منطقه‌ای ثروتمند که تبدیل به "شهر ارواح" ونزوئلا شد
سرویس بین الملل- "ماراکایبو" شهری در ونزوئلا که روزگاری از آن تحت عنوان "دالاس" آن کشور یاد می‌شد و سرشار از ثروت نفتی بود، حالا ساکنان آن شهر در تلاش برای بقا هستند و بسیاری این شهر را ترک کرده‌اند.
به گزارش آفتابنیوز؛ خبرنگار "اشپیگل" با اشاره به وضعیت وخیم ایجادشده برای "ماراکایبو" در سال‌های اخیر می‌نویسد: "فرنل ریکاردو" یکی از ساکنان ماراکایبو دومن شهر ونزوئلا است. او به یاد می‌آورد که چگونه شهرش به لبه پرتگاه نزدیک‌تر شد.
ریکاردو پدری 40 ساله و صاحب سه دختر است. او می‌گوید روزی را به یاد می‌آورد که غذاها در یخچال فاسد شده بودند و آبی از شیر آب بیرون نمی‌آمد. آنان قادر به نقل و انتقل پول یا برداشت پول نقد نبودند. این بدان معنا بود که نمی‌توانستند چیزی بخرند. از آنجا که بسیاری از زیرساخت‌های ارتباطاتی از بین رفته بودند، برقراری تماس نیز دشوار بود. او می‌گوید: "ما هیچ اطلاعات و توضیحی از دولت دریافت نکردیم". فقط یک ایستگاه رادیویی دولتی وجود داشت که به پخش برنامه ادامه می‌داد. افرادی در محله ریکاردو با کمک یک ژنراتور توانستند به آن رادیو گوش دهند. او می‌گوید آن ایستگاه نیز نمی‌گفت که چه خبر است و تنها موسیقی پخش می‌کرد. او با تعجب می‌گوید: "چگونه می‌شود کشوری در قرن بیست و یکم قادر به برق‌رسانی به مردم خود نباشد"؟ ساعاتی بعد همسایگان ریکاردو آمدند و گفتند: "دیگر بس است باید به سوپرمارکت برویم و اجناس مورد نیاز را ولو با زور برداریم".
در روزهای بعد ساکنان ماراکایبو 523 مغازه را غارت کردند. آنان به 106 فروشگاه در یک مرکز خرید یورش بردند و اجناس سوپرمارکت‌های غول‌پیکر را ربودند. همچنین، ساکنان آن منطقه یک هتل پنج ستاره را اشغال کردند و آب استخر را بیرون کشیدند. این شهر با دو میلیون نفر جمعیت در نزدیکی مرز کلمبیا قرار دارد.
ماراکایبو زمانی یکی از ثروتمندترین شهرهای ونزوئلا بود. نخستین شهری در آن کشور بود که از چندین دهه پیش برق دریافت کرده بود و صنعت کشاورزی مدرنی داشت. ذخایر عظیم نفتی در آنجا کشف شده بودند و باعث توسعه بیشتر شدند و به شهر دالاس ونزوئلا معروف شد. شهری با ثروت بزرگ و منابع نفتی زیرزمینی شناخته شده در جهان. کارمندان شرکت نفت آنجا به دلیل داشتن خودروهای گران‌قیمت مشهور شده بودند و مدیران نفتی با هواپیماهای خصوصی پرواز می‌کردند.
این نشریه در ادامه می‌نویسد: "با این وجود، امروز ماراکایبو شهر ارواح است: یادآور فیلم‌های آخرالزمانی. اکنون منابع محدودی در دست دولت تحت رهبری "نیکلاس مادورو" قرار دارند و او تمایل دارد آن منابع را در کاراکاس پایتخت آن کشور در 700 کیلومتری ماراکایبو حفظ کند. با پیاده‌روی در ماراکایبو متوجه می‌شوید که تقریبا تمام رستوران‌ها و مغازه‌ها در آنجا تعطیل شده‌اند. چراغ‌های برق کار نمی‌کنند، سرویس حمل و نقل اتوبوس به حالت تعلیق درآمده و مدارس نیز تعطیل شده‌اند. آن تعداد از مدارسی که باز هستند تنها چند ساعت در روز کلاس برگزار می‌کنند. کودکان در سطل‌های زباله مشغول جستجو برای یافتن چیزی برای خوردن هستند. این وضعیت در دیگر نقاط ونزوئلا نیز کم و بیش دیده می‌شود. اکنون حدود 6.8 میلیون نفر در ونزوئلا دچار سوء‌تغذیه هستند. مادری در حومه شهر در پاسخ به این پرسش که چه می‌خورید؟، می گوید: "انبه، چیز دیگری برای خوردن نیست".
این نشریه می‌افزاید: "از سال 2013 میلادی، پس از مرگ چاوز رییس‌جمهوری سابق، ثروت و منابع ماراکایبو تقریبا خشک شده است. تولید نفت ونزوئلا از سال 2013 میلادی به این سو بیش از دو سوم کاهش یافته است. این نتیجه فساد، سوء‌مدیریت و تحریم‌های اعمال شده از سوی امریکا است. به تازگی این کشور روزانه تنها یک میلیون بشکه نفت صادر می‌کند که هم‌سطح میزان نفت صادراتی در سال 1945 میلادی است. اخیرا نیز امریکا تحریم‌های بیشتری را علیه دولت مادورو وضع کرد؛ روشی برای اعمال فشار بیشتر بر رییس‌جمهوری ونزوئلا به دنبال تلاش ناکام "خوان گوایدو" رهبر مخالفان برای کنار زدن مادورو از قدرت. این تحریم‌ها منجر به کاهش بیش از یک سوم از تولید نفت ونزوئلا شده‌اند و مردم آن کشور را در شرایط وخیمی از نظر معیشتی و زندگی قرار داده‌اند".
"اشپیگل" می‌نویسد: "اگر اراده‌ای سیاسی در ونزوئلا وجود نداشته باشد به‌زودی تمام مناطق آن کشور سرنوشتی مشابه ماراکایبو را پیدا خواهند کرد. در سال‌های اخیر نیز 4 میلیون نفر؛ یعنی بیش از یک دهم جمعیت ونزوئلا آن کشور را ترک کرده‌اند. پیش‌بینی می‌شود با روند فعلی حدود 8 میلیون نفر تا پایان سال 2020 میلادی ونزوئلا را ترک کنند. در حال حاضر خروج ونزوئلایی‌ها از کشورشان به بزرگترین مهاجرت دسته‌جمعی در امریکای لاتین تبدیل شده و شاید به بزرگترین معضل در جهان پس از بحران مهاجرت سوری‌ها تبدیل شود".
اشپیگل در بخش پایانی گزارش می‌نویسد: "یکی از ساکنان آن شهر می‌گوید که همه چیزش را می‌فروشد. او می‌گوید میانگین درآمد در آن شهر به ماهی 3 دلار رسیده که تنها برای خرید یک مرغ کافی است. تا پایان سال، نرخ تورم آن کشور به رقم نجومی 51 میلیون درصد خواهد رسید و بولیوار واحد پول ملی ونزوئلا بی‌ارزش‌تر از قبل خواهد شد. ریکاردو می‌گوید از رای دادن به چاوز پشیمان است. او می‌گوید وضعیت کنونی بخشی از رای او به چاوز و حزب اواست. او هرگز فکر نمی‌کرد آنان ونزوئلا را نابود کنند. در صف‌های بنزین گاهی مردم تا 12 ساعت می‌ایستند تا قدری بنزین خریداری کنند. مردم در مقابل بانک‌ها می‌ایستند. هیچکس اجازه ندارد بیش از 50 سنت امریکا در هفته پول برداشت کند. سکوت شدیدی بر شهر حاکم است و به سختی کسی جرات اعتراض به دولت را از ترس کشته‌شدن و یا سرکوب دارد. دولت تنها می‌گوید عناصر خارجی، زیرساخت‌ها از جمله نیروگاه‌های برق را نابود می‌کنند و در حال خرابکاری هستند. ونزوئلا اکنون خطرناک‌ترین کشور در کل آمریکای لاتین محسوب می‌شود".
هرجا جمهوری اسلامی پا بذاره همین وضعه. و اگه مردم به خودشون نیان چه بسا ایران با چنین وضعی روبرو بشه. در دکترین حکام ایران ، مردم جایی ندارند. و سرکوب میشوند. این روزهای ایران ، آتش زیر خاکستر است و نسیم قبل از طوفان. 
