روایتی از یک جنایت؛ مادر مشهدی چگونه سر دو بچه‌اش را برید؟

روزنامه‌نگار جنایی مشهد ناگفته هایی را از پرونده قتل فجیع 2 کودک بیان کرد که دل هرکسی را به لرزه در می آورد. 

آقا سید از چه سالی وارد روزنامه خراسان شدید؟

از سال 74 جذب روزنامه خراسان شدم تا همین الان که در خدمت شما هستم.

مهم ترین سوالم از شما؛ تلخ ترین حادثه ای که در عمر روزنامه نگاریتان به آن برخوردید چیست؟

باورتان نمی شود، حتی حالا که به یاد می آورم موهای تنم سیخ می شود.

دقیق خاطرم نیست اما بین سال های 81 تا 83 خبر قتل 2 کودک در منطقه سیدی مشهد در کشور جنجالی شد. در آن سال ها از موتور سیکلت برای تهیه خبر استفاده می کردم به همین خاطر خیلی زود سر صحنه رسیدم.

هنگامی در محل حادثه رسیدم وحشت تمام وجودم را گرفته بود، حیاط خانه در یک گودی قرار داشت و دیوارهای های خانه خیلی بلند بود طوری که همسایه های وقتی از جیغ های علی رضا و طاهره نگران شده بودند برای دیدن ماجرا از نردیان استفاده کردند.

ماجرا از این قرار بود که 2 دختر و پسر به نام های طاهره 8 ساله و علی رضا 4 ساله توسط مادرشان به طرز وحشتناکی به قتل رسیدند.

مادری 40 ساله اهل مشهد که به علت بیماری روانی چند سالی در تیمارستان تحت درمان بود بالاخره با تشخیص دکترش و داروهایی که برای وی تجویز شده بود این زن از تیمارستان مرخص شد و در کنار خانواده اش به زندگی خود ادامه داد.

بازگشت فرشته مرگ به خانه

10 روز از بازگشت مادر به خانه نگذشته بود که صدای جیغ دلهره آور توجه اهالی محل را به خود جلب کرد. همه می دانستند صدای فریاد ها از خانه طاهره و علی رضا 2 کودک بانمک محله به گوش می رسد. پس از دقایقی صدای جیغ علیرضا قطع شد و فقط جیغ های دلخراش طاهره شنیده می شد. همسایه ها نگران محله، برای باخبر شدن از ماجرا با استفاده از نردبان، علت فریاد های کودکان را متوجه شدند.

وحشت یکی از همسایه پس از دیدن صحنه جنایت

یکی از همسایه ها که شاهد قسمتی از حادثه بود گفت که من زمانی به بالای نردبان رسیدم که طاهره سعی می کرد مادرش را از بریدن سر برادرش منصرف کند. این صحنه را که دیدم به بقیه همسایه ها گفتم سریع در را بشکنید تا سر طاهره بلا نیاورده است. بله کار علیرضا تمام شده بود و فقط وقت برای نجات طاهره خواهر بزرگتر علی رضا مانده بود. همسایه ها به سمت در آهنی خانه رفتند که متاسفانه مادر روان پریش از قبل در را قفل کرده بود و تا وقتی که کلنگ بیاورند و در را بشکنند وقت طاهره هم تمام شد.پلیس وقتی به صحنه رسید همسایه ها در را با کلنگ شکستند و داخل خانه وارد شدند.

مادر بی رحم با چاقو اره ای دسته پلاستیکی بدن 2 کودک را شکافت

مادر روانی با چاقو اره ای دسته پلاستیکی زرد رنگ وسط حیاط خون آلود مدام راه می رفت و می گفت: " خوب شد الان در بهشت هستند" و فقط این جمله را تکرار می کرد. حادثه زمانی رخ داد که پدر خانواده سرکار به سر می برد.

سید خلیل سجادپور درادامه تصریح کرد: برای دیدن جسد 2 کودک به گوشه حیاط رفتم تا اول جسد علی رضا را ببینم. بعد ها در بازسازی صحنه جنایت مادر روانی لحظه به لحظه قتل بازسازی کرد. او در گام نخست علی رضا زیر بغل گرفته و به باغچه گوشه حیاط منتقل کرده بود. طاهره با دیدن چاقو متوجه شد در سر مادرش چه نقشه وحشتناکی می گذرد. طاهره برای نجات داداش کوچولویش تقلا می کرد تا اینکه مادرش سر پسر 4 ساله را بیخ تا بیخ برید و بعد با چاقو اره ای بدن علیرضا را شکافت و روده و قلبش را وسط حیاط خانه انداخت. این مادر سر طاهره 8 ساله ام دقیقا چنین بلایی آورد.

تنها ماندن خبرنگار جنایی با متهم در اتاق بازجویی

این خاطره به این دلیل در ذهنم مانده که در اتاق بازجویی لحظاتی من و مادر قاتل تنها مانده ماندیم، قاتل فقط جمله " خوب شد الان در بهشت هستند" را همچنان تکرار می کرد، اما اینبار فرقش این بود که نگاه مادر روانی از من و لیوان شیشه ای کنار بخاری برداشته نمی شد. این اتفاق آنقدر مرا ترسانده بود که دعا می کردم سریعا کارآگاهان به اتاق بازگردند.

پس از گذشت 14 سال از این حادثه، خبری از این مادر ندارید؟

فکر می کنم هنوز در بیمارستان روانی بستری است. این مادر در حقیقت نباید توسط دکترش رها می شد. در این پرونده کوتاهی از دکتر مادر روان پریش بود.

و اما ستون در امتداد تاریکی؟

از سال 85 با ایده خودم ستون در امتداد تاریکی تولید شد. ماجرا از این قرار بود که من در دانشگاه پلیس درس آشنایی با خبر را تدریس می کردم که یک مامور پلیس به نام تدینی مطلبش را آورد نزد من تا بخوانم. پس از اینکه مطلبش را خواندم متوجه شدم این پلیس استعداد نوشتن را دارد. پس از آن او مطالب در امتداد تاریکی را برای روزنامه خراسان می نوشت. پس از چندی روزنامه خراسان با تدینی قطع همکاری کرد، اما ستون در امتداد تاریکی به پایان نرسید و شخص دیگری مطالب در امتداد تاریکی را تولید کرد.

حرف آخر؟

باید کسانی که استعداد نوشتن دارند در دوران راهنمایی شناسایی شوند تا این همه استعداد حیف نشود. برای خود من هم تقریبا چنین اتفاقی رخ داد. زمان راهنمایی برای همکاسی هایم انشاء شان را می نوشتم و سی تک تومان هرکدام را می فروختم. نامه های عاشقانه هم 100 تومان می فروختم ( خنده ). معلم ادبیاتم آقای کاظمیان دفتر انشاء مرا آخر سال می گرفت و پیش خودش نگه می داشت. حرف من این است که باید کسانی که استعدادهای مختلفی دارند در دوران راهنمایی و دبیرستان شناخته شوند و استعدادشان پرورش یابد.