نكات ظريفي كه توجه احمدي نژاد را مي طلبد
آفتاب‌‌نیوز : 
دولت سیدمحمد خاتمی و تیم مذاکره کننده هسته ای در شرایطی روزهای پایانی ماموریت خود را می گذارنند، که چشم انداز مطمئن مذاکرات اکنون چندان مطلوب نیست. مردان حسن روحانی در طول دوران انتخابات تبدیل به سیبل انتقادات شدند. حساسیت موضوع چنان است که هر نامزدی در دوران تبلیغات خود با پرسش های متعددی درباره نحوه تعامل مواجه شد. در این میان به استثنای مصطفی معین و هاشمی رفسنجانی که نفر نخست به دلیل تعلق به حزب حاکم و دیگری به دلیل نزدیکی به تیم مذاکره کننده، به تایید روند فعلی پرداختند،دیگران شمشیر انتقاد از نیام برکشیدند و جمهوری اسلامی را متهم به دادن امتیازات بیهوده کردند. انتقادات این افراد همزمان با افزایش فشار آمریکا بر سه کشور اروپایی برای تشدید فشار بر ایران بود، با این تفاوت که آمریکایی ها، سه کشور اروپایی را متهم به دادن امتیازات بی مورد می کردند و در درون کشور نیز تیم هسته ای مورد انتقاد قرار می گرفت.
انتخابات ریاست جمهوری در شرایطی برگزار شد که رسانه ها و تحلیلگران غربی و حتی مذاکره کنندگان اروپایی ترجیح می دادند با چهره ای شناخته شده به مذاکره بپردازند. نامزدهای شناخته شده در این میان اما یکی پس از دیگری به گوشه ای رانده شدند تا مردی که غربی ها حضور او را هرگز متصور نبودند و در بهترین شرایط او را اصولگرایی بدون توانایی مذاکره می خواندند، بالاتر از دیگران نام خود را به عنوان رئیس جمهور منتخب به جهانیان بشناساند.
احمدی نژاد پس از پیروزی غیرمنتظره خود در دور نخست نیز هرگز تلاش نکرد تا چنین چهره ای را از خود بزداید. تعابیر به شدت انتقاد آمیز او از تیم مذاکره کننده و تاکید بر مواردی حساسیت زا، در نزد اروپاییان بیش از آنکه نشانه آمادگی او برای تعامل با غرب تلقی شود، حاکی از سرسختی او بود. اما این تمام ماجرا نبود. تیم هسته ای ایران که در سالیان گذشته با گذر از بحران های متعدد، توانسته بود وضعیتی باثبات را بر پرونده هسته ای ایران حاکم کند، اکنون با انتقادات رئیس جمهوری منتخب، موضع خود را به شدت تضعیف شده می دید.
حاصل انتقادات احمدی نژاد از تیم هسته ای، اما جز جری شدن مذاکره کنندگان غربی نبود، هم چنان که آمریکایی ها را نیز به انتقاد از عدم صداقت تهران در تداوم مذاکرات و بیهوده بودن آن تشویق کرد. سیگنال های ارسال شده از تهران حکایت از عدم تمایل دولت آتی به نشستن در پی میز مذاکره داشت و کاخ سفید نیز در این میان فرصت مناسبی برای توجیه هدف خود یا ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت یافت. در چنین شرایطی اظهارنظرات خصمانه روسای دولت های غربی، که بر خلاف عرف رایج از ارسال پیام های تبریک برای رئیس جمهوری منتخب ایران خودداری کرده اند، می تواند زنگ خطری باشد برای مردی که در روزهای آتی سکان هدایت کشور را در دست خواهد گرفت.
شهردار تهران، که هرگز در عرصه سیاست خارجی تجربه ای نداشته است، شاید بهتر باشد با انتخاب مشاورین که بدون کوچک و یا بزرگنمایی وضعیت جهان و موقعیت ایران در عرصه بین المللی را به وی گوشزد کرده و آرمان های خود را واقعیت مسلم فرض نکنند، به بازنگری در ادبیات خود نسبت به جهان بپردازد. احمدی نژاد هر چند پس از پیروزی، برخلاف گفته های گذشته خود ترجیح داده است تا عملکرد تیم هسته ای را مطلوب تلقی کند. اما باید بداند که به باور اروپایی ها رفتار او بسیار رساتر از سخنانش خواهد بود. دوری گزیدن از نگاه ایدئولوژیک به واقعیات در این میان می تواند او را از بحران های موجود در عرصه سیاست خارجی به سلامت بگذراند، بحرانی که در صورت تشدید، شاید عواقب جبران ناپذیری برای کشور در پی داشته باشد. رئیس جمهوری منتخب که بیش از این کرسی استادی را در اختیار داشته است، آنقدر عملگراست که بتوان انتظار داشت با بازنگری در همراهان خود، ترفندهای واشنگتن را برای کشاندن دو طرف به رویارویی جدی بی اثر بگذارد.
دولت سیدمحمد خاتمی و تیم مذاکره کننده هسته ای در شرایطی روزهای پایانی ماموریت خود را می گذارنند، که چشم انداز مطمئن مذاکرات اکنون چندان مطلوب نیست. مردان حسن روحانی در طول دوران انتخابات تبدیل به سیبل انتقادات شدند. حساسیت موضوع چنان است که هر نامزدی در دوران تبلیغات خود با پرسش های متعددی درباره نحوه تعامل مواجه شد. در این میان به استثنای مصطفی معین و هاشمی رفسنجانی که نفر نخست به دلیل تعلق به حزب حاکم و دیگری به دلیل نزدیکی به تیم مذاکره کننده، به تایید روند فعلی پرداختند،دیگران شمشیر انتقاد از نیام برکشیدند و جمهوری اسلامی را متهم به دادن امتیازات بیهوده کردند. انتقادات این افراد همزمان با افزایش فشار آمریکا بر سه کشور اروپایی برای تشدید فشار بر ایران بود، با این تفاوت که آمریکایی ها، سه کشور اروپایی را متهم به دادن امتیازات بی مورد می کردند و در درون کشور نیز تیم هسته ای مورد انتقاد قرار می گرفت. انتخابات ریاست جمهوری در شرایطی برگزار شد که رسانه ها و تحلیلگران غربی و حتی مذاکره کنندگان اروپایی ترجیح می دادند با چهره ای شناخته شده به مذاکره بپردازند. نامزدهای شناخته شده در این میان اما یکی پس از دیگری به گوشه ای رانده شدند تا مردی که غربی ها حضور او را هرگز متصور نبودند و در بهترین شرایط او را اصولگرایی بدون توانایی مذاکره می خواندند، بالاتر از دیگران نام خود را به عنوان رئیس جمهور منتخب به جهانیان بشناساند.
احمدی نژاد پس از پیروزی غیرمنتظره خود در دور نخست نیز هرگز تلاش نکرد تا چنین چهره ای را از خود بزداید. تعابیر به شدت انتقاد آمیز او از تیم مذاکره کننده و تاکید بر مواردی حساسیت زا، در نزد اروپاییان بیش از آنکه نشانه آمادگی او برای تعامل با غرب تلقی شود، حاکی از سرسختی او بود. اما این تمام ماجرا نبود. تیم هسته ای ایران که در سالیان گذشته با گذر از بحران های متعدد، توانسته بود وضعیتی باثبات را بر پرونده هسته ای ایران حاکم کند، اکنون با انتقادات رئیس جمهوری منتخب، موضع خود را به شدت تضعیف شده می دید.
حاصل انتقادات احمدی نژاد از تیم هسته ای، اما جز جری شدن مذاکره کنندگان غربی نبود، هم چنان که آمریکایی ها را نیز به انتقاد از عدم صداقت تهران در تداوم مذاکرات و بیهوده بودن آن تشویق کرد. سیگنال های ارسال شده از تهران حکایت از عدم تمایل دولت آتی به نشستن در پی میز مذاکره داشت و کاخ سفید نیز در این میان فرصت مناسبی برای توجیه هدف خود یا ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت یافت. در چنین شرایطی اظهارنظرات خصمانه روسای دولت های غربی، که بر خلاف عرف رایج از ارسال پیام های تبریک برای رئیس جمهوری منتخب ایران خودداری کرده اند، می تواند زنگ خطری باشد برای مردی که در روزهای آتی سکان هدایت کشور را در دست خواهد گرفت.
شهردار تهران، که هرگز در عرصه سیاست خارجی تجربه ای نداشته است، شاید بهتر باشد با انتخاب مشاورین که بدون کوچک و یا بزرگنمایی وضعیت جهان و موقعیت ایران در عرصه بین المللی را به وی گوشزد کرده و آرمان های خود را واقعیت مسلم فرض نکنند، به بازنگری در ادبیات خود نسبت به جهان بپردازد. احمدی نژاد هر چند پس از پیروزی، برخلاف گفته های گذشته خود ترجیح داده است تا عملکرد تیم هسته ای را مطلوب تلقی کند. اما باید بداند که به باور اروپایی ها رفتار او بسیار رساتر از سخنانش خواهد بود. دوری گزیدن از نگاه ایدئولوژیک به واقعیات در این میان می تواند او را از بحران های موجود در عرصه سیاست خارجی به سلامت بگذراند، بحرانی که در صورت تشدید، شاید عواقب جبران ناپذیری برای کشور در پی داشته باشد. رئیس جمهوری منتخب که بیش از این کرسی استادی را در اختیار داشته است، آنقدر عملگراست که بتوان انتظار داشت با بازنگری در همراهان خود، ترفندهای واشنگتن را برای کشاندن دو طرف به رویارویی جدی بی اثر بگذارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۰۹:۵۲ - ۱۳۸۴/۰۴/۰۹
پاسخ
شما فقط تماشا كنيد . 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید