بررسی کرسی های ایران در مجامع بین المللی ورزش
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: حضور نمايندگان ايران در مجامع بين‌المللی؛ همواره مقوله‌ای بوده است كه مسوولان ورزشی كشور بر به دست آوردن آن تاكيد داشته‌اند؛ اما، اين كرسی‌ها تا چه اندازه بر توسعه و پيشرفت ورزش كشور تاثيرگذار بوده و تا چه ميزان توانسته از حقوق ايران در ميادين بين‌المللی دفاع كنند؟
طبق برآورد انجام شده، از ميان 162 كرسی به دست آمده، كسب 74 كرسی غيرضروری است و رقمي بالغ بر يك ميليارد و 480 ميليون ريال نيز در اين زمينه هزينه اضافی صرف شده است.
در اين زمينه رضا قراخانلو رييس كميته ملی المپيك معتقد است: «حفظ سمت‌های بين‌المللی فعلی مستقل از تغييرات مديريتی فدراسيون‌ها از اهميت زيادی برخوردار است؛ ولی، عدم برنامه‌ريزی در راستای هدفمند كردن نمايندگی‌های ايران در تمامی رده‌ها و سطوح مجامع بين‌المللی در آينده می‌تواند اين نمايندگی‌ها را به يك فرآيند ضد منافع ملی تبديل كند. برخورداری از كرسی‌های بين‌المللی خنثی نه تنها نمی‌تواند برای ورزش كشور حائز اهميت باشد، بلكه با پيامدهای مالی و اداری، هزينه‌هاي ارزی بيهوده‌ای را نيز بر دستگاه ورزش كشور تحميل می‌كند.»
وی مي‌گويد: «كميته ملی المپيك بايد با تعريف حد توقع ورزش كشور از اعضای ايرانی مجامع بين‌المللی و با ملاحظه اولويت‌های لازم، كرسی‌های بين‌المللی را طبقه‌بندی و براساس شرح وظايف و ميزان تاثيرگذاری بر حفظ و ارتقاي منافع ورزش كشور با تمامی امكانات و با استفاده از راهكارهای مناسب و هماهنگی با واحدهای ذيربط در سازمان تربيت بدنی كرسی‌های واجد شرايط را حفظ و توسعه دهد.»
وی معتقد است: «كميته ملی المپيك و سازمان تربيت بدنی از طبقه‌بندی كرسی‌های بين‌المللی برخوردار از شرايط لازم و بررسی اهميت تاثير آنها بر منافع ورزش كشور بايد نسبت به شناسايی نخبگان ورزش كه واجد شرايط لازم براي نمايندگی كشور در مجامع بين المللی باشند، اقدام و مشخصات و ويژگي‌های موردنظر را براي احراز كرسی‌ها تعريف و به فدراسيون های كشور توصيه كند.»
بررسي‌های انجام شده در كرسی‌هاي بين‌المللی و آسيا نشان می‌دهد: «ايران در رده رياست و دبيركلی فدراسيون‌های بين‌المللی فاقد عضو است. در اختيار داشتن مجموع 16 كرسی فدراسيون‌های بين‌المللی در 9 رشته از جمع 28 رشته المپيكی رقم قابل توجهی نيست. ايران در سطح فدراسيون‌های آسيايی در تمام اولويت‌ها صاحب كرسی است؛ ولی 45 كرسی فعلی فقط 12 رشته را از مجموع 36 رشته بازی‌های آسيايی دربرمی‌گيرد كه با توجه به موقعيت سياسی، جمعيت و قابليت رقابتی كشور و موفقيت‌های ورزشی به دست آمده در دو دهه اخير رقم بسيار ناچيزی است.»
بررسی (SWOT) بخشی از مشكلات ورزش كشور را در زمينه كسب كرسی‌های بين‌المللی مشخص كرده است.
در بحث نقاط قوت آمده است: «موقعيت سياسی كشور در منطقه در شرايط فعلی، جمعيت و قابليت‌های رقابتی كشور در موقعيت‌های به دست آمده، ارتباطات مناسب با مراجع و دستاوردهای ورزشی در سطح قاره و جهان، علاقه‌مندی و كاردانی وزارت امور خارجه در پيشبرد آن بخش از برنامه كه به اين مرز مربوط می‌شود و امكانات اداری و مناسب برای ارتقای كيفيت مكاتبات برنامه‌ريزی شده با مراجع بين‌المللی و قاره.»
نقاط ضعف: «محدوديت‌های مالي و عدم استفاده مناسب از هدايا در پيشبرد امور، فقدان شناسايی افراد كليدی در مجامع بين‌المللی و يا عدم استفاده مناسب از آنها، قابليت‌های ضعيف فردي بعضی نمايندگان در پيشبرد اهداف كشور در مجامع بين‌المللی، عدم حضور فعال در مجامع بنا به تعريف عميق و گسترده آن و عدم استفاده از ابزارهای سياسی مناسب.»
فرصت‌ها: «ظرفيت مسوولان و قابليت تحت تاثير قراردادن مخاطبان در زمان حضور در مجامع، ارتباط نزديك بعضی شخصيت‌های داخلی و اعضایعالي رتبه كنفدراسيون‌ها، امضاي قراردادهاي همكاري با كميته‌های ملی المپيك و يا سازمان‌های ورزش منطقه‌ای و آسيايی و پيشنهاد برگزاری جلسات هيات رييسه يا مجمع عمومی سازمان‌های بين‌المللی يا پيشنهاد ميزبانی رويدادهای مهم كه ايران امكان برگزاری آن را دارد.»
تهديدها: «ناهماهنگی‌هاي داخلی و بعضا كارشكنی افراد يا دستگاه‌ها براي جلوگيری از موفقيت‌ها و تلاش بهتر كشورهای رقيب و پيشرفت فعاليت‌ها توسط آنان نسبت به كاری كه در كشور ما انجام می‌گيرد.»
آفتاب: حضور نمايندگان ايران در مجامع بين‌المللی؛ همواره مقوله‌ای بوده است كه مسوولان ورزشی كشور بر به دست آوردن آن تاكيد داشته‌اند؛ اما، اين كرسی‌ها تا چه اندازه بر توسعه و پيشرفت ورزش كشور تاثيرگذار بوده و تا چه ميزان توانسته از حقوق ايران در ميادين بين‌المللی دفاع كنند؟ طبق برآورد انجام شده، از ميان 162 كرسی به دست آمده، كسب 74 كرسی غيرضروری است و رقمي بالغ بر يك ميليارد و 480 ميليون ريال نيز در اين زمينه هزينه اضافی صرف شده است.
در اين زمينه رضا قراخانلو رييس كميته ملی المپيك معتقد است: «حفظ سمت‌های بين‌المللی فعلی مستقل از تغييرات مديريتی فدراسيون‌ها از اهميت زيادی برخوردار است؛ ولی، عدم برنامه‌ريزی در راستای هدفمند كردن نمايندگی‌های ايران در تمامی رده‌ها و سطوح مجامع بين‌المللی در آينده می‌تواند اين نمايندگی‌ها را به يك فرآيند ضد منافع ملی تبديل كند. برخورداری از كرسی‌های بين‌المللی خنثی نه تنها نمی‌تواند برای ورزش كشور حائز اهميت باشد، بلكه با پيامدهای مالی و اداری، هزينه‌هاي ارزی بيهوده‌ای را نيز بر دستگاه ورزش كشور تحميل می‌كند.»
وی مي‌گويد: «كميته ملی المپيك بايد با تعريف حد توقع ورزش كشور از اعضای ايرانی مجامع بين‌المللی و با ملاحظه اولويت‌های لازم، كرسی‌های بين‌المللی را طبقه‌بندی و براساس شرح وظايف و ميزان تاثيرگذاری بر حفظ و ارتقاي منافع ورزش كشور با تمامی امكانات و با استفاده از راهكارهای مناسب و هماهنگی با واحدهای ذيربط در سازمان تربيت بدنی كرسی‌های واجد شرايط را حفظ و توسعه دهد.»
وی معتقد است: «كميته ملی المپيك و سازمان تربيت بدنی از طبقه‌بندی كرسی‌های بين‌المللی برخوردار از شرايط لازم و بررسی اهميت تاثير آنها بر منافع ورزش كشور بايد نسبت به شناسايی نخبگان ورزش كه واجد شرايط لازم براي نمايندگی كشور در مجامع بين المللی باشند، اقدام و مشخصات و ويژگي‌های موردنظر را براي احراز كرسی‌ها تعريف و به فدراسيون های كشور توصيه كند.»
بررسي‌های انجام شده در كرسی‌هاي بين‌المللی و آسيا نشان می‌دهد: «ايران در رده رياست و دبيركلی فدراسيون‌های بين‌المللی فاقد عضو است. در اختيار داشتن مجموع 16 كرسی فدراسيون‌های بين‌المللی در 9 رشته از جمع 28 رشته المپيكی رقم قابل توجهی نيست. ايران در سطح فدراسيون‌های آسيايی در تمام اولويت‌ها صاحب كرسی است؛ ولی 45 كرسی فعلی فقط 12 رشته را از مجموع 36 رشته بازی‌های آسيايی دربرمی‌گيرد كه با توجه به موقعيت سياسی، جمعيت و قابليت رقابتی كشور و موفقيت‌های ورزشی به دست آمده در دو دهه اخير رقم بسيار ناچيزی است.»
بررسی (SWOT) بخشی از مشكلات ورزش كشور را در زمينه كسب كرسی‌های بين‌المللی مشخص كرده است.
در بحث نقاط قوت آمده است: «موقعيت سياسی كشور در منطقه در شرايط فعلی، جمعيت و قابليت‌های رقابتی كشور در موقعيت‌های به دست آمده، ارتباطات مناسب با مراجع و دستاوردهای ورزشی در سطح قاره و جهان، علاقه‌مندی و كاردانی وزارت امور خارجه در پيشبرد آن بخش از برنامه كه به اين مرز مربوط می‌شود و امكانات اداری و مناسب برای ارتقای كيفيت مكاتبات برنامه‌ريزی شده با مراجع بين‌المللی و قاره.»
نقاط ضعف: «محدوديت‌های مالي و عدم استفاده مناسب از هدايا در پيشبرد امور، فقدان شناسايی افراد كليدی در مجامع بين‌المللی و يا عدم استفاده مناسب از آنها، قابليت‌های ضعيف فردي بعضی نمايندگان در پيشبرد اهداف كشور در مجامع بين‌المللی، عدم حضور فعال در مجامع بنا به تعريف عميق و گسترده آن و عدم استفاده از ابزارهای سياسی مناسب.»
فرصت‌ها: «ظرفيت مسوولان و قابليت تحت تاثير قراردادن مخاطبان در زمان حضور در مجامع، ارتباط نزديك بعضی شخصيت‌های داخلی و اعضایعالي رتبه كنفدراسيون‌ها، امضاي قراردادهاي همكاري با كميته‌های ملی المپيك و يا سازمان‌های ورزش منطقه‌ای و آسيايی و پيشنهاد برگزاری جلسات هيات رييسه يا مجمع عمومی سازمان‌های بين‌المللی يا پيشنهاد ميزبانی رويدادهای مهم كه ايران امكان برگزاری آن را دارد.»
تهديدها: «ناهماهنگی‌هاي داخلی و بعضا كارشكنی افراد يا دستگاه‌ها براي جلوگيری از موفقيت‌ها و تلاش بهتر كشورهای رقيب و پيشرفت فعاليت‌ها توسط آنان نسبت به كاری كه در كشور ما انجام می‌گيرد.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید