جفری فلتمن: موازنه قدرت دست ایران است
«عمر تاشپینار» عضو ارشد غیر مقیم در مرکز امنیت و اطلاعات قرن بیست و یکم بروکینگز با انتقاد از تصمیم ترامپ برای خروج نظامیان آمریکایی از سوریه می گوید: این تناقض را باید چگونه حل کرد؟ آیا با نظر به تعداد کم سربازان آمریکایی در سوریه و البته کارآمدی قابل توجه حضور ایالات متحده، عقل سلیم می پذیرد که آمریکا از سوریه خارج شود؟ این تصمیم ترامپ تا چه اندازه بر قانون اساسی ای که قرار بوده به عنوان رییس جمهورآمریکا حافظ آن باشد منطبق است؟ قانون اساسی آمریکا او را به عنوان فرمانده کل قوا قرار داده و از دولت فدرال خواسته تا دفاع ملی را در اولویت بالایی قرار دهد. در وضعیتی که سربازان آمریکایی دارند با حداقل هزینه و حداکثر کارآیی از امنیت آمریکا در خارج این کشور دفاع می کنند، آیا باید به دنبال تضعیف و یا پایان دادن به این کارآیی بود؟
وی تاکید کرد: سرخوردگی رییس جمهور ترامپ از جنگهای دایمی آمریکا قابل درک است، اما ما در سوریه پس از سالها ناکارآمدی، دل شکستگی، و در معرض خطر بودن اروپای غربی و آمریکای شمالی به یک سیاست کارآمدی که برای ایالات متحده هزینه جانی و مالی کمی هم در برداشت دست یافته بودیم. رییس جمهور ترامپ به جای خاتمه دادن به این سیاست باید از این موفقیت خوشحال می شد و آن را حفظ می کرد.
در ادامه «جفری فِلتمَن» عضو ارشد مرکز دیپلماسی بین المللی جان وایتهد در بروکینگز نیز در همین رابطه گفت: عراق، لبنان، و سوریه در برخی جهات مشابهت های سیاسی دارند. سیاستمداران و فعالان سیاسی این کشورها نه تنها بر اساس هویت و گرایش فکری شان تقسیم بندی می شوند، بلکه از این جهت که به اردوگاه غرب تعلق دارند یا اردوگاه ایران، نیز قابل تقسیم بندی هستند. این تقسیم بندی سیاسی در لبنان، از زمان ترور رفیق حریری در سال 2005 - و پس از آن که «میشل عون» برای تحقق رویای ریاست جمهوری اش با «حزب الله لبنان» ائتلاف کرد و «انقلاب سرو(Cedar Revolution)» طرفداران غرب و مخالفان سوریه را به محاق برد - تا کنون در فضای سیاسی لبنان حاکم بوده است. در هر سه کشور عراق و لبنان و سوریه، افرادی که به شکل غریزی می دانند چگونه برای بقا، خود را با اوضاع تطبیق دهند، تلاش می کنند جانب گروهی را که به زعم آنها برنده خواهد شد بگیرند. تحلیل این افراد در رابطه با وضع موجود، بر پایه درک شان از قدرت و قاطعیت نیروهای خارجی منطقه و اینکه این نیروهای خارجی جانب کدام طرف سیاسی را در کشورشان خواهد گرفت استوار است.
وی در پایان گفت: در حالی که آمریکا هیچ واکنش جدی ای به حملات ایران به تاسیسات آرامکو در بقیق نشان نمی دهد و پس از آن هم متحدان کردش را در سوریه تنها می گذارد، بسیاری از لبنانی ها و عراقی ها به این نتیجه می رسند که الان زمان آن رسیده که با طرفهای سیاسی طرفدار ایران در کشورشان، صلح کنند. سوری ها هم که پیشتر کنار آمدن با رژیم اسد را آغاز کرده و به دنبال مصالحه با دولت سوریه بوده اند. اما خیانت آمریکا به کردهای سوری تاثیر بسزایی بر موازنه قدرت سیاسی در لبنان و عراق خواهد داشت و گروههای سیاسی ای را که در این کشورها متحد آمریکا محسوب می شوند، تضعیف خواهد کرد.
