چرایی حضور وزیر «زن»، پس از 40 سال
در روزهای اولی که روحانی دوباره با رأی قطعی مردم رئیس‌جمهور شد، زنانی که شبانه‌روزی در ستادها و خیابان‌ها برای آمدنش تلاش کرده بودند، امیدوار بودند تا مطالبه‌هایشان محقق شود؛ اما زمان زیادی نگذشت که لبخند امید روی لبان زنان خشکید. آنها که در روزهای پرشور انتخابات نیمی از تمام سالن‌های انتخاباتی روحانی را پوشش می‌دادند و پرشور پرچم‌های بنفششان را تکان می‌دادند، دیدند که روحانی یکی‌یکی از مواضعش کوتاه می‌آید. اولین ضربه به زنان برداشتن مولاوردی از معاونت زنان ریاست‌جمهوری به‌دلیل فشارها و تبعیدش به حقوق شهروندی بود. از آن جهت تبعید که روحانی پس از بازنشستگی مولاوردی بعد از تصویب لایحه منع به‌کارگیری بازنشستگان حتی دستیار جدید حقوق شهروندی هم انتخاب نکرد. همان روزهایی که زمزمه رفتن مولاوردی از معاونت زنان بود، عده‌ای احتمال می‌دادند او را برای وزارت آموزش و پرورش انتخاب می‌کنند، در کنار نام مولاوردی نام‌هایی مانند فاطمه سعیدی و زهرا شجاعی هم آورده می‌شد؛ اما هیچ‌کدام از این نام‌هایی که درباره آنها صحبت می‌کردند، حتی در پیشنهادهای روحانی هم نبودند. گفته می‌شد روحانی خواسته وزیر زن انتخاب کند؛ اما مخالفت شده است.
سال 1388 پس از رئیس‌جمهورشدن احمدینژاد رجانیوز در گزارشی مفصل با تیتر مقام معظم رهبری و مراجع با وزیرشدن زنان مخالف‌اند، احمدینژاد هم تبعیت کند، به بررسی این مخالفت‌ها پرداخت. در پایان این گزارش آمده بود: مخالفت علما و مراجع با انتخاب وزیران زن- که از مصادیق مسلم قیمومیت و ولایت زنان بر مردان است- نه به جهت تحجر بلکه براساس مستندات قرآنی، سیره اهل بیت و احادیث معتبر است .برخی از مراجع معتقدند حضور زنان در کابینه با ساختار تدوینی آنها سازگاری ندارد و این‌گونه کارها در توانایی آنها نمی‌گنجد. لذا شایسته است رئیس‌جمهور اصولگرا نیز با تمکین به نظر فقها، در چارچوب اصول معهود خود با رهبری و مردم حرکت نماید.
تلاش در جهت منافع ملی
حالا اما بعد از رفتن سیدمحمد بطحایی از کابینه دولت دوازدهم، حدود دو هفته می‌شود که فعالان حوزه زنان به تکاپو افتاده‌اند تا روحانی مجاب شود و در این روزهای سرخوردگی سیاسی، مطالبات زنان را ببیند. طیبه سیاوشی، عضو فراکسیون زنان مجلس شورای اسلامی، در گفت‌وگو با «شرق» درباره لزوم توجه به این مطالبه می‌گوید: ما مشخصا روی یک مطالبه بزرگ زنان یعنی وزیرشدن یک زن تلاش می‌کنیم. درحال‌حاضر در شرایطی به سر می‌بریم که وعده‌های داده‌شده به مردم محقق نشده است. خیلی از وعده‌ها چنین شرایطی دارند؛ ازجمله بحث وزارت زنان یا دادن پست‌های کلان مدیریتی به زنان که آقای روحانی قولش را به زنان داده بودند و برای همین در زمان کارزار انتخاباتی انبوهی از زنان در نشست‌های سیاسی او شرکت می‌کردند. زنان فکر می‌کردند روحانی پشت این مسئله می‌ایستد؛ چراکه در دوره احمدینژاد وزارت زنان تجربه موفقی بود بنابراین در دولت روحانی هم می‌تواند با تمام ملاحظاتی که وجود دارد، این اتفاق بیفتد. او افزود: روحانی می‌توانست وزیر زن را حتی در حد معرفی به مجلس پیش ببرد و آنها برنامه ارائه کنند و در نهایت حتی به دلیل شایسته‌سالاری یک کاندیدای مرد، آن وزیر انتخاب شود اما حتی این اتفاق هم نیفتاد؛ یعنی حتی ما تا پای برنامه رفتن پیش نرفتیم... . در شرایط فعلی جواب‌دادن به مطالبه‌ای که 50 درصد از جامعه به آن چشم دوخته‌اند، اهمیت بسزایی دارد. از طرف دیگر درحال‌حاضر ما دچار کاهش انسجام اجتماعی و ریزش سرمایه اجتماعی هستیم و این اتفاق می‌تواند یک موتور محرکه و انگیزه‌ای باشد برای اینکه جامعه را به حرکت دربیاورد تا کورسوی امیدی در دل زنان روشن شود که قرار است اتفاقی به نفع آنها رقم بخورد. تلاش ما در جهت منافع ملی بزرگ‌تر است و صرفا جنسیتی نیست و از این بعد باید دید که ما به‌طور کلان به ماجرا نگاه می‌کنیم.
همچنین دکتر ناهید توسلی، نویسنده، کنشگر و پژوهشگر حقوق زنان، مدیرمسئول و سردبیر «نافه»، درباره دلیل اهمیت این مطالبه در شرایط فعلی به «شرق» می‌گوید: «پیش از هر چیز لازم است بگویم تلاش ما زنان کنشگر برای دستیابی به «حقوق برابر و عادلانه» خود، در همین سال‌های پس از انقلاب که بی‌شک موی بسیاری‌مان را سفید کرده است، گرچه هنوز به همه آن خواسته‌های برحق و مشروع‌مان دست نیافته ایم، اما از آنچه صورت گرفته است، خوشحالیم. جناب دکتر روحانی در تبلیغات دور نخست انتخابات ریاست‌جمهوری‌شان (دولت یازدهم) درباره حقوق برابر و عادلانه زنان فهرست بلندبالایی ارائه داده و ما را با همه مشکلاتی که برای انجام آن داشته و هنوز هم دارند، بسیار امیدوار کرده بودند. متأسفانه و با وجود مطالب و مقالات گوناگونی که در مقاطع انتخابات دولت‌های یازدهم و دوازدهم برای یادآوری به ایشان برای اجرای آن قول ها و قرارها در نشریات منتشر شد، هیچ یک از آن وعده‌ها نتوانست اجرائی شود. توسلی در پایان تصریح کرد: جامعه زنان ایران و به‌ویژه زنان کنشگری که نزدیک به 40 سال برای دستیابی به حقوق برابر و عادلانه انسانی‌شان در کشور حضور فعال داشته و با همه مؤلفه‌های موجود در قوانین ایران اسلامی آشنا هستند، اینک و در این برهه از زمان که زنان جهان و به‌ویژه زنان ایران همه‌گونه توانایی‌های انسانیِ و زن/مادرانه خود را تقریبا به گونه‌ای برابر با مردان به منصه ظهور و عمل رسانده‌اند، مصرانه از رئیس دولت می‌خواهند نسبت به این درخواست مشروع آنان و به‌ویژه درخواست کنشگران زن برای گزینش وزیر زن برای وزارتخانه آموزش و پرورش که بی‌شک یکی از کلیدی‌ترین وزارتخانه‌هایی است که نیمی از کارکنان و ابواب جمعی آن را زنان، دختران و نوجوانانی تشکیل می‌دهند که بیش از هر چیز نیاز به حضور و سرپرستیِ «زن/مادر»ی دلسوز دارد، می‌تواند نقش بسیار مؤثر و سرنوشت‌ساز و سازنده‌ای در آینده نسل جدید و نیز آینده کشور داشته باشد.
