گذشت.
استيلى عوض شد، بزرگ شد و قهرمان قصه امروز نشان داد شماره ۷ محبوب ديگر آن جوان لاغر اندام و خجالتى انتخابى دهه شصت نبود. او در پرسپوليس دايره اختياراتش را تنگ ديد. وقتى در بازى راه آهن دست دنيزلى را مشاهده كرد كه به سينه‌اش خورد و راه نيمكت را به او نشان داد، فهميد كه بايد آمال بزرگترش را فرياد بزند اما سرنوشت جاى خالى او كه جلوس قريب الوقوع كسى ديگر روى آن خيلى دور از ذهن است.
يكى از سرخپوشان سابق كه متعلق به نسلى جلوتر از استيلى است و مثل حميد خان، دويدن و تحرك بى‌مثالش در دهه بى‌ستاره شصت زبانزد همه فوتبال شناسان بود، در اين مورد مى‌گويد: استيلى عجله كرد. او نبايد پستى كه با محبت خيلى‌ها راحت به دست آورد به همين آسانى از دست مى‌داد. او بايد به جايگاهش قانع مى‌ماند و زحمت كسانى كه وى را به اينجا رساندند هدر نمى‌داد. با اين حال من و امثال من هرگز به دايره روابطى كه او را به نيمكت پرسپوليس رساند راه نداشته‌ايم و مى‌دانيم كه اين پست باز هم بر حسب روابط تعريف خواهد شد.
ديگر هافبك طراح آن سال‌هاى پرسپوليس و كسى كه تلاش فراوانى براى نزديك‌تر شدن به پروين و پرسپوليس انجام داد، ديگر همبازى انصارى فرد و يكى از گزينه‌هاى مطرح شده در مطبوعات براى جانشينى اوست. او كاملاً بر خلاف تصورات موضع گيرى كرد: بايد او را بخواهند و به هر ترتيب ممكن شرايط بازگشتش را فراهم كنند. نمى‌دانم چرا بايد مدام به دنبال جانشين براى او بگردند و معلوم نيست چرا مى‌خواهند كسى كه زمين خورده را سريع تر از جايگاهش دور كنند؟ به من پيشنهادى در اين مورد نشده و به نظرم بايد جايگاه‌ها مشخص باشد. تا وقتى شرايط همكارى صحيح تعيين نشود، نمى‌توان كار كرد و اوضاع همين مى‌شود كه مى‌بينيد.
اين است سرنوشت غريب پستى كه مجيد جلالى را با سر به توانير فرستاد و با مخ به زمين زد و در حال حاضر كسى براى آن دندان تيز نكرده است. همه اينها را بايد كنار حمايت همه جانبه اعوان و انصار انصارى فرد از استيلى كه همچنان هم ادامه دارد قرار داد و قضاوت كرد كه چرا پروين مترجم دنيزلى را هر چند كه بازيكن كوچكى نبوده بهترين فرد براى دستيارى دنيزلى مى‌داند. پرسپوليس را چه شده است؟
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید