ریختن بنزین بر آتش خشم مردم/ محدود کردن اینترنت در حکم نبرد با آسیاب بادی است!
احمد زید آبادی فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی نوشت: روزنامۀ کیهان و سید احمد خاتمی امام جمعۀ موقت تهران خواستار «بومی کردن اینترنت» در ایران شده‌اند. اگر از آن‌ها پرسیده شود که آیا منظورشان از این حرف، «محدود کردن اینترنت و دسترسی عموم به آن» است، فوری تکذیب می‌کنند و مدعی می‌شوند که: نخیر! کاملاً به عکس! منظورمان تسهیل دسترسی عموم به اینترنت است!
افکار عمومی، اما منظور آن‌ها را بهتر درک می‌کند! آن‌ها خواهان محدودسازی شدید در این زمینه‌اند تا نظر آن بخش از اصلاح‌طلبانی را که می‌گفتند در صورت یکدست شدن قدرت، اصولگرایان ابتدا اینترنت را محدود و به تدریج پیاده رو‌ها را نیز برای تفکیک زن از مرد، دیوارکشی می‌کنند، به اثبات برسانند!
این نوع حرف‌ها و توصیه‌ها اگر تاکنون نشانی از جنگ قدرت در بین جناح‌های حاکم داشت، از این پس عوارضش دامن دولت سید ابراهیم رئیسی را خواهد گرفت؛ دولتی که با اقیانوسی از معضلات و گرفتاری‌های خرد و کلان روبروست؛ بنابراین اگر آقای رئیسی علاقه‌ای به اسیر شدن در این قبیل چالش‌های نهایتاً بی‌حاصل و بی‌نتیجه ندارد، بهتر است در همین ابتدای کار، تکلیفش را با این قبیل توصیه‌های مشکل‌آفرین روشن کند.
بار‌ها گفته شده است که ستیز و مقابله با تکنولوژی بی‌ثمر است و در حکم نبرد با آسیاب بادی است! جهان به زودی شاهد توسعۀ اینترنت ماهواره‌ای خواهد بود، پدیده‌ای که نه کنترل‌پذیر و نه قابل محدودسازی است. بنابراین، تجربۀ تلخ و زیانبار مقابله با نوار کاست، دستگاه ویدئو، دیش ماهواره…و سرانجام تن دادن به همۀ آن‌ها پس از تحمیل هزینه‌های سنگین روانی و فرهنگی به جامعه و برانگیختن خشم عموم را در مورد اینترنت تکرار کردن، نشانی جز تداوم لجبازی به قصد تخریب اعصاب ملت ندارد!
افزون بر این، در حالی که اعتراضات مردمی به عوارض ناشی از بی‌برنامگی و ناشیگیری در امر توسعه، این روز‌ها در شهر‌های مختلف کشور جریان دارد، توصیه به محدود کردن اینترنت جز ریختن بنزین بر آتش خشم عموم تفسیر دیگری هم دارد؟
چه بهتر، ملت از این سرگردانی و یک بام و دو هوا نجات خواهند یافت. بومی سازی اینترنت در قالب یک موضوع ژورنالیستی و یا یک لایحه مجلس میسر نمی گردد. این موضوع، بنا بر تجربه چین، روسیه و .... لازمه تحقق آن توسعه قابل توجه زیرساخت و تمهیدات نرم افزاری مرتبط با آن است که می بایست در قالب یک پروژه و استراتژی ملی چند ساله طرحریزی و اجرایی گردد (با امکانات و مزایای رقابتی با نمونه های بین المللی). برخورد احساسی با این موضوع نهایتاً منجر به محدودیتهای تصنعی، پرهزینه، و بی فایده خواهد شد 
