جام شکسته
آفتاب‌‌نیوز : 
بعد از شکست قابل پیش‌بینی تیم‌ملی کشورمان در رقابت‌های جام جهانی 2006 آلمان و به دنبال آن کنار رفتن «محمد دادکان» رئیس وقت فدراسیون فوتبال، عملاً مهم‌ترین نهاد اجرایی ورزش کشور بدون رئیس باقی ماند تا مشکلات و هرج و مرج فوتبال آغاز شود.
طبق معمول لیگ به اصطلاح حرفه‌ای که فقط نام حرفه‌ای را یدک می‌کشد بدون برنامه و تقویم مدون کلید خورد، این بار تحت حمایت نهادی اجرایی که نه متولی داشت و نه برنامه مشخص و معین.
طبیعی بود که این لیگ فرسایشی با پشتوانه‌ای نامشخص که فقط نام کمیته‌های سرپرست‌ها و دبیرهای موقت را به دنبال داشت در مسیری صعب‌العبور و پرپیچ و خم قرار بگیرد.
تعطیلی‌های مکرر و وقفه‌های بی‌دلیل حاصل عدم برنامه‌ریزی از یک طرف و میهمان ناخوانده‌ای به نام تعلیق فوتبال ایران از سوی دیگر استرس و حاشیه‌ها را به اوج خود رساند و این در حالی بود که حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا کارنامه منفی و مردودی فوتبال کشورمان را تکمیل کرد.
البته از فدراسیونی که به‌طور موقت فعالیت می‌کرد با تمام زیرمجموعه‌های بلاتکلیف آن انتظاری بیش از این نمی‌رفت.
قاعدتاً در این بین کمیته داوران به عنوان یکی از نهادهای مهم و زیر ذره‌بین این فدراسیون از گزند اتهامات در امان نماند و بارها اشتباهات عمدی و یا سهوی جامعه سیاهپوش فوتبال کشور با یک علامت سؤال بزرگ مواجه شد.
به‌هر حال دود همه این معضلات به چشم باشگاه‌ها و تیم‌ها رفت و زحمات آنها آنقدر بی‌اثر ماند تا لیگ عملاً حتی از همان نام فقط حرفه‌ای هم فاصله بگیرد.
حال از این فوتبال بیمار و سرخورده چگونه می‌توان انتظار یک لیگ پویا، خودجوش و به اصطلاح حرفه‌ای را داشت.
روزی که «صفایی فراهانی» لیگ حرفه‌ای را بدون مطالعه پایه‌گذاری کرد و فقط تولد آن را به نام خود ثبت کرد آیا به چنین روزی فکر می‌کرد که پس از گذشت 6 دوره حتی این لیگ قابل قیاس با ضعیف‌ترین لیگ‌های حرفه‌ای دنیا هم نبوده و نیست.
لیگ حرفه‌ای امکانات، برنامه‌ریزی، مدیریت اجرایی قوی و ابزار حرفه‌ای می‌خواهد که ما عملاً هیچ کدام از این فاکتورها را در اختیار نداریم و یا اگر داریم راه استفاده از آن را نمی‌دانیم.
علی‌ایحال به تاریخ فوتبال ایران یک سال دیگر هم اضافه شد ولی متأسفانه بدون اندوخته و پیشرفت.
جالب است ما با این بضاعت داعیه آقایی در فوتبال قاره را داریم و حتی به فتح دروازه‌های بین‌المللی و جهانی می‌اندیشیم اما زهی خیال باطل.
البته پرداختن به این مقوله کمرنگ کردن توفیقات سایپا و تیم‌های دیگر نیست، واقعیتی است اما انکارناپذیر و مورد تأیید اهالی فوتبال و حتی مردم عام كه به خوبی فوتبال ایران و شرایط موجود آن را درک می‌کنند.
جالب اینجاست با این اوضاع وخیم چگونه می‌خواهیم به ضرب‌الاجل فیفا مبنی بر اجرای صحیح و رسمی فوتبال حرفه‌ای گردن نهیم. لیگ ششم مبارک سایپا و یک خسته نباشید به همه تیم‌ها، دست‌اندرکاران و مسؤولان اجرایی فوتبال.
امیدواریم هفتمین دوره لیگ برتر مثل جام ششم شکسته نباشد و از منظر توفیقات، منحصر به فرد باشد نه مشکلات و سوء مدیریت.
بعد از شکست قابل پیش‌بینی تیم‌ملی کشورمان در رقابت‌های جام جهانی 2006 آلمان و به دنبال آن کنار رفتن «محمد دادکان» رئیس وقت فدراسیون فوتبال، عملاً مهم‌ترین نهاد اجرایی ورزش کشور بدون رئیس باقی ماند تا مشکلات و هرج و مرج فوتبال آغاز شود. طبق معمول لیگ به اصطلاح حرفه‌ای که فقط نام حرفه‌ای را یدک می‌کشد بدون برنامه و تقویم مدون کلید خورد، این بار تحت حمایت نهادی اجرایی که نه متولی داشت و نه برنامه مشخص و معین.
طبیعی بود که این لیگ فرسایشی با پشتوانه‌ای نامشخص که فقط نام کمیته‌های سرپرست‌ها و دبیرهای موقت را به دنبال داشت در مسیری صعب‌العبور و پرپیچ و خم قرار بگیرد.
تعطیلی‌های مکرر و وقفه‌های بی‌دلیل حاصل عدم برنامه‌ریزی از یک طرف و میهمان ناخوانده‌ای به نام تعلیق فوتبال ایران از سوی دیگر استرس و حاشیه‌ها را به اوج خود رساند و این در حالی بود که حذف استقلال از لیگ قهرمانان آسیا کارنامه منفی و مردودی فوتبال کشورمان را تکمیل کرد.
البته از فدراسیونی که به‌طور موقت فعالیت می‌کرد با تمام زیرمجموعه‌های بلاتکلیف آن انتظاری بیش از این نمی‌رفت.
قاعدتاً در این بین کمیته داوران به عنوان یکی از نهادهای مهم و زیر ذره‌بین این فدراسیون از گزند اتهامات در امان نماند و بارها اشتباهات عمدی و یا سهوی جامعه سیاهپوش فوتبال کشور با یک علامت سؤال بزرگ مواجه شد.
به‌هر حال دود همه این معضلات به چشم باشگاه‌ها و تیم‌ها رفت و زحمات آنها آنقدر بی‌اثر ماند تا لیگ عملاً حتی از همان نام فقط حرفه‌ای هم فاصله بگیرد.
حال از این فوتبال بیمار و سرخورده چگونه می‌توان انتظار یک لیگ پویا، خودجوش و به اصطلاح حرفه‌ای را داشت.
روزی که «صفایی فراهانی» لیگ حرفه‌ای را بدون مطالعه پایه‌گذاری کرد و فقط تولد آن را به نام خود ثبت کرد آیا به چنین روزی فکر می‌کرد که پس از گذشت 6 دوره حتی این لیگ قابل قیاس با ضعیف‌ترین لیگ‌های حرفه‌ای دنیا هم نبوده و نیست.
لیگ حرفه‌ای امکانات، برنامه‌ریزی، مدیریت اجرایی قوی و ابزار حرفه‌ای می‌خواهد که ما عملاً هیچ کدام از این فاکتورها را در اختیار نداریم و یا اگر داریم راه استفاده از آن را نمی‌دانیم.
علی‌ایحال به تاریخ فوتبال ایران یک سال دیگر هم اضافه شد ولی متأسفانه بدون اندوخته و پیشرفت.
جالب است ما با این بضاعت داعیه آقایی در فوتبال قاره را داریم و حتی به فتح دروازه‌های بین‌المللی و جهانی می‌اندیشیم اما زهی خیال باطل.
البته پرداختن به این مقوله کمرنگ کردن توفیقات سایپا و تیم‌های دیگر نیست، واقعیتی است اما انکارناپذیر و مورد تأیید اهالی فوتبال و حتی مردم عام كه به خوبی فوتبال ایران و شرایط موجود آن را درک می‌کنند.
جالب اینجاست با این اوضاع وخیم چگونه می‌خواهیم به ضرب‌الاجل فیفا مبنی بر اجرای صحیح و رسمی فوتبال حرفه‌ای گردن نهیم. لیگ ششم مبارک سایپا و یک خسته نباشید به همه تیم‌ها، دست‌اندرکاران و مسؤولان اجرایی فوتبال.
امیدواریم هفتمین دوره لیگ برتر مثل جام ششم شکسته نباشد و از منظر توفیقات، منحصر به فرد باشد نه مشکلات و سوء مدیریت.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید