تحلیلی از رئیس انستیتو خاور نزدیک در مسکو
تبعات حمله به ایران برای روسیه
آفتاب‌‌نیوز : 
پرتاب موشک فضایی ایران به لایه فوقانی جو اوضاع در خاورمیانه را حادتر از همیشه نموده است. ایران وارد مرحله جدیدی از توسعه موشکی شده که می‌تواند تحولی بزرگ در برطرف ساختن نیازهای علمی و در عین حال اهداف نظامی این کشور باشد. ترکیب نگرانی ناشی از این این مسئله و تدوام برنامه هسته‌ای بحث‌انگیز تهران سئوالات بی‌پاسخ بیشتری را برای جامعه جهانی ایجاد خواهد کرد و بی‌تردید بر احتمال انجام اقدام نظامی از سوی ایالات متحده می‌افزاید.
آیا آمریکا حقیقتاً می‌خواهد به ایران حمله کند؟ آیا برای انجام این حمله از اسرائیل کمک خواهد گرفت؟ آیا دامنه عملیات هواپیماهای آمریکایی محدود به تاسیسات هسته‌ای ایران می‌شود یا تمامی زیرساخت‌های این کشور را در بر خواهد گرفت؟ پاسخ ایران و متحدین آن، سوریه، حزب‌الله و حماس به این حمله چه خواهد بود؟ جهان اسلام چه واکنشی نشان می‌دهد؟ شرکای احمدی نژاد در آمریکای لاتین چه تدابیری اتخاذ خواهند کرد؟ آیا اسرائیل بار دیگر به گروگان سیاست آمریکا در خاور نزدیک تبدیل می شود و یا اینکه خود را از این بحران کنار خواهد کشید؟
اگر قرار است حمله‌ای صورت گیرد به طور منطقی زمان آغاز آن بهار یا پاییز خواهد بود، مگر اینکه بوش تصمیم بگیرد این موضوع را تا پائیز 2008 به تعویق بیاندازد تا در صورت پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری حمله به ایران را بعنوان هدیه خداحافظی برای آنها باقی گذارد.
احتمال اینکه مدرن‌سازی سیستم‌های دفاع ضدهوایی ایران آمریکا را متقاعد به انصراف از حمله به مجتمع‌های هسته‌ای ایران نماید خیلی زیاد نیست، موضوع این است که آیا این حمله تاثیری بر روند برنامه هسته‌ای ایران (صلح‌آمیز یا غیر صلح‌آمیز) خواهد داشت و آیا تهران را ترغیب نخواهد کرد که این‌بار به جای خرید فرمول غنی‌سازی اورانیوم خود بمب را از شبکه عبدالغدیرخان خریداری کند؟ آیا چنین چیزی مولد زنجیره توسعه تسلیحات اتمی نخواهد بود و معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای((NPT را به بایگانی تاریخ نخواهد فرستاد؟
اما برای کشور ما (روسیه) حتی اگر این موضوع (حمله نظامی آمریکا به ایران) به یک بحران فرامنطقه‌ای نیز تبدیل نشود یک سرگیجه بزرگ خواهد بود. مسئله کلیدی این‌است که مخالفت عملی با حمله آمریکا به ایران بدون پذیرفتن ریسک ناشی از یک رویارویی مستقیم غرب امکان‌پذیر نیست. ایران تا به امروز تنها متحد حقیقی روسیه در جلوگیری از صادرات مواد مخدر از افغانستان بوده و باید به‌خاطر آورد که علیرغم پیش‌بینی های اوایل دهه 90 هیچگاه یک عامل بی‌ثبات‌کننده در آسیای میانه و قفقاز نبوده‌است.
شکی نیست که دولت ایران می تواند بدون انحراف از خط مشی استراتژیک خود در استفاده از مزایای یک برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز وارد گفتگو با غرب شود. اگر بتوان از تحقق مناقشه نظامی بین ایران و آمریکا (یا اسرائیل) جلوگیری نمود موقعیت مناسب و روبه‌بهبود روسیه را در خاورمیانه و آسیا همچنان حفظ می‌شود، وگرنه وقوع یک بحران نظامی جدید در خاورمیانه غیر از افزایش درآمد نفت صادراتی هیچ دستاورد دیگری برای مسکو نخواهد داشت.
پرتاب موشک فضایی ایران به لایه فوقانی جو اوضاع در خاورمیانه را حادتر از همیشه نموده است. ایران وارد مرحله جدیدی از توسعه موشکی شده که می‌تواند تحولی بزرگ در برطرف ساختن نیازهای علمی و در عین حال اهداف نظامی این کشور باشد. ترکیب نگرانی ناشی از این این مسئله و تدوام برنامه هسته‌ای بحث‌انگیز تهران سئوالات بی‌پاسخ بیشتری را برای جامعه جهانی ایجاد خواهد کرد و بی‌تردید بر احتمال انجام اقدام نظامی از سوی ایالات متحده می‌افزاید. آیا آمریکا حقیقتاً می‌خواهد به ایران حمله کند؟ آیا برای انجام این حمله از اسرائیل کمک خواهد گرفت؟ آیا دامنه عملیات هواپیماهای آمریکایی محدود به تاسیسات هسته‌ای ایران می‌شود یا تمامی زیرساخت‌های این کشور را در بر خواهد گرفت؟ پاسخ ایران و متحدین آن، سوریه، حزب‌الله و حماس به این حمله چه خواهد بود؟ جهان اسلام چه واکنشی نشان می‌دهد؟ شرکای احمدی نژاد در آمریکای لاتین چه تدابیری اتخاذ خواهند کرد؟ آیا اسرائیل بار دیگر به گروگان سیاست آمریکا در خاور نزدیک تبدیل می شود و یا اینکه خود را از این بحران کنار خواهد کشید؟
اگر قرار است حمله‌ای صورت گیرد به طور منطقی زمان آغاز آن بهار یا پاییز خواهد بود، مگر اینکه بوش تصمیم بگیرد این موضوع را تا پائیز 2008 به تعویق بیاندازد تا در صورت پیروزی دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری حمله به ایران را بعنوان هدیه خداحافظی برای آنها باقی گذارد.
احتمال اینکه مدرن‌سازی سیستم‌های دفاع ضدهوایی ایران آمریکا را متقاعد به انصراف از حمله به مجتمع‌های هسته‌ای ایران نماید خیلی زیاد نیست، موضوع این است که آیا این حمله تاثیری بر روند برنامه هسته‌ای ایران (صلح‌آمیز یا غیر صلح‌آمیز) خواهد داشت و آیا تهران را ترغیب نخواهد کرد که این‌بار به جای خرید فرمول غنی‌سازی اورانیوم خود بمب را از شبکه عبدالغدیرخان خریداری کند؟ آیا چنین چیزی مولد زنجیره توسعه تسلیحات اتمی نخواهد بود و معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای((NPT را به بایگانی تاریخ نخواهد فرستاد؟
اما برای کشور ما (روسیه) حتی اگر این موضوع (حمله نظامی آمریکا به ایران) به یک بحران فرامنطقه‌ای نیز تبدیل نشود یک سرگیجه بزرگ خواهد بود. مسئله کلیدی این‌است که مخالفت عملی با حمله آمریکا به ایران بدون پذیرفتن ریسک ناشی از یک رویارویی مستقیم غرب امکان‌پذیر نیست. ایران تا به امروز تنها متحد حقیقی روسیه در جلوگیری از صادرات مواد مخدر از افغانستان بوده و باید به‌خاطر آورد که علیرغم پیش‌بینی های اوایل دهه 90 هیچگاه یک عامل بی‌ثبات‌کننده در آسیای میانه و قفقاز نبوده‌است.
شکی نیست که دولت ایران می تواند بدون انحراف از خط مشی استراتژیک خود در استفاده از مزایای یک برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز وارد گفتگو با غرب شود. اگر بتوان از تحقق مناقشه نظامی بین ایران و آمریکا (یا اسرائیل) جلوگیری نمود موقعیت مناسب و روبه‌بهبود روسیه را در خاورمیانه و آسیا همچنان حفظ می‌شود، وگرنه وقوع یک بحران نظامی جدید در خاورمیانه غیر از افزایش درآمد نفت صادراتی هیچ دستاورد دیگری برای مسکو نخواهد داشت.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید