زینب گورجانلی روزنامه نگار معروف ترکیه ای در تازه ترین سرمقاله خود می نویسد: در واقع ارتش بشار اسد در جریان حملات اخیر کنترل اتوبان M-5 را به دست گرفته بود. اما کنترل برخی از مناطق مسکونی واقع در مسیر اتوبان M-4 بین جهادگران(تروریست های) تحت حمایت ترکیه و ارتش بشار اسد، پیوسته دست عوض می کرد. روسیه با ایجاد منطقه گشت زنی مشترک، در واقع مانع از عهده داری مسئولیت بازکردن M-4 توسط ترکیه شد و گفت: "من خود این اتوبان را باز می کنم".
وی افزود: در نهایت امر بزرگترین آرزوی اسد و روسیه تحقق یافت و دو اتوبانی که دو شهر بزرگ سوریه را به یکدیگر متصل می کند باز شد. وسعت مناطق تحت کنترل جهادگران (تروریست ها) در ادلب به نیمی از وسعت قبلی آن کاهش یافت.ماده مربوط به عملیات گشت زنی مشترک در مسیر اتوبان M-4 در توافق مسکو، نمونه بارزی از مهندسی دیپلماتیک روسیه است. منطقه عملیات گشت زنی مشترک و مناطقی که با عمق 6 کیلومتر در شمال و جنوب اتوبان M-4 در نظر گرفته شده است، رسماً بر روی جهادگران (تروریست) بسته می شود. در سایه منطقه عملیات گشت زنی مشترک، ارتباط منطقه واقع در جنوب اتوبان M-4 با مرز ترکیه کاملاً قطع می شود. ولی در این منطقه جهادگران که از سوی نیروهای دولت بشار اسد محاصره شده و امکان دریافت حمایت لجستیکی از سوی ترکیه را نیز نخواهد داشت، چقدر می توانند مقاومت کنند؟ حداکثر شاید یک هفته...
وی تصریح کرد: از آنجایی که همه به جزئیات توافق متمرکز شده بودند، هیچ کس متوجه نشد، اما یک جمله پوتین در سخنان وی بسیار جلب توجه کرد. وی از حمله جهادگران (تروریست) با استفاده از موشک اندازهای چند لوله ای به پایگاه هوایی حمیمم روسیه در سوریه خبر داد. طرح چنین جزئیاتی در سطح رئیس جمهور بسیار معنی دار است. در واقع پوتین با اشاره به انجام این حمله با استفاده از سلاح های پیشرفته، با یک اسلوب دیپلماتیک سؤالی مبنی بر اینکه: "جهادگران (تروریست) این سلاح ها را از کجا تأمین کرده اند؟" را مطرح کرد. بی شک در اینجا مظنون مشخص است (ترکیه).