مردم؛ عزیز در مقاومت و فراموش‌شده در مشکلات؟
نگاهی به اظهارات مقامات مختلف نشان می‌دهد که روی مردمی بودن و داشتن حمایت از سوی مردم، دست کم در کلام حساب زیادی باز می‌کنند. از روسای قوا گرفته تا وزرا، از نمایندگان مجلس تا... همه و همه روی مردم و اهمیت مردم تاکید ویژه‌ای دارند.
به طور مثال در همین روزهای اخیر محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه در جلسه علنی سه‌شنبه ۳۰ دی مجلس شورای اسلامی و در پاسخ به سوال محمدجواد کریمی قدوسی درباره مصاحبه وی با مجله اشپیگل و اینکه چرا سه هفته بعد از شهادت سردار سلیمانی کد مذاکره با آمریکا را می‌دهید، گفت: ما با پشتوانه مردم ایران توانستیم ترامپ را در سیاست خارجی شکست دهیم. تحلیلگران و وسائل ارتباط جمعی می‌گویند آمریکا در سیاست فشار حداکثری خود شکست خورده و دلیلش هم مقاومت مردم ایران بوده است. دیپلماسی هم با استفاده از ابزار خود بر این موضوع تاثیر گذاشته است.
حسن روحانی رئیس‌جمهور هم صبح چهارشنبه اول بهمن در جلسه هیات دولت با اشاره به مقاومت مردم از ابتدای نهضت اسلامی و به خصوص در هشت سال دفاع مقدس و سه سال فشارو جنگ اقتصادی اخیر، بر اهمیت نظر مردم تاکید و اظهار کرد: طبق نظر امام ما ولی مردم نیستیم و ما فقط وکیل هستیم؛ همه ما در دولت و مجلس با آرای مردم سر کار آمدیم و این خیلی مهم است که ما در جمهوری اسلامی ایران که ثمره ۱۶ سال مبارزه و ایثار و رهبری امام بود تا روزی می‌مانیم که این دو اصل جمهوریت و اسلامیت را مدنظر قرار دهیم و در مساله جمهوریت، مردم‌سالاری، آرای مردم و نظر اکثریت همیشه مهم است آن هم در نظامی که همه مسئولان از بالا تا پایین با رای مردم انتخاب می‌شوند.
یا مثلا در نطق پیش از دستور محمدباقر قالیباف رئیس مجلس شورای اسلامی در جلسه علنی ۳۰ دی مجلس شورای اسلامی، ۲۱ بار از کلمه مردم استفاده شده است.
سه نمونه اخیر تنها بخشی از اظهارات مسئولان درباره اهمیت مردم است و در ادبیات سایر مسئولان در دیگر قوا و نهادها هم از این دست سخنان زیاد دیده و شنیده می‌شود و همواره از سوی مسئولان متفاوت با هر گرایش سیاسی و در هر سطح و مقامی شاهد چنین حرف‌هایی بوده و هستیم.
از طرفی این روزها در موضوع بررسی بودجه ۱۴۰۰، مقابله با کرونا، مذاکره با آمریکا و انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ می‌بینیم که بسیاری از حقوق مردم که طبق فصل سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی، در اصول ۱۹ تا ۴۲ به آنها پرداخته شده از جمله حقوق سیاسی و اجتماعی، آموزش و پرورش، خدمات بهداشتی، اعتراض مسالمت‌آمیز و... بازیچه دعواهای سیاسی جناح‌های مختلف شده و حقوق مردم کمتر مورد توجه است.
تکرار تکیه مسئولان بر نام مردم و ادامه دعواهای سیاسی و جناحی بدون در نظر گرفتن نیازهای اولیه و حقوق مردم، می‌تواند پرسش‌هایی را از سوی همان مردمی که همواره در مواقع خاص به آنها تکیه می‌شود، ایجاد کند:
۱. آیا تنها این مردم هستند که باید مقاومت کنند و مسئولان نباید برای کم شدن فشار از روی مردم شرایط مناسب را فراهم کنند؟
۲. منبع اصلی افکارسنجی مسئولان از رضایت یا عدم رضایت مردم چیست؟
۳. آیا مسئولان در عمل توانسته‌اند پاسخگوی حمایت‌های همیشگی مردم باشند؟
۴. آیا مسئولان از خواسته‌ها و مشکلات واقعی مردم خبر دارند؟
۵. آیا مسئولان می‌دانند رضایت و نارضایتی مردم از کدام بخش عملکردشان است؟
۶. آیا مسئولان می‌دانند که در شرایط امروز خواست اکثریت مردم، داشتن حداقل امکانات برای یک زندگی آبرومند است؟
۷. در صورتی که مسئولی متوجه شود مردم از عملکرد او رضایت ندارند چه اقدامی انجام خواهد داد؟
۸. آیا مسئولان در میانه دعواهای سیاسی خود به حقوق مصرح مردم در قانون اساسی توجه دارند یا تنها در مواقع خاص و به خصوص برای مقاومت به مردم مراجعه می‌شود؟
۹. تا چه زمان می‌توان تنها روی مقاومت مردم حساب کرد و فقط شعار داد؟
