پشت پرده مجادلات مجلس و دولت

چندوقتی است که مجلس تندترین حملات را روانه دولت می‌کند و متعاقب آن دولت هم درصدد پاسخ‌گویی برمی‌آید که نمونه آخر استمرار چنین مجادله‌ای را می‌توان در سخنان دیروز حسن روحانی یافت؛ گفته‌هایی که معلوم است او مقابل هجمه‌های مجلس کم‌طاقت شده است. اما علت چنین مجادلاتی در میان بحران‌های شدید اقتصادی و فشار افسارگسیخته‌ای که بر مردم وارد می‌شود، چیست؟

من تصور می‌کردم مجلس یازدهم با شعار‌هایی که پیش از انتخابات شنیده می‌شد و یک‌دستی جناحی مطلقی که در آن وجود دارد، به‌سرعت به سمت مسائل واقعی جامعه و وحدت میان قوا می‌رود؛ خاصه در شرایط کنونی که نیاز بود مجلس همه توان خود برای بهبود اوضاع کشور قرار می‌داد، اما این‌گونه نشد. کشور در مقطع فعلی از یک‌سو در معرض ظالمانه‌ترین تحریم‌ها قرار دارد و از سوی دیگر فشار بیماری کرونا و پیامد‌های منفی جانبی‌اش عرصه را بر مردم تنگ کرده است و عملا زندگی مردم حالت عادی ندارد.

در چنین شرایطی انتظار آن بود که مسئولان قوا از هرگونه حاشیه‌سازی پرهیز کنند و دستِ‌کم نمک بر زخم‌های مردم نپاشند. اینکه مردم هر روز از تریبون مجلس الفاظی نادرست و به‌دور از آداب، انصاف، عدالت، تقوا و شرع می‌شنوند و مشاهده می‌کنند که نمایندگان مجلس به مسئولان دولت از آقای روحانی گرفته تا آقای دکتر ظریف حمله می‌کنند و به‌صورت شعارگونه موضوعاتی را عنوان می‌کنند که از‌نظر عقلایی امکان‌پذیر نیست، ناامید می‌شوند. نمایندگان طرح‌هایی را مطرح می‌کنند که حتی خودشان هم می‌دانند شدنی نیست و امکانی برای تحققشان وجود ندارد و فقط سعی می‌کنند انتظارات غیرواقعی را در جامعه بالا ببرند. واقعا روا نیست که مدام با اعصاب مردم بازی شود. رفتار‌های نمایندگان حقیقتا در شأن مجلس نیست».

او ادامه داد: «البته به نظر می‌رسد که رفتار‌های مشاهده‌شده از مجلس با نیم‌نگاهی به انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ انجام می‌شود و بسیار عجیب است که برخی شخصیت‌ها تا پایشان به مجلس باز نشده در فکر ریاست‌جمهوری به سر می‌برند و می‌خواهند از جایگاه هیئت‌رئیسه به ریاست‌جمهوری برسند. چنین رویکردی بی‌تردید بر نوع رابطه با دولت تأثیر منفی می‌گذارد و عملکرد هیئت‌رئیسه را تضعیف می‌کند. علاوه بر این‌ها اگر فردی برای خدمت آمده است، باید فرصت امروز و موقعیت امروز را دریابد و این درحالی است که اصلا چه جایی بهتر از مجلس برای خدمت به مردم وجود دارد؟».

انصاری درباره شرایطی که دولت در آن قرار دارد هم گفت: «دولت به اندازه کافی تحت فشار قرار دارد. این سخن به معنی دفاع از دولت نیست کمااینکه باور دارم دولت هم در مسیرش نواقصی داشته است، اما باید بپذیریم که بعد از انقلاب اسلامی هیچ دولتی به اندازه دولت فعلی تحت فشار نبوده است. مگر می‌شود نقش تحریم‌های ظالمانه و بی‌سابقه فعلی را در بحرانی‌شدن وضعیت اقتصادی و معیشت مردم انکار کرد؟ مگر می‌شود گفت که قفل‌کردن سیستم بانکی هیچ تأثیری بر اقتصاد نداشته است؟ کرونا هم که فشار بسیار مهمی بر دولت است. در‌پی کرونا هزینه‌های سنگین درمانی و حمایتی بر دوش دولت قرار گرفت که باید از پس آن‌ها بر‌می‌آمد. روا نیست در چنین شرایطی برخی از تریبون‌های رسمی به دولت نه‌تن‌ها انتقاد‌های تند بلکه توهین می‌کنند. چنین شرایطی هر دولتی را به زانو در‌می‌آورد. البته در کنار همه این‌ها توصیه من به دولت این است که وارد حاشیه نشود و حتی پاسخ تخریب‌ها را ندهد و مابقی وقتش را با تمام وجود به رفع مشکلات مردم و ایجاد زمینه‌های بهبود حیات مردم بپردازد؛ به‌خصوص اکنون که در عرصه بین‌المللی فرصتی ایجاد شده است تا قدری مناسبات بهبود یابد؛ بنابراین در این شرایط دولت اصلا نباید در دام مشاجرات گرفتار شود. در مجموع مشاجرات اخیر را به‌شدت مضر می‌دانم و به تعبیر حضرت امام این مشاجرات حتما برای خدا نیست».

‌اسماعیل گرامی‌مقدم: حملات مجلس به دولت جز انتقام‌جویی نیست

اسماعیل گرامی‌مقدم هم درباره استمرار مجادله دولت و مجلس گفت: «واقعیت این است که مجلس یازدهم حداکثری نیست و مسیری که نمایندگان می‌روند خلاف مطالبات مردم است. جالب است همان‌هایی که روزگاری ترامپ را قبول نداشتند و گله می‌کردند که چرا برجام اجرائی نشد، حالا نوعی رفتار می‌کنند که گویی از شکست ترامپ ناراحت‌اند و حالا که احساس می‌کنند ممکن است برجام احیا شود، اصل برجام را زیر سؤال می‌برند. دولت آقای روحانی با وجود تمام انتقاد‌هایی که به آن داریم، توانست به مدیریت آقای ظریف از پس مذاکرات هسته‌ای و در‌نهایت انعقاد برجام به خوبی برآید و واقعا در دولت اول روحانی شاهد افزایش نرخ قیمت‌ها و کاهش ارزش پول ملی در برابر ارز‌های خارجی نبودیم و در کشور ثبات اقتصادی و سیاسی وجود داشت».

او ادامه داد: «اکنون که به انتخابات ۱۴۰۰ نزدیک می‌شویم، برخی برای توفیق شخصی خود در انتخابات علیه دولت موضع می‌گیرند و این درحالی است که واقعا بدعت بدی در کشور در حال رقم‌خوردن که یک فرد با انگیزه ریاست‌جمهوری رئیس مجلس شود و در همه این مدت هر سخنی که می‌گوید یا کنشی که انجام می‌دهد، برای تخریب رقبای انتخاباتی‌اش است یا آنکه فردی که بار‌ها در انتخابات شرکت کرده و پاسخ منفی از‌سوی ملت دریافت کرده است، بازهم می‌خواهد در انتخابات نامزد شود. اگر همه این‌ها طمع قدرت نیست، پس چیست؟ در بسیاری از کشور‌ها وقتی برای یک‌بار نخست‌وزیر رأی نمی‌آورد، دیگر برای این پست تلاش نمی‌کند. گویا نمایندگان مجلس مفهوم خدمت‌رسانی به ملت را با رقابت سیاسی اشتباه گرفته‌اند و می‌کوشند با لِه‌کردن منافع ملی زیر پاهایشان به موقعیت سیاسی به‌زعم خود بهتر دست یابند».

این فعال سیاسی درباره شخص محمدباقر قالیباف هم اظهار کرد: «اینکه فردی رئیس یک قوه است و پیش از ایام تبلیغات انتخاباتی کار‌هایی می‌کند که شائبه انتخاباتی‌بودن دارد، درست نیست. جالب است که مردم هم به‌خوبی متوجه می‌شوند که رئیس مجلس به‌جای انجام وظایف خود مدام در صدد کار‌های انتخاباتی است. نمایندگان هم که صرفا شعار می‌دهند و طرح‌هایی را مطرح می‌کنند که اصلا اجرای آن‌ها امکان‌پذیر نیست. با در‌نظر‌داشتن چنین وضعیتی حملات مجلس به دولت جز انتقام‌جویی نیست. نمایندگان مجلس به‌جای انتقاد مدام به دولت بگویند که در همین چندماهه‌ای که در مجلس حضور دارند، چه اقدام ویژه‌ای در راستای دو وظیفه قانون‌گذاری و نظارتی خود انجام داده‌اند؟ آن‌ها با شفافیت کامل بیایند و گزارش بدهند که ما زمینه‌ها را فراهم کرده‌ایم و دولت آن‌ها را اجرا نکرده است تا در آن صورت ما هم مثل آن‌ها به دولت نقد کنیم، اما وقتی خودشان هیچ کاری نکرده‌اند، چطور می‌توانند در جایگاه منتقد بنشینند؟ تردید نکنید فریادکشیدن‌ها اتفاقا باعث سلب اعتماد مردم می‌شود و این فریادکشان هستند که وجهه خود در بین مردم را از دست می‌دهند».