محمد قوچانی، سردبیر روزنامه سازندگی نوشت: برای نخستین بار عاجز شدم از تیتر زدن برای خبر کسالت باری که ناگزیر بودم بر صفحه یک "سازندگی " بنشانم: نه اینکه به رسم این روزگار از انتخابات عبور کرده باشم بلکه بدان سبب که بی کفایتی شورای عالی اصلاح طلبان در راهبری انتخاباتی آنان را باید روایت میکردم. اقای عارف فکر کردند، چون خودشان نامزد نمیشوند نیاز نیست در مقام رییس شورای عالی اصلاح طلبان از دیگران دعوت کنند و دیگر بزرگان ... این روزها آن قدر علیه نهاد انتخابات و اصلاحات حرف زدند که خودشان هم ظاهرا از اصلاحات و انتخابات پشیمان شدند و توبه کردند و از سر بی خیالی و بی برنامه گی و به نظرم بریدگی ما را مقابل اصولگرایان جوان رها کردند.
حتی اگر فکر کنیم مردم رای نمیدهند حق نداشتیم در برابر آرمانهای اصلاح طلبی این قدر بی مسوولیت و باری به هر جهت باشیم. نمیشود هم حرفهای انقلابی زد و هم حرفهای انتخاباتی. نمیتوان هم اپوزیسون بود و هم چشمی به حاکمیت داشت. این " آغاز یک پایان " است. " آغاز پایان اصلاحطلبان "خسته و نااستواری که فقط در زمین هموار میتوانند سیاستورزی کنند. ما به یک شکست نیاز داریم تا به خود آییم و اصلاح طلبی را اصلاح کنیم ... ما اصلاح طلب میمانیم، حتی اگر در اقلیت باشیم ... این بی تدبیری است که ما را اقلیت میکند، نه رای اکثریت.