نگاهی به انتخابات ایران
آفتاب‌‌نیوز : 
واقعا نمی دانم که آیا پیش از انقلاب سال 1979 در ایران هیچ تحلیلگر سیاسی می توانست پیش بینی کند که روزی ایران نقشی مهم در سطح سیاسی و ایدئولوژیکی دنیای عرب خواهد داشت.
هیچ کس نمی توانست حتی تصور کند که این کشور حاشیه ای به علت زبان و تاریخ آن روزی مسبب وقایع منطقه عرب باشد ولی در طول سه دهه گذشته نقش ایران روز به روز بارزتر شده است.
پیشتر نقش ایران به علت حضور مردان مذهبی در راس حکومت و سازمان های دولتی مثل پلیس، ارتش، خزانه و جهت دهی به افکار عمومی مورد پسند سیاستمردان مسلمان عرب بود.
اما اکنون این دیگر کفایت نمی کند. به نظر آنها دولت می بایست بر مبنای « جمهوری اسلامی» بنا شده باشد.
از این رو آنها هنوز از دولت مذهبی در ایران درس نگرفته اند چرا که اکنون تنها مظهر دین عمامه مردان حکومت در ایران است.
در ایران بسیاری از کارکنان موسسات دولتی، تحصیلکردگان حوزه های دینی شیعه هستند و شخصی از فارغ التحصیلان دانشگاهها در آنها به چشم نمی خورد.
این موضوع در زمینه های قانونگذاری و سیاسی، فنی ومدنی نیز ادامه دارد. چنانکه بسیاری از وزراء دولت روحانی هستند و در نیروهای نظامی، اطلاعاتی وحتی برنامه هسته ای ایران نیز چنین افرادی در راس قرار دارند.
البته افراد متخصص نیز در پروژه تصمیم گیری حضور دارند ولی در نهایت سخن آخر با مسئولان است. در برخی زمینه ها وزیر مربوطه با زمینه کاری خود آشنایی دارد ولی در دیگر عرصه ها مثل وزارت نفت، کارشناس برق در سمت وزارت قرار دارد و دلیل آن نیز مشغولیت فرهنگی دوران انقلاب است.
این نوع حکومت اسلامی دیگر در دولت های عرب موفق به شمار نمی آید و نوعی تصمیم گیری های بدون زمینه قبلی بنا برخواسته های شخصی در حال انجام هستند. به این ترتیب دیگر دولت اسلام محور در این مقطع تفاوت عمده ای با طرف مقابل خود ندارد. به طوری که در حکومت مدنی ومذهبی، نظامی وجود دارد که در ابتدا مبنا را برپایه امنیت و منافع خود قرار داده است و ایدئولوژی پایه گذار خود را دنبال نمی کند.
نخستین بحران حکومت مذهبی در ایران زمانی روی داد که شخصیت های مذهبی ایرن روابط دیپلماتیک با امریکا را همراه با حمله به سفارت این کشور در تهران برهم زدند.
اما با گذر زمان وجهه اسلامی دولت ایران متعادل تر شد و در حال حاضر آزادی بیشتری وجود دارد. این در حالی است که هنوز روحانی ها در راس بیشتر سمت ها قرار دارند.
مشابه وضعیت ایران را می توان تنها در کتاب های تاریخی در مورد قرون وسطی اروپا یافت که تمامی قدرت دردست یک نفر قرار دارد. حتی در زمان خلافت مسلمانان تمایزی روشن میان مردان مذهبی و آنهایی که درگیر مسائل روزانه بودند به چشم می خورد.
واقعا نمی دانم که آیا پیش از انقلاب سال 1979 در ایران هیچ تحلیلگر سیاسی می توانست پیش بینی کند که روزی ایران نقشی مهم در سطح سیاسی و ایدئولوژیکی دنیای عرب خواهد داشت. هیچ کس نمی توانست حتی تصور کند که این کشور حاشیه ای به علت زبان و تاریخ آن روزی مسبب وقایع منطقه عرب باشد ولی در طول سه دهه گذشته نقش ایران روز به روز بارزتر شده است.
پیشتر نقش ایران به علت حضور مردان مذهبی در راس حکومت و سازمان های دولتی مثل پلیس، ارتش، خزانه و جهت دهی به افکار عمومی مورد پسند سیاستمردان مسلمان عرب بود.
اما اکنون این دیگر کفایت نمی کند. به نظر آنها دولت می بایست بر مبنای « جمهوری اسلامی» بنا شده باشد.
از این رو آنها هنوز از دولت مذهبی در ایران درس نگرفته اند چرا که اکنون تنها مظهر دین عمامه مردان حکومت در ایران است.
در ایران بسیاری از کارکنان موسسات دولتی، تحصیلکردگان حوزه های دینی شیعه هستند و شخصی از فارغ التحصیلان دانشگاهها در آنها به چشم نمی خورد.
این موضوع در زمینه های قانونگذاری و سیاسی، فنی ومدنی نیز ادامه دارد. چنانکه بسیاری از وزراء دولت روحانی هستند و در نیروهای نظامی، اطلاعاتی وحتی برنامه هسته ای ایران نیز چنین افرادی در راس قرار دارند.
البته افراد متخصص نیز در پروژه تصمیم گیری حضور دارند ولی در نهایت سخن آخر با مسئولان است. در برخی زمینه ها وزیر مربوطه با زمینه کاری خود آشنایی دارد ولی در دیگر عرصه ها مثل وزارت نفت، کارشناس برق در سمت وزارت قرار دارد و دلیل آن نیز مشغولیت فرهنگی دوران انقلاب است.
این نوع حکومت اسلامی دیگر در دولت های عرب موفق به شمار نمی آید و نوعی تصمیم گیری های بدون زمینه قبلی بنا برخواسته های شخصی در حال انجام هستند. به این ترتیب دیگر دولت اسلام محور در این مقطع تفاوت عمده ای با طرف مقابل خود ندارد. به طوری که در حکومت مدنی ومذهبی، نظامی وجود دارد که در ابتدا مبنا را برپایه امنیت و منافع خود قرار داده است و ایدئولوژی پایه گذار خود را دنبال نمی کند.
نخستین بحران حکومت مذهبی در ایران زمانی روی داد که شخصیت های مذهبی ایرن روابط دیپلماتیک با امریکا را همراه با حمله به سفارت این کشور در تهران برهم زدند.
اما با گذر زمان وجهه اسلامی دولت ایران متعادل تر شد و در حال حاضر آزادی بیشتری وجود دارد. این در حالی است که هنوز روحانی ها در راس بیشتر سمت ها قرار دارند.
مشابه وضعیت ایران را می توان تنها در کتاب های تاریخی در مورد قرون وسطی اروپا یافت که تمامی قدرت دردست یک نفر قرار دارد. حتی در زمان خلافت مسلمانان تمایزی روشن میان مردان مذهبی و آنهایی که درگیر مسائل روزانه بودند به چشم می خورد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید