عزاداری محرم، یك تصمیم حكومتی نیست
آفتاب: احمدی نژاد در این یادداشت با برشمردن دیدگاه های مختلف در این زمینه خود را معتقد به یک "حركت اعتدالی دانسته و ترك مسئولیت دولت از یك سو و دخالت نسنجیده از سوی دیگر را نه صحیح و نه ممكن اعلام داشته است".
در یادداشت رییس جمهوری آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائك
محرم هر سال، عرصه منحصر به فرد تجلیعشق و اخلاصو ایمان ملت بزرگ ایران و ارادت و وفاداری آنان به شهیدان والامقام كربلاست كه در حماسه عاشورا، در اوج عزت و افتخار، پیام دفاع از حق و عدل، یاری مظلوم و مبارزه با ظالم را جاودانه كردند و مظلومانه در دفاع از امام خود به شهادت رسیدند.
چنین رویدادی كه از هماهنگی و درهم آمیختگی منطق،حماسه و عاطفه پدیدار شده است، در هیچ نقطه دیگری از تاریخ جهان، نظیری ندارد.
این فرهنگ حسینی، نیاز امروز بشر و تنها راه نجات و سعادت اوست اما در طول سالیان دراز، بسیاری مغرضانه كوشیدهاند تا نور عزاداری برای امام حسین (ع) را كه زمینه مرور و انتقال پیامهای عاشورا و راز آزادگی ملتها و نیروی محركهانقلاب علیه ظلم و ظلم پذیری و علت استمرار فرهنگ جهاد و شهادت است را كم فروغ و بلكه اگر بتوانند خاموش كنند.
در این میان گروهی با شبه استدلالهای به اصطلاح روشنفكرانه، به جنگ مذهب آمدند و برای غلبه دادن آنچه تجدد مینامیدند ، بسیاری از سنتهای انسانی و زیبای پدید آمده در جریان احیای این رویداد بینظیر را خرافه خواندند تا راه را برای سیطره تخریبگر شبه فرهنگهای مادی و منحط وارداتی هموار كنند، اما به فضل الهی موفق نشدند.
از دیگر سو دیكتاتورهای دست نشانده بیگانگان نیز با استفاده وسیع از قوهی قهریه و اعلام ممنوعیت مجالس عزاداری برای سالار شهیدان، تلاش كردند تا عشق ملت ایران بهامام حسین(ع) را سركوب كنند.اما بازهم نور خدا درخشان تر و كید خدا كامل تر از مكاید آنها بود و این شور حسینی الگوی قیام امام و امت علیه نظام سلطه و استعمار و استبداد گشت و شكوفه انقلاب اسلامی نیز در محرم سال ۵۷بود كه شكفت.
پس از پیروزی انقلاب نیز همینفرهنگ حسینی بودكه بستر رشد معنوی و تكامل رزمندگان دفاع مقدس شد و میدیدیم كه آنان با جوششی وصف ناپذیر از عشق به امام و شهادت، راهی جبههها شده و با ذكر مقدس یا حسین در شبهای عملیات نورانی میشدند.
امروز نیز این داروی الهی و جان بخش ملتها در گذر از پیچ و خم روزها و وقایع به امانت به دست این نسل سپرده شده است و اكنون كه در پایان ماه محرم قرار گرفته ایم، در موضوع رسالت ما در این باب و چگونگی حظ و البته حفاظت از این فرهنگ ناب الهی، ذكر سه اصل مهم را ضروری میدانم:
اصل اول:
اصل و اساس عزاداری محرم، یك تصمیم دولتی و حكومتی نیست . نه با اراده دولتها به وجود آمده است و نه با اراده آنها از بین میرود، بلكه این ، نحوه تعامل دولتها با فرهنگ حسینی است كه در این كشور، آنها را میآورد و میبرد.
اصل دوم:
درباره نقش و وظیفه دولتها در باب فرهنگ عمومی ، به ویژه فرهنگ دینی، دو دیدگاه افراطی وجود دارد.
یك دیدگاه مربوط به كسانی است كه اساسا هیچ مسئولیت و به تبع آن حقی را برای دولتها جهت سیاستگذاری در این عرصهقائل نیستند و پیداست كه جوهره كلام این افراد چیزی جز سكولاریسم نیست.
اما دیگاه دوم مربوط به كسانی است كه اگرچه چون دستهاول دارای جهالتها و امراض اعتقادی نیستند اما به دلیل اعوجاج شناخت و سلیقه میخواهند تا با صدور بخشنامه و دستور و تحكم، تمامی زوایای فرهنگ عمومی و دینی مردم را متاثر كنند.
در این بین اینجانب با افراطیدانستن هردو دیدگاه معتقد به حركت اعتدالی هستم و ترك مسئولیت دولت از یك سو و دخالت نسنجیده از سوی دیگر را نه صحیح و نه ممكن میدانم.
اصلاح در فرهنگ عمومی مردم جز با بیان منطقی و مستدل و همراهی و جلب مشاركت عامه مردم انجام نمیشود.
اصل سوم :
معمولا مرز میان "سنت"، "بدعت" و "خرافه" بسیار ظریف است . حساسیت نسبت به خرافه ونسبت به بدعت باید توامان و دو جانبه باشد.
حفاظت عاقلانه از سنتهای صحیح و منطبقبر ارزشها و اصول اعتقادیو مبارزه با بدعتها و خرافات كه موجبات وهن دین را فراهم میسازد باید همزمان و به روش حكیمانه پیگیری شود.
باید مراقب بود كه در مسیر پیرایش فرهنگ عزاداری اباعبدالله الحسین(ع) از خرافات و بدعت ها، نه سنتهای سازنده و صحیح تضعیف شود و نه انحرافات توجیه و تقلید.
در این زمینه بارها گفته ام كه به طور كلی برای مبارزه با آسیبهای فرهنگی باید از روشهای فرهنگی بهره گرفت.
در این مسیر لازم است تا تبیین حكیمانه آسیبها و برانگیختن حس تفاهم و محبت وجه غالب برنامه ریزیها قرار گیرد و تجلی وجه جلالی و قاهرانه حكومت باید صرفا در برابر هنجارشكنان و جریانسازان اعوجاجهای دینیوفرهنگی باشد.
بار دیگر تاكید میكنم كه از دیدگاه اینجانب، در اصلاح فرهنگ عمومی اصل " تاثیر تدریجی" باید مورد توجه متولیان امر قرار گیرد.
اين كه صحبتهاي ایشان را سخن روز كرديد چه معني مي تواند داشته باشد؟ از شما ميخواهم به همان مسير قبلي خود بدون ترس و واهمه از فسارهاي دولت و دولتيان ادامه دهيد. چرا سخن روز آفتاب را در اختيار احمدينژاد قرار داده ايد؟ رسانه های در دست دولت کم نیستند که قرار باشد سخنان گهربار صغرات زمانه را بیان کنند! شما لطفا به همان امور قبلی خودمون بپردازید تا ملت فکر نکنند همه نقدهای شما تنها بازی سیاسی و سهم خواهی است! و پشت ملت کماکان خالی است! 
