گفت وگوهاي محدوديت سلاح‌هاي استراتژيك (سالت دو) (1979ـ1972)
STRTEGIC ARMS LIMITATIONS TALKS (SALT II) (1972-1979)
آفتاب‌‌نیوز : 
رشته مذاكراتي است كه به امضاء يك معاهده كنترل تسليحاتي كه هرگز به تصويب نرسيد انجاميده است. اين مذاكرات در نوامبر 1972، بلافاصله بعد از تصويب موافقتنامه‌هاي سالت يك (از طرف سنا) آغاز شد. پايين آمدن رئيس جمهور ريچارد نيكسون از سرير قدرت در 1974 نمايانگر آغاز نزولي طولاني در روابط ايالات متحده ـ اتحاد شوروي بود كه نهايت افت آن تهاجم شوروي‌ها به افغانستان در دسامبر 1979 بود. با وجود اين، معاهده سالت دو كه عنوان رسمي آن «معاهده ميان ايالات متحده آمريكا و اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي در باب محدوديت سلاح‌هاي تعرضي استراتژيك» است در 19 ژوئن 1979 به امضاء رسيد، اما هيچ‌گاه تصويب نشد. اين معاهده برقراري تساوي ميان وسايل پرتاب دو طرف، منع ساختن سكوهاي پرتاب موشكي زمين پايه و محدوديت شمار كلاهك‌هايي را كه گونه‌هاي به خصوص موشك‌ها و يا بمب‌افكن‌ها قادر به حملشان هستند پيش‌بيني شده بود. اين معاهده تصريح مي‌كرد كه هر طرف با وسايل فني ملي خود و از جمله با ماهواره‌هاي جاسوسي، گزارش‌هاي اطلاعاتي و غيره ـ كه هر طرف قول مي‌داد در فعاليت‌هاي طرف ديگر در اين عرصه خللي وارد نكند ـ بر رعايت مفاد معاهده نظارت خواهد كرد. (نگاه كنيد به جنگ افغانستان، وسايل فني ملي، كميسيون مشورتي دائمي، سالت يك، گفت وگوهاي كاهش سلاح‌هاي استراتژيك و نيروهاي هسته‌اي ميان برد).
هنوز مركب معاهده سالت دو، خشك نشده بود كه (جناح‌هاي) چپ و راست در ايالات متحده سخت به آن حمله كردند. راست، مدعي شد كه شوروي‌ها از «مفري‌هاي» معاهده به منظور گستراندن دامنه فرادستي نظامي‌شان بر ايالات متحده بهره خواهند گرفت و «چپ» هم مي‌گفت اين توافق جز آرايش و ترتيب دوباره و سطحي‌ساز و برگ هسته‌اي موجود نيست. همان‌گونه كه پانوفسكي مي‌گويد: «بايد نتيجه گرفت كه انعقاد اين معاهدات (سالت يك و سالت دو) فقط اثرات فني نسبتاً كوچكي بر تحول مسابقه تسليحاتي ميان ايالات متحده و اتحاد شوروي بر جاي گذاشته است. (معاهدات) سالت براي كاستن از مخاطرات وقوع يك جنگ هسته‌اي احتمالي كار چنداني صورت نداده است.» تهاجم شوروي‌ها به افغانستان در سال 1979 همراه با تلاش‌هايي كه رئيس جمهور ريگان به منظور تأمين سطحي برابر (با اتحاد شوروي) براي نيروهاي نظامي ايالات متحده مبذول مي‌داشت، به منزله پايان بحث‌هاي تصويب اين معاهده در سنا بود. با وجود اين، هر دو طرف توافق كردند كه تا زماني كه طرف‌هاي مقابلشان مفاد معاهده را رعايت كنند، آنها نيز چنين كنند. اين التزام تلويحي در 1986 پايان گرفت زيرا رئيس جمهور ريگان در اين زمان از سرعمد اجازه داد محدوديتي كه بر شمار سكوهاي پرتاب موشكي زيردريايي پايه برقرار شده بود برداشته شود. گفت وگوهاي كنترل تسليحاتي در 1981 و 1982 با گفت وگوهاي موشك‌هاي هسته‌اي ميان‌برد و گفت وگوهاي كاهش سلاح‌هاي استراتژيك (استارت) از سرگرفته شد اما تا آغاز كنفرانس‌هاي عالي ميان ريگان و گورباچف در 1985، هيچ‌گونه پيشرفت واقعي در اين عرصه ممكن نشد.
رشته مذاكراتي است كه به امضاء يك معاهده كنترل تسليحاتي كه هرگز به تصويب نرسيد انجاميده است. اين مذاكرات در نوامبر 1972، بلافاصله بعد از تصويب موافقتنامه‌هاي سالت يك (از طرف سنا) آغاز شد. پايين آمدن رئيس جمهور ريچارد نيكسون از سرير قدرت در 1974 نمايانگر آغاز نزولي طولاني در روابط ايالات متحده ـ اتحاد شوروي بود كه نهايت افت آن تهاجم شوروي‌ها به افغانستان در دسامبر 1979 بود. با وجود اين، معاهده سالت دو كه عنوان رسمي آن «معاهده ميان ايالات متحده آمريكا و اتحاد جماهير شوروي سوسياليستي در باب محدوديت سلاح‌هاي تعرضي استراتژيك» است در 19 ژوئن 1979 به امضاء رسيد، اما هيچ‌گاه تصويب نشد. اين معاهده برقراري تساوي ميان وسايل پرتاب دو طرف، منع ساختن سكوهاي پرتاب موشكي زمين پايه و محدوديت شمار كلاهك‌هايي را كه گونه‌هاي به خصوص موشك‌ها و يا بمب‌افكن‌ها قادر به حملشان هستند پيش‌بيني شده بود. اين معاهده تصريح مي‌كرد كه هر طرف با وسايل فني ملي خود و از جمله با ماهواره‌هاي جاسوسي، گزارش‌هاي اطلاعاتي و غيره ـ كه هر طرف قول مي‌داد در فعاليت‌هاي طرف ديگر در اين عرصه خللي وارد نكند ـ بر رعايت مفاد معاهده نظارت خواهد كرد. (نگاه كنيد به جنگ افغانستان، وسايل فني ملي، كميسيون مشورتي دائمي، سالت يك، گفت وگوهاي كاهش سلاح‌هاي استراتژيك و نيروهاي هسته‌اي ميان برد). هنوز مركب معاهده سالت دو، خشك نشده بود كه (جناح‌هاي) چپ و راست در ايالات متحده سخت به آن حمله كردند. راست، مدعي شد كه شوروي‌ها از «مفري‌هاي» معاهده به منظور گستراندن دامنه فرادستي نظامي‌شان بر ايالات متحده بهره خواهند گرفت و «چپ» هم مي‌گفت اين توافق جز آرايش و ترتيب دوباره و سطحي‌ساز و برگ هسته‌اي موجود نيست. همان‌گونه كه پانوفسكي مي‌گويد: «بايد نتيجه گرفت كه انعقاد اين معاهدات (سالت يك و سالت دو) فقط اثرات فني نسبتاً كوچكي بر تحول مسابقه تسليحاتي ميان ايالات متحده و اتحاد شوروي بر جاي گذاشته است. (معاهدات) سالت براي كاستن از مخاطرات وقوع يك جنگ هسته‌اي احتمالي كار چنداني صورت نداده است.» تهاجم شوروي‌ها به افغانستان در سال 1979 همراه با تلاش‌هايي كه رئيس جمهور ريگان به منظور تأمين سطحي برابر (با اتحاد شوروي) براي نيروهاي نظامي ايالات متحده مبذول مي‌داشت، به منزله پايان بحث‌هاي تصويب اين معاهده در سنا بود. با وجود اين، هر دو طرف توافق كردند كه تا زماني كه طرف‌هاي مقابلشان مفاد معاهده را رعايت كنند، آنها نيز چنين كنند. اين التزام تلويحي در 1986 پايان گرفت زيرا رئيس جمهور ريگان در اين زمان از سرعمد اجازه داد محدوديتي كه بر شمار سكوهاي پرتاب موشكي زيردريايي پايه برقرار شده بود برداشته شود. گفت وگوهاي كنترل تسليحاتي در 1981 و 1982 با گفت وگوهاي موشك‌هاي هسته‌اي ميان‌برد و گفت وگوهاي كاهش سلاح‌هاي استراتژيك (استارت) از سرگرفته شد اما تا آغاز كنفرانس‌هاي عالي ميان ريگان و گورباچف در 1985، هيچ‌گونه پيشرفت واقعي در اين عرصه ممكن نشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید