نیویورک تایمز: کرونا شبکه جهانی بهداشت را زمین‌گیر کرده است
نیویورک تایمز در این گزارش می افزاید: ویروس کرونا اکنون به سراغ کشورهای ثروتمند نیمکره شمالی رفته است اما گویا ویروس در مرحله بعدی تهاجم خود به سراغ نیمکره جنوبی خواهد رفت که نسبتا فقیر است و کشورهایش نه زیرساختهای اقتصادی محکم برای مهار ویروس را دارند و نه از نظامبهداشتی و امکانات پزشکی محکمی برخوردارند.
خوشبختانه دنیا از قبل فکر روز مبادا را برای یک چنین کشورهایی کرده است. سازمان های جهانی همچون "صندوق بین المللی پول" و " سازمان بهداشت جهانی" برای خدمت رسانی به این کشورها در میدان حضور دارند. اما متاسفانه دولت "ترامپ" با بی تدبیری در انجام وظیفه خطیر این سازمانها که امروز بیش از هر روز دیگری وجودشان حیاتی است؛ اخلال ایجاد می کند.
ترامپ هفته گذشته کمک مالی آمریکا به سازمان جهانی بهداشت را قطع کرد و پرداخت مجدد آن را موکول به بررسی نحوه عملکرد صندوق در ارتباط با همه گیری کرونا کرد. ترامپ می گوید که صندوق بین المللی پول در ارتباط با وضعیت بحرانی جهان به واسطه همه گیری کرونا خیلی ضعیف عمل کرده و مشخصا" در جهت تامین اهداف چین عمل می کند. پس از آن کاخ سفید به صندوق اجازه برداشت از بخش"حق برداشت ویژه" را نداد. بخش "حق برداشت ویژه" یک دارایی ذخیره بین المللی برای روز مباد است و در سال ۱۹۶۹ میلادی برای کمک به کشورهایی از اعضاء تشکیل شد که صندوق ذخیره ارزی شان خالی شده است.
نیویورک تایمز مدعی می شود: البته شکی نیست که سازمان های جهانی و بین المللی در ارتباط با مدیریت بحران کرونا بسیار ضعیف عمل کرده اند. در شرایطی که ویروس کرونا می تازد و دنیا را تاراج می کند، سازمان جهانی بهداشتخیلی دیر و کند وارد عمل شد. زمانی هم که با تاخیر زیاد وارد صحنه می شود از عملکرد چین در مورد این همه گیری جهانی تقدیر و تشکر می کند. سازمان گویا فراموش کرده که ویروس در ابتدا ازچین گسترش یافت، اما مقامات حکومت چین سکوت کردند و جهان را از آن مطلع نساختند و اگر هم راجع به ویروس و اپیدمی اطلاع رسانی کردند، این اطلاعات کذب محض بود.
اما "حق برداشت ویژه"، در حقیقت "حق رأی دادن" است. صندوق بین المللی پول در حقیقت پول های این صندوق ذخیره را به کشورهایی که در انتخابات این نهاد بین المللی حق رای دادن دارند می پردازد. چه بسا که این کشورها همان اقتصادهای قوی دنیا هستند و هیچ احتیاجی هم به این پول ندارند.
امروز روزی است که دنیا گرفتار بلای همه گیری ویروسی به نام کروناست و در این وضعیت بحرانی کشورهایی در جهان هستند که نیاز مبرم به کمکهای اقتصادی و کمکهای بهداشتی و پزشکی دارند.
ترامپ در ابتدای شیوع ویروس؛ هم عملکرد سازمان جهانی بهداشت را تحسین می کرد و هم عملکرد چین را و این احساس خود را در توئیت هایش ابراز می کرد. اما بیشتر انتقادها از چین زمانی مطرح شد که چین از محل تبلیغات در زمینه کرونا حسابی برای خودش بازارگرمی کرد.
دولت ترامپ از سازمانجهانی بهداشتگلایه می کند و او را مقصر در گسترش ویروس در دنیا معرفی می کند تا ضعف عملکرد خود برای پیشگیری از شیوع ویروس در کشور را بپوشاند. در حالیکه سازمان جهانی بهداشت خیلی زودتر از خود آمریکا در این پاندمی جهانی دست به کار شد.
ترامپ دو بار از تصمیمش برای قطع کمک مالی آمریکا به سازمان جهانی بهداشت سخن گفت و بعد حرفش را پس گرفت. تا اینکه بالاخره او هفته پیش اعلام کرد که این سازمان نتوانسته است به موقع و شفاف اطلاعات لازم را در مورد کرونا جمع آوری کند، بررسی کند و به اشتراکشان بگذارد و بعد هم کمک مالی آمریکا به سازمان را به حال تعلیق درآورد.
معلوم نیست این معلق گذاردن کمک های مالی آمریکا معنایش چیست. هیچکس در کاخ سفید معنای آن را نمی داند.
"نانسی پلوسی" رئیس مجلس نمایندگان می گوید که رئیس جمهور قانونا نمی تواند پرداخت بودجه ای که کنگره آن را به موضوعی تخصیص داده است را قطع کند. پلوسی می گوید که در ضمن، آمریکا در هیچ موردی لازم نیست پرداخت کمک مالی اش را به بررسی ۶۰ تا ۹۰ روزه موکول کند. کاخ سفید تنها در یک مورد می تواند پرداخت کمک مالی را معلق بگذارد که داوطلبانه در این کار سهیم شده باشد مانند کمک به برنامه ریشه کنی فلج اطفال که این برنامه بطورکل با حمایت "آژانس توسعه بین الملل" آمریکا انجام می شود.
سازمان جهانی بهداشت در ۳۰ ژانویه (۱۰ بهمن) اوضاع بهداشتی جهانی را نگران کننده و اورژانسی خواند.این سازمان در همان زمان اطلاعات مهم راجع به ویروس را با آمریکا هم به اشتراک گذاشت. اما ترامپ در ماه فوریه گفت که میزان ابتلا به ویروس در کشور بزودی به صفر نزدیک خواهد شد.
اما ماجرای صندوق بین المللی پول و صندوق" حق برداشت ویژه" آن یک داستان متفاوت با همان نتایج است. کشورهای نوظهور و کشورهای در حال توسعه در مقام مقایسه؛ وضعیت شان در مدیریت و تاب آوری زیر فشار بحران کرونا به مراتب سخت تر از کشورهای ثروتمند است.
"کریستینا گئورگی یوا" مدیرکل صندوق بین المللی پول در اجلاس سالانه صندوق که بطور حضوری در واشنگتن برگزار شد طی صحبت هایی گفت که جهان تا به امروز تا به این اندازه تقاضای دریافت کمک های مالی اضطراری نکرده است. او گفت که رقم این کمکها برای کشورهای فقیرتر تا مرز ۳ میلیارد دلار هم خواهد رسید.
کئورگی یوا گفت که موثرترین راه برای تعیین محلی برای تخصیص این کمک های اضطراری" صندوق برداشت های ویژه" است. اکثر وزرای دارایی کشورها و سازمان های غیرانتفاعی حاضر در اجلاس از این پیشنهاد اعلام حمایت کردند.
"لاورنس سامرز" وزیر اسبق خزانه داری آمریکا و " گوردون براون" نخست وزیر سابق آمریکا هم هفته گذشته در یادداشتی در واشنگتن پست به این مطلب اشاره کردند که؛ " اگر یک روز مبادا برای توسعه دادن " حق برداشت ویژه" وجود داشته باشد، آن روز همین امروز است".
"آنگلا مرکل" صدر اعظم آلمان هم در مطلبی در روزنامه "فایننشال تایمز" با "امانوئل مکرون" رئیس جمهور فرانسه و رهبران کشورهای مهم آفریقایی هم عقیده شد و همگی از صندوق بین المللی پول خواستند سریعا" تصمیم بگیرد و از محل صندوق "حق برداشت های ویژه" برداشت کند و نقدینگی های اضافی برای تهیه کالاهای اساسی و تجهیزات ضروری پزشکی را تامین نماید.
"استیفن منوچین" وزیر خزانه داری آمریکا این پیشنهاد را رد کرده و گفته است که که بهتر است کشورهای پیشرفته و ثروتمند همت کنند و بیایند در سایر برنامه های صندوق مشارکت کنند. اما منوچین نگفت که میزان و زمان بندی کمک های آمریکا به سایر جاها و برنامه ها چقدر است.
شاید کاخ سفید نمی خواهد کمک های صندوق بین المللی پول شامل حال کشورهایی بشود که واشنگتن آنها را دشمن می شناسد از قبیل ایران و ونزوئلا و یا حتی چین، حتی اگر منع کمک به این کشورها باعث ضرر و زیان در جاهایی دیگر بشود.
طبیعی است وقتی ناگهان یک بیماری همه گیر دنیا را به زیر سیطره خود می برد، هر کشوری اول در فکر مردم خودش است. اما پاندمی کرونا یک بحران جهانی است و پاسخگویی جهانی را هم طلب می کند.
شاید کشوری موفق شود ویروس را کاملا مهار کند و خودش را از آلودگی آن پاک کند، اما وقتی ویروس در کشور و یا کشورهای دیگر زنده است و دارد تاراج می کند، امکان دارد ویروس دوباره به کشور پاک شده برگردد، نه یک بار که چندین بار. همین اتفاق در چین افتاده است.
مهمتر از آن؛ از ویژگی های رهبری ملی و جهانی این است که روی تمایلات نفسانی مان پا بگذاریم و در مواقع حساسی همچون امروز بقیه دنیا را از خودمان طرد نکنیم.
