مرگ را با چشمم دیدم/14 کیلو وزن کم کرده ام
ویروس کرونا به فوتبال هم سرایت کرد و بیشتر از ورزشکاران این مدیران بودند که با آن دست و پنجه نرم کردند. صادق درودگر رئیس سازمان اقتصادی فدراسیون فوتبال از جمله این مدیران بود. او که حال و روز خوشی نداشت، حالا بهتر از قبل شده و در این باره می‌گوید: «متاسفانه در یکی از جلسات کاری این بیماری به من منتقل شد. بعد از آن به بیمارستان رفتم. سی تی اسکن ریه و آزمایش خون گرفتند. حالم اصلا خوب نبود و بدنم درد می‌کرد؛ تک تک عضلاتم درد می‌کرد و ضعف رفته بود. لرز شدید داشتم و صدایم در نمی‌آمد. به جرات می‌گویم بدترین روزهای عمرم را سپری کردم. راستش می‌خواستم در بیمارستان بستری شوم ولی یکی از دوستان پزشک متخصص ریه به من گفت این کار را نکن و بیمارستان‌ها حال و روز خوبی ندارد ، در خانه بمان و خودت را قرنطینه کن و برایم دارو نوشت و داد. در حال حاضر حدود سی روز است در خانه هستم. البته پنج روز است که خدا را شکر خوب شده ام، در این مدت در یک اتاق ماندم و خودم را قرنطینه کردم. مرگ را با چشمانم دیدم. خدا را شکر الان حالم بهتر است.» او به درگذشت احمد طاهری اشاره می‌کند و توضیح می‌دهد: «آقای طاهری از جمله فوتسالی‌ها بودند که هم زمان با من مبتلا شد متاسفانه در بیمارستان بستری شدند و بعد هم از دنیا رفتند. من با ایشان مدام در ارتباط بودم. در آخرین تماسی که داشتیم به من گفت دیگر نمی‌توانم انگشتان دستم را تکان بدهم مرا حلال کن. متاسفانه روز بعد هم پسرش با من تماس گرفت و گفت از دنیا رفته، روحش شاد.»
درودگر درباره شرایط سختی که تجربه کرد می‌گوید: «14 کیلو وزن کم کرده‌ام. تختم مثل استخر شده بود. کلا خیس آب بودم. نفسم در نمی‌آمد. خیلی سخت حرف می‌زدم. خودم را به سوپ، آب و آب میوه و دارو بستم. خانواده و به ویژه همسرم واقعا برایم سنگ‌تمام گذاشتند ، به همه باید اطلاع دهیم مصرف مایعات زیاد کمک می‌کند ویروس کرونا دفع گردد، باید همین جا از حسین محمدی که قبلا در هیات مدیره پرسپولیس بود تشکر کنم. او بود که کمک کرد داروهای لازم را از هلال احمر بگیرم چون دو روز در داروخانه می‌گشتم و داورهایم را پیدا نمی‌کردم. همچنین از دکتر هومن شریفی که مداوای بنده مدیون زحمات ایشان بود.»
خبرورزشی
این همون بیمارییه که حضرات میگفتن از آنفولانزا هم خفیفتره حالا اگه کسی مثل شما آشنا نداشته باشه هلال احمر دارو بگیره تکلیف چیه مثل شما امکانات و آب میوه نداشته باشه تکلیف چیه اگه کسی آشنا نداشته باشه که داروهاش رو براش بگیره تکلیفش چیه؟ باید بمیره؟ اینه عدالت اجتماعی؟ ایشون آشنای کلفت داشتن داروهاشون رو پیدا کردن. مگه وظیفه مسولین نیست داروهای بیماران کرونایی (و البته همه بیماران) را بدون تبعیض در اختیارشون بزارن؟ جز اینکه به خدا شکایت کنیم چاره ای نداریم. 
