رونالدو حوالی «شهریار» دیده شد
«کریستیانو رونالدو با سرعت نور در حال نزدیک شدن به علی دایی است. سال‌هاست دایی با رکورد ۱۰۹گل زده، آقای گل مسابقات ملی تاریخ فوتبال به شمار می‌آید و راستش این است که فکرش را هم نمی‌کردیم روزی این رکورد به خطر بیفتد. حالا اما رونالدو، نابغه تلاش و پشتکار بدجوری به این رکورد حمله کرده و به نظر می‌رسد تا آن را نشکند از پا نخواهد نشست. رونالدو سه‌شنبه‌شب در جریان پیروزی پنج بر یک تیم ملی پرتغال برابر لیتوانی موفق شد ۴ گل تیمش را به ثمر برساند. به این ترتیب مجموع گل‌های زده رونالدو در مسابقات ملی به عدد ۹۳ رسید و او بیش از هر زمان دیگری به دایی نزدیک شد. کریس البته بعد از این بازی با همان تواضع مثال‌زدنی‌اش(!) گفته: «فکر نمی‌کنم هیچ بازیکنی در دنیا به اندازه من در مسابقات ملی گل زده باشد.» او نمی‌داند اما حتما مطبوعات پرتغال به ستاره تیم ملی کشورشان یادآوری خواهند کرد که هنوز ۱۶گل تا رسیدن به رکورد علی دایی فاصله دارد.
این روزها نزدیک شدن رونالدو به رکوردشکنی برای پرتغالی‌ها بسیار جالب شده، اما در ایران همیشه به رکورد علی دایی به چشم جوک نگاه می‌شد. خرده‌گیران دایما در مورد او می‌گفتند که گل‌هایش را به فقط به گوام و مالدیو زده و این رکورد ارزشی ندارد، اما در پرتغال حتی چهار گلی که رونالدو به لیتوانی می‌زند هم با آب و تاب پوشش داده می‌شود. جالب است بدانید بررسی تفصیلی و جزء به جزء ۹۳ گل ملی زده شده توسط رونالدو، نشان می‌دهد تیم‌های بسیار ضعیف اروپا قربانیان محبوب او بوده‌اند و به‌اصطلاح عامیانه، کریس حتی از علی دایی هم ضعیف‌کش‌تر بوده است! رونالدو ۱۵ گل ملی‌اش را فقط به ۳ تیم لتونی، ارمنستان و آندورا زده است؛ تیم‌هایی که هر کدام ۵ گل از ستاره پرتغالی خورده‌اند. او ۱۲ گل دیگرش را مقابل ۳ تیم لیتوانی، جزایر فارو و استونی به ثمر رسانده؛ هر کدام ۴ گل. لوکزامبورگ ۳ گل از رونالدو خورده و این بازیکن ۶ بار هم دروازه آذربایجان، قبرس و قزاقستان را باز کرده است. تازه ما تیم‌هایی مثل عربستان، ایرلند شمالی، مجارستان و ... را که به هر حال سر و شکل آبرومندتری دارند حساب نکردیم، اما حتی بدون آنها، رونالدو ۳۶گل از ۹۳ گل ملی‌اش را به تیم‌های بسیار سطح پایین اروپایی زده. این در حالی است که آمار علی دایی در این زمینه، ۳۴گل از ۱۰۹گل است. دایی ۸گل به مالدیو، ۱۰گل به سریلانکا و نپال (هر کدام ۵گل)، ۱۲گل به تایوان، لائوس، گوام(هر کدام ۴گل)، ۳گل به تاجیکستان و یک گل به قرقیزستان زده است. به این ترتیب دایی ۳۱درصد گل‌هایش را مقابل رقبای گمنام و کم‌توان به ثمر رسانده، در حالی که این نسبت برای رونالدو نزدیک به ۳۹درصد است. حالا خودتان قضاوت کنید آن همه لطیفه‌ای که برای دایی ساخته شد حقش بود یا نه.
آیا دایی خوره بازی بود؟
انتقاد دیگری که در آن زمان از سوی برخی کارشناسان منورالفکر مطرح می‌شد این بود که دایی «خوره» بازی است و خودش را به همه مسابقات ملی می‌رساند تا آمارش را بهتر کند. ما البته بعدا فهمیدیم که باید از او به‌خاطر این خدمات همیشگی و بی‌منت تشکر هم می‌کردیم اما به هر حال بد نیست بدانید دایی ۱۰۹گلش را در ۱۴۹بازی ملی به ثمر رسانده، در حالی که رونالدو ۹۳گلش را در ۱۶۰بازی ملی زده و تازه این ماجرا ادامه دارد. نسبت گلزنی دایی ۷۳صدم است که طبعا بهتر از نسبت گلزنی فعلی رونالدو یعنی ۵۸صدم به شمار می‌آید.
گل‌شمار رونالـدو
گل اول: به یونان در یورو۲۰۰۴
گل ۱۰: به عربستان در بازی دوستانه (۲۰۰۶)
گل ۲۰: به قزاقستان در انتخابی یورو۲۰۰۸(۲۰۰۷)
گل ۳۰: به دانمارک در انتخابی یورو۲۰۱۲(۲۰۱۱)
گل ۴۰: به هلند در دیدار دوستانه (۲۰۱۳)
گل ۵۰: به غنا در جام جهانی۲۰۱۴
گل۶۰: به مجارستان در یورو۲۰۱۶
گل ۷۰: به مجارستان در انتخابی جام جهانی۲۰۱۸(۲۰۱۷)
گل ۸۰: به مصر در دیدار دوستانه (۲۰۱۸)
گل ۸۹تا ۹۳: به لیتوانی
کریستیانو در ۴۷بازی دوستانه فقط ۱۷گل به ثمر رسانده و بقیه را در بازی‌های رسمی زده است؛ ۷گل در ۱۷بازی جام جهانی، ۳۰گل در ۳۸بازی انتخابی جام جهانی، ۲ گل در ۴بازی جام کنفدراسیون‌ها، ۹گل در ۲۱بازی یورو، ۲۵گل در ۳۱بازی انتخابی یورو، ۳ گل در ۲ بازی لیگ ملت‌های اروپا. این در حالی است که علی دایی ۲۷گل ملی‌اش را در بازی‌های دوستانه، ۲۳گل را در مقدماتی جام‌ملت‌های آسیا، ۱۴گل را در مرحله نهایی جام‌ملت‌ها، ۹گل را در بازی‌های آسیایی و ۳۶گل را در مقدماتی جام‌های جهانی به ثمر رسانده است. آمار گل‌های سرنوشت‌ساز مسی ۱۰گل در برابر ۱۸گل رونالدو است؛ یعنی ۱۳.۲درصد گل‌های رونالدو در برابر ۸.۷درصد گل‌های ملی مسی تعیین‌کننده بوده. جالب این که دایی، رونالدو و مسی هیچ‌کدام در مراحل حذفی جام‌های جهانی گلی نزده‌اند. مسی در مراحل حذفی کوپا آمریکا هم گل نزده. لیتوانی به چهلمین کشوری تبدیل شده که کریستیانو رونالدو موفق به گلزنی برابر آن شده است. دایی به ۳۶تیم و مسی به ۳۱تیم گل زده‌اند.
روزنامه شرق هم در این باره نوشت: «۱۶ سال پیش تیم ملی ایران در دور انتخابی صعود به جام ملت‌های ۲۰۰۴ چین، در ورزشگاه آزادی با تک‌گل علی دایی از روی نقطه پنالتی مقابل کره شمالی به برتری رسید؛ تک‌گلی که شاید دایی بعدها حسرت آن را بخورد، چرا که بعد از به ثمر رسیدن همان گل بود که یکی از تماشاگران ایران با پرتاب نارنجک باعث مصدومیت یکی از بازیکنان کره‌ای شد؛ واکنش سرمربی وحشت‌زده میهمان اما دستور ترک زمین به شاگردانش بود. مسئولان ای‌اف‌سی هرچه اصرار کردند که کره‌ای‌ها در صورت عدم حضور در زمین مسابقه متحمل جریمه سنگینی خواهند شد، گوش آنها بدهکار نبود و آن دیدار با قضاوت حاجی خضر سوریه‌ای نیمه‌کاره رها شد. ای‌اف‌سی رأی به پیروزی ۳ بر صفر شاگردان برانکو داد و دو مسابقه بدون تماشاگر نیز محرومیت ایران بود اما رسانه‌ها فردای این مسابقه جنجالی تیتر زدند: «گل دایی پرپر شد.»
شاید کمتر روزنامه‌نگار و هواداری پیش‌بینی می‌کرد که روزی نه‌تنها علی دایی عنوان آقای گلی دنیا را از آن خود کند، بلکه این عنوان مهم را تا سال‌ها در اختیار داشته باشد که بزرگ‌ترین بازیکنان دنیا مانند رونالدوی برزیلی، روماریو، مسی و ... نیز نتوانند به گرد پایش برسند. علی دایی ۱۱ سال برای تیم ملی ایران به میدان رفت و موفق شد ۱۰۹ بار دروازه رقبا را باز کند. اولین گل ملی دایی در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ وارد دروازه تایوان شد تا نوید ظهور یک مهاجم تمام‌عیار ایرانی داده شود. علی دایی تا پایان سال ۱۹۹۵ هفت گل ملی داشت که مسابقات جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۶ امارات فرارسید و اوج کار دایی که آن زمان برای حریفان ناشناخته بود، «پوکر» (زدن چهار گل در یک بازی) مقابل کره جنوبی بود که باعث بغض و حیرت سرمربی رقیب شد و تا مدت‌ها این چهار گل، تیزر تبلیغاتی بسیاری از رسانه‌های شرق آسیا شد.
دایی در مصاحبه با سایت کنفدراسیون فوتبال آسیا بعد از آن مسابقه به‌یادماندنی گفت: «مطمئن هستم این چهار گل سکوی پرتاب من خواهد شد» و اتفاقا همین‌طور شد و پیشنهاد آرمینیابیله‌فلد به شهریار ایران رسید و او راهی آلمان شد. بلندپروازی‌های دایی ادامه داشت و با پیشنهاد یک ساله بزرگ‌ترین باشگاه آلمان؛ یعنی بایرن‌مونیخ راهی ایالت باواریا شد. درخشش دایی اما در هرتابرلین به یادگار ماند؛ جایی که با گلزنی به آث‌میلان در سن‌سیرو و دو گل تماشایی به چلسی در لیگ قهرمانان آسیا باعث شگفتی اروپایی‌ها شد. گلزنی‌های دایی در عرصه ملی هم ادامه داشت و در پایان سال ۹۸ میلادی، علی دایی موفق به زدن ۴۷ گل ملی شده بود. سال ۹۹ برای دایی خوش‌یمن نبود و او فقط در این سال توانست دو گل ملی بزند تا آمار گل‌هایش بعد از یک سال پیشرفت چشمگیری نداشته باشد. در سال ۲۰۰۰ اما علی دایی بار دیگر متولد شد و با زدن ۲۰ گل آمار گل‌های ملی خود را به ۶۹ رساند. مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ کره و ژاپن می‌توانست بار دیگر سکوی پرتاب دایی باشد؛ با توجه به اینکه شماره ۱۰ ایران درخشش قابل‌ملاحظه‌ای در مرحله انتخابی این مسابقات داشت و با زدن سه گل به عربستان در دو مسابقه بار دیگر خودش را بر سر زبان‌ها انداخت، اما اختلاف بازیکنان در شب مسابقه با بحرین و سایر حواشی، ترمز موفقیت آن تیم دوست‌داشتنی با میروسلاو بلاژویچ را کشید و مانع از این شد تا ایران برای دومین بار پیاپی راهی جام جهانی شود. این شکست زمانی دردناک‌تر می‌شود که بدانیم ایرلند جنوبی بدون حتی یک شکست در دور انتخابی مقابل ایران قرار گرفت و شاگردان بلاژویچ تنها تیمی بودند که موفق به پیروزی مقابل یاران روی کین شدند، اما تک‌گل گل‌محمدی هم نتوانست پاداش صعود ایران به بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبال دنیا باشد.
تصور می‌شد دوران شکوفایی دایی و گلزنی‌های پیاپی او در تیم ملی رو به افول است که در سال ۲۰۰۴ مهاجم تمام‌نشدنی تیم ملی در ۳۴ سالگی موفق به زدن ۱۶ گل در یک سال شد تا تعداد گل‌هایش به عدد ۱۰۳ برسد. دایی در همین سال بود که در دیدار با لائوس در ورزشگاه آزادی موفق شد اولین بازیکنی در دنیا لقب بگیرد که توانسته تعداد گل‌های ملی خود را به عدد یکصد برساند؛ بالاتر از تمام ستارگان دنیا مانند فرانتس پوشکاش مجارستانی، اسطوره بی‌بدیل دنیا؛ پله و دیه‌گو آرماندو مارادونا. حالا دایی تنها گلزن برتر تاریخ بازی‌های ملی بود که با خیال راحت می‌توانست رکورد خود را بهبود ببخشد. در سال ۲۰۰۵ و در سال ۲۰۰۶ دایی شش‌بار دیگر گلزنی کرد تا تعداد گل‌های ملی او در عدد ۱۰۹ متوقف شود. شاید یکی از حسرت‌هایی که دایی الان به آن فکر کند، عدم برگزاری دیدار خداحافظی برای او از سوی فدراسیون فوتبال و پرپرشدن گل او مقابل کره شمالی در ورزشگاه آزادی است. امیر قلعه‌نویی مربی‌ای بود که در سال ۲۰۰۷ برای جام ملت‌های آسیا از سوی فدراسیون فوتبال انتخاب شد و دیگر علی دایی را به تیم ملی دعوت نکرد تا دوران پرشکوه دایی و البته پرانتقاد در سال‌های پایانی فوتبالش در سال ۲۰۰۷ به پایان برسد.
کریس چگونه زنگ خطر را برای «رکورد ایرانی» به صدا درآورد؟
در یک دهه اخیر بسیاری از گلزنان قهار ملی بودند که یکی، دوسالی با درخشش در مسابقات ملی باعث می‌شدند تا کارشناسان فوتبال تحلیل‌هایی را درباره به خطر افتادن جایگاه دایی در رده نخست برترین گلزنان ملی بنویسند. یک سال این گزارش درخصوص وین رونی به نگارش درآمد و یک‌بار برای لیونل مسی و یک‌بار هم برای نیمار جوان، اما هیچ‌یک از این بازیکنان نتوانستند عملکرد و درخشش خود را ادامه دهند و مانند نسیم پاییزی آمدند و رفتند؛ فقط یک بازیکن است که ظاهرا قصد ندارد بی‌خیال عبور از افتخار علی دایی و فوتبال ایران باشد و این بازیکن کسی نیست جز «کریس رونالدو»ی پرتغالی که با سه قهرمانی پیاپی در لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی در یورو ثابت کرده می‌توان به بسیاری از افتخارات فوتبالی بعد از ۳۰ سالگی دست یافت.
رونالدوی پرتغالی اولین بازی ملی خود را برای تیم ملی کشورش در سال ۲۰۰۳ انجام داد و حالا بعد از گذشت ۱۶ سال حضور در تیم ملی (چهار سال بیشتر از دوران ملی دایی) به چندقدمی تصاحب عنوان برترین گلزن دنیا رسیده است. رونالدو تقریبا به تمامی افتخارات فردی و تیمی دست یافته؛ از قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و قهرمانی در یورو تا کسب عنوان برترین بازیکن دنیا در چندسال اخیر، اما قهرمانی جام جهانی و عنوان آقای‌گلی دنیا مواردی است که کریس می‌تواند در یکی، دو سال آینده به آنها دست یابد. بهترین عملکرد رونالدو در بازی‌های ملی به سال ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ برمی‌گردد که موفق شد به‌ترتیب ۱۱ و ۱۳ گل وارد دروازه حریفان کند و درواقع این دو سال بودند که او را به‌عنوان یک مدعی جدی برای علی دایی معرفی کردند. رونالدو با هت‌تریک مقابل اسپانیا در جام جهانی ۲۰۱۸ در مرحله گروهی توانست با رکورد ۸۴ گل فرانتس پوشکاش مجارستانی برابری کند و بعد از آن بود که با گلزنی‌های پیاپی در مقدماتی یورو تعداد گل‌هایش را افزایش داد. رونالدو با «پوکر» مقابل لیتوانی در مرحله انتخابی یورو تعداد گل‌هایش را به عدد ۹۳ رساند و در چهار مسابقه باقیمانده احتمال می‌رود فاصله‌اش را با دایی به کمترین حد ممکن برساند، چراکه از این چهار دیدار، دو مسابقه مقابل لوکزامبورگ و یک مسابقه مقابل اوکراین و یک دیدار هم بار دیگر مقابل لیتوانی خواهد بود. در صورت صعود پرتغال به مسابقات یورو ۲۰۲۰ علاوه‌بر برگزاری سه مسابقه مقدماتی در این تورنمنت و احتمالا چند بازی در مرحله حذفی، مسابقات تدارکاتی برای یاران رونالدو نیز ترتیب داده خواهد شد تا اسطوره پرتغالی شانس بالایی برای تصاحب این عنوان داشته باشد. با توجه به آمادگی بدنی‌ای که رونالدو طی این سال‌ها از خود نشان داده، بعید نیست در پایان سال ۲۰۲۰ عنوان برترین گلزن دیدارهای ملی به او برسد.»
اما مردم ما قدرنشناس وکشور ما بی تفاوت است