سرگذشت سلطان جاده‌های ایران
این پدربزرگ مهربان صحبتش را این طور شروع می‌کند: «متولد سال ۱۳۱۴ در همدان و صاحب هفت فرزند و ۱۰ نوه هستم. سال‌ها پزشکیار بیمارستان بودم و تا همین اسفند سال گذشته در بیمارستان کار می‌کردم، ولی از زمانی که کرونا آمد همسر و فرزندانم اجازه ندادند به بیمارستان بروم.»
بحث را به سمت دوچرخه‌سواری می‌بریم که می‌گوید: «یکی از بهترین ورزش‌های دنیاست. یادم می‌آید اولین دوچرخه‌ام را ۶۵ سال پیش، صدوچهل‌تومان خریدم و الان هم یک دوچرخه پژو دارم. از ۲۰ سالگی ورزش را شروع کردم و بعدها در مسابقات قهرمانی کشور در تهران مقام سوم را برای استان همدان به ارمغان آوردم».
بیش از ۴۵ هزار کیلومتر رکاب‌زدن
حسن دائمی که به سلطان جاده‌های ایران معروف است، از موفقیت‌هایش می‌گوید: «به وجودم افتخار می‌کنم که با تمام قدرت، استقامت، توانایی و پشتکار، بیشتر مراکز استان‌های ایران را رکاب زدم تا یادگاری از خودم به‌جاگذاشته باشم و فقط نتوانستم به اصفهان، شیراز و تبریز بروم. به خاطر ارادتم به امام‌رضا (ع) و شهدا، ۱۴ بار مسافت همدان به مشهد و بارها تا اروندرود و شلمچه را با دوچرخه رکاب زدم. بیش از ۴۵ هزارکیلومتر رکاب‌زدن کار راحتی نیست.»
عشق به همسر و استقبال مردم
او که برای تکریم و تجلیل از افتخاراتش کوچه محل سکونتش به اسمش نام‌گذاری شده، درباره واکنش اطرافیان به دوچرخه‌سواری‌اش می‌گوید: «همسرم را خیلی دوست دارم و اگر او راضی نبود، هرگز نمی‌توانستم راه‌های سخت و طولانی را با دوچرخه رکاب بزنم. مردم خوب و ورزش‌دوست شهرهای مختلف هم به من افتخار و به گرمی از من استقبال می‌کردند که در این سن به صورت حرفه‌ای در حال دوچرخه‌سواری هستم و بهترین خاطرات را از آن‌ها دارم. خدا را شکر در این سال‌ها هیچ اتفاق بدی هم برایم رخ نداده است.»
از تنبلی خوشم نمی‌آید
در پایان از حال و هوای این روزهای آقای دائمی و توصیه‌اش به جوانان و سالمندان می‌شنویم: «الان هم روحیه بالایی برای کارکردن دارم، مرد کارم و از تنبلی خوشم نمی‌آید و به همین دلیل تا قبل از کرونا کار می‌کردم و تحمل خانه‌نشینی را نداشتم. این روزها هرروز صبح با رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی و زدن ماسک، دو سه کیلومتر پیاده‌روی می‌کنم. توصیه‌ام به جوانان این است که به ورزش روی بیاورند تا از تندرستی، لذت دنیا و جوانی بهره‌مند شوند. به سالمندان هم توصیه می‌کنم از نیرو و قدرت جسمانی خودشان استفاده کنند و توانایی‌هایشان را دست‌کم نگیرند.»
