یادداشت صادق زیباکلام درباره کرونا و رفتار خاص برخی از مسئولان
در یادداشت صادق زیباکلام، استاد دانشگاه، در روزنامه آرمان ملی آمده است: «از آنجایی که علم و اطلاع کامل و دقیقی در خصوص میزان عملکرد مسئولان اجرایی از همان ابتدا در ارتباط با بحران کرونا در دست نیست، نمی‌توان به راحتی درستی یا نادرستی مجموعه عملکرد را بررسی کرد. حتی این مساله که برخی مطرح می‌کنند پیش از سال جدید مساله قرنطینه را به طور جدی مطرح کرده بودند و با توجه به سفرهای در پیش نوروزی از مسئولان می‌خواستند جلوی مسافرت‌ها گرفته شود، یا در اعمال قرنطینه همچون چین یا کشورهای غربی عمل کنیم نیز مد نظر نیست و فرض بر این است که مسئولان برای عدم اجرای قرنطینه دلایل خود را داشته‌اند. شاید پاسخ به این سوال نیز چندان مهم نباشد که اگر قرار نبود قرنطینه اجرا شود پس چرا در ایام نوروز نیروی انتظامی به برخی از کسانی که در شهرک‌های شمال کشور ویلا دارند و معمولا در ایام نوروز به آنجا می‌روند، مراجعه کرده و از آنها خواسته به تهران یا شهرستان مبدأ خود بازگردند. اما این سوال مطرح میشود که اگر قرنطینه لازم بوده چرا مسئولان اجازه داده‌اند که آنها به شمال بیایند و اگر لازم نبوده، چرا از آنها خواسته میشود که منازل‌شان را در شهرک‌های شمال کشور ترک کنند و به مبدأ برگردند؟
فرض را بر این می‌گیریم که مسئولان برای همه اینها توجیه و دلیلی داشته‌اند اما آن چه جای تامل دارد برخورد سیاسی و نگاه خاص به مساله کروناست که در برخی از جریانات سیاسی دیده میشود. بسیاری از پیامک‌هایی که توسط سایت‌های رسمی وابسته به بخش‌های مختلف می‌آیند پر از آمار تلفات مربوط به آمریکا یا انگلیس هستند. گویی ظاهرا اگر ۳۵۰ میلیون آمریکایی یا ۶۰ میلیون انگلیسی در نتیجه کرونا از بین بروند، مشکلات ما حل میشود؛ در حالی که آرزوی مرگ و نیستی برای دیگران عاری از هرگونه فضیلت اخلاقی است. این که تلاش کنیم نشان دهیم دیگران چقدر مساله، مصیبت و تلفات دارند، مردم در فروشگاه‌ها به دستمال‌های کاغذی حمله کردند یا قفسه‌های سوپرمارکت‌ها خالی شده، اگر واقعیت و عمومیت داشته باشند، باز همان سوال مطرح میشود که اگر دیگر کشورها نتوانند از پس کرونا برآیند، چه افتخار و عظمتی برای ما خواهد بود؟ آیا اگر آمار مبتلایان به کرونا در آمریکا افزایش یابد، در ایران کاهش می‌یابد؟ اگر تعداد فوتی‌ها در انگلیس در نتیجه کرونا خیلی زیاد شود، باعث خواهد شد که این آمار در ایران کاهش یابد؟ متاسفانه این‌گونه برخوردها نه‌تنها از نظر فضیلت‌های اخلاقی شایسته نیست، بلکه باعث میشود آن مختصر اعتماد و اعتباری که برخی از مردم دارند، نیز خدشه‌دار شود. چون تنها چیزی که از ارائه این‌گونه آمار به دست می‌آید، این است که همچون برخی که منتظرند صاحبان متوفی بیاید و آنها تقاضای پول کنند، انگار ما هم نشسته‌ایم که دیگران دچار مرگ و میر شوند با این تفاوت که روشن نیست از مرگ و میر آنها چه سودی عاید ما میشود؟»
چرا به آمریکای استعماری ، به اینگلیس خبیث که نیمی از مردم ایران را به قتل رساند ، دولت ملی ما را نابود کرد و ... ، چرا به اینها نمی پردازد.
چرا پای بر پرچمی که پر از ظلم ، شرارت است و در یک حادثه بزرگ مثل ناکازاکی و هیروشیما هم یک عذر خواهی کوچک نکرده است و نماد ظلم و شیطان در جهان است پای نمی کوبد...